چرا ایشون می‌خنده؟

[ibtkm]

اساس چیزهای خنده‌آور چیه؟ منظورم اینه که چه چیزی باعث می‌شه که یه چیزی به نظر ما خنده‌آور باشه و خندمون بگیره؟
یه نفر وقتی می‌خنده به چی دقیقا داره فکر می‌کنه؟ چی تو ذهنش می‌گذره؟
اینکه یه نفر به یه چیزی نمی‌خنده ولی مثلا یکی دیگه به اون چیز می‌خنده دلیلش چیه؟ چه تفاوتی بین اون دو فرد هست؟
نحوه‌ی بیان یک چیز، رو خنده‌آور بودنش چقدر تاثیر داره؟ آیا تاثیر داره اصن؟

 

[mm.ss]

پاسخ : چرا ایشون می‌خنده؟

خوب نحوه ي بيان كه خيلي تاثير داره كلاً يه سري اشخاص مهارت خاصي در تعريف كردن يه موضوع دارن كه حتي اگه خنده دار هم نباشه خندت ميگيره اما بعضيام هستن كه يه موضوع جالبو طوري بيان ميكنن كه اگه واقعانم جالب باشه آدم خندش نميگيره. قيافه و حركات آدمم خيلي تاثير گزاره مثلاً من وقتي قيافه ي بعضي ها رو ميبينم خود به خود خندم ميگيره..

 

[ibtkm]

پاسخ : چرا ایشون می‌خنده؟

خوب نحوه ي بيان كه خيلي تاثير داره كلاً يه سري اشخاص مهارت خاصي در تعريف كردن يه موضوع دارن كه حتي اگه خنده دار هم نباشه خندت ميگيره اما بعضيام هستن كه يه موضوع جالبو طوري بيان ميكنن كه اگه واقعانم جالب باشه آدم خندش نميگيره. قيافه و حركات آدمم خيلي تاثير گزاره مثلاً من وقتي قيافه ي بعضي ها رو ميبينم خود به خود خندم ميگيره..

خب نحوه‌ی بیان دقیقا چطوریه؟ تاثیرش از لحاظ روانی چطوریه که می‌تونه یه چیزی که خنده‌نداره رو خنده‌دار کنه؟

 

[پوریا]

پاسخ : چرا ایشون می‌خنده؟

به نظرم علت خنده"به ذهن خطور کردن حالتی جز حالت معمول است...هر چه این حالت دور از ذهن تر باشد انسان بیشتر میخندد..."
علت غاییش و تا حدی معلولش هم به نظرم اینه که"انسان با تمسخر درونی حالت های متفاوت خودش و حالت معمولش رو بالا میاره..."

 

[mm.ss]

پاسخ : چرا ایشون می‌خنده؟

خوب حركات اون شخص تاثير داره مثلا تغير صدا يا گرفتن ژست خاص اون...
وقتي يه فردي يه موضوعيو تعريف ميكنه مغز ما خودش جلوتر يه پيشبيني از اون موضوع ميكنه ولي آخر كه اون موضوع يه جور ديگه تموم ميشه و اون چيزي نبود كه ما تصور ميكرديم خنده دار به نظر ميرسه و باعث ميشه بخنديم يا اينكه وقتي يه نفر يه مطلبيو تعريف ميكنه كه نادونيِ ديگران و نشون ميده اين حس برتر بودن كه به ما دست ميده باعث ميشه خوشحال شيم وبخنديم و علتشم اينه كه وقتي ما مطلبيو ميشنويم اون مطلب به مغزمون ميره و قسمتاي مغز اونو تحليل ميكنن ( مثلاً يه قسمت تحليل چيزهاي خنده دار و جوكارو انجام ميده) بعدشم پيام به اعضاي بدن فرستاده ميشه و دهان يا دست ها فعال ميشن و خنده ظاهر ميشه.

 

[Madmazel Fairy Tale]

پاسخ : چرا ایشون می‌خنده؟

از همه ی اینها که بگذریم به خود شخص هم برمیگرده، درواقع درصد خیلی زیادیش به شخصیت خود فرد و محیطش بستگی داره.

مثال میزنم ، یه فردی با یه شخصی که خیلی روش تاثیر میزاره دعوا میکنه ( مامان ، بابا ، دوست ) بعد طرف اصابش داغونه میخواد مغز نزدیک ترین شخص رو بریزه رو دیوار حالا شما بیا براش نثر طنز عهد طنّاز رو بگو... ببین عکس العملش چیه. اون شخص اونقد ذهنش درگیره که اصن به شما توجه هم نمیکنه، حالا یا میتونه این توجه نکردن رو نشون بده یا نده.
برعکسشم صادقه وقتی شخصی از یه مسئله ای شدیداً خوشحاله در کل خوشحاله ممکنه بی مزه ترین حرکت و بی معنی ترین حرف براش فوق العاده جذابُ مهیجُ خنده دار بیاد...
به واقــع ریلکس بودن یا نبودن آدما حتی میتونه اونا رو با یه مسئله مفت بخندونه یا با یه لطیفه ی فوق العاده نیگه داره.

این تاثیر محیط.

تاثیر شخصیت فرد هم هست، آستانه ی به هیجان در آوردن هر کس خب با دیگری فرق میکنه! یک نفر به اصطلاح خشک مزاجه، خیلی جدی. جلوش پشتک وارو هم بزنی طرف میشینه با دقت بهت نگاه میکنه با این فکر تو ذهنش : "که چی؟! "

و یه نکته ی دیگه! تعریفی که ما از خودمون داریم خیلی رو این شوخ طبعی یا خشک طبعیمون تاثیر میزاره. مثلاً کافیه دو نفر، تو یه شرایط نا عادلانه به من بگن اَه تو چقد جدی هستی، یکم بپر بالا پایین بخند غلت بزن...! بعد من یه تعریفی از خودم پیدا میکنم به این عنوان که : من خیلی جدی هستم!! حالا کافیه من از این عنوان خوشم بیاد ،در نتیجه رو همه ی مسائل دیگه ی زندگیم تاثیر میزاره و به طبع سعی میکنم همون شرایط رو که توش بعنوان "جدی" معرفی شدم رو تکرار کنم... مثلاً میتونه یه مجلس لطیفه گویی باشه که من صرفاً فقط لبخند میزنم توشون!

و در مورد نحوه ی بیان، اصولاً این نحوه ی بیان یک چیز که میتونه افراد جدی رو هم بخندونه اون تاکید و تکرار و تمرکز رو قسمتی از ماجراست که بطور نرمال افراد رو میخندونه. مثال بصورت عملی باید زد البته این یه جو طنز بدنیه ، طنز کلامی هم داریم که اون هم از جزئی شدن تو خنده دار ترین قسمت ماجرا هست داستانش. صرفاً تمرکز مغز رو مسائل خنده دار خیلی تو شدت خندیدن تاثیر گذاره!

یه نکته ی دیگه رو بگم اینکه اساساً چی میشه که ما میخندیم به روانشناسی برنمیگرده ریشه ش باید تو اعصابُ روان جستجو بشه مثل گریه... مثلاً دقیقاً چه اتفاقی میوفته که ما گریه میکنیم؟!

 

[n.a]

پاسخ : چرا ایشون می‌خنده؟

به نظرم این چیزایی که گفتین درستن ولی یه چیزه دیگه که میتونه تاثیر گذار باشه اینه که اون ذهنیتی که از فرد گوینده ی مطلب یا طنز داریم چی باشه...
مثلا وقتی ذهنیتمون راجعبه یه فرد اینه که همیشه مزخرف میگه یا اینکه همیشه جدیه حتی اگه اون فرد خنده دار ترین حرف رو هم بزنه ما نمیخندیم و یا برعکسش.
فکر میکنم دلیلش اینه که ذهن ما انتظار چیزی غیر از اون چیزی که از قبل میدونیم رو نداره.

 

[bl0ker]

پاسخ : چرا ایشون می‌خنده؟

کل این بحث خنده به یه نقطه ختم میشه و اون همونیه که توی خط زیر (که نقل قول از یکی از بچه هاس) بولدش کردم.


وقتي يه فردي يه موضوعيو تعريف ميكنه مغز ما خودش جلوتر يه پيشبيني از اون موضوع ميكنه ولي آخر كه اون موضوع يه جور ديگه تموم ميشه و اون چيزي نبود كه ما تصور ميكرديم خنده دار به نظر ميرسه و باعث ميشه بخنديم

دقیقا می خوام اینو بگم، حافظه بر اساس الگوهایی که ذخیره کرده سعی در پیش بینی وقایع می کنه، اگه می خواید این نظریه رو با جزئیات بیشتری مطالعه کنین، این سخنرانی رو پیشنهاد می کنم.

http://www.ted.com/talks/lang/en/jeff_hawkins_on_how_brain_science_will_change_computing.html

و وقتی که بر اساس الگوهای قبلی ذخیره شده این پیش بینی درست انجام نشه، نتیجه یه نتیجه غیرقابل پیش بینیه و شایدهم خنده دار...

ضمنا همیشه خنده نیست. گاهی اوقات ترسه. شاید برای شما پیش اومده باشه وقتی کسی دقیقا جایی که شما انتظارش رو ندارید ایستاده یه دفعه شما زهره ترک می شید. خصوصا اگه یه پخ هم چاشنی اش بشه!

(ترس هم انواع مختلف داره. یه نوعش هراسه. یه نوعش شوکه شدن. و منظورم من اینجا صرفا شوکه شدنه که واکنش های هیجانی سریعی رو به دنبال داره)


حالا چی میشه که یه اتفاق قابل پیش بینی میشه و مثلا چی میشه که وقتی یکی یه جوکی تعریف می کنه این جوک بی مزه جلوه می کنه و شاید همون جوک از زبون یکی دیگه خیلی خنده دار جلوه کنه؟؟ خب این همون بحث الگو هاس و مهارت طنزپردازی در همینه که فرد تا چه حد می تونه جلوی پیش بینی رو در فرد مقابل بگیره. این یه مهارت کاملا تجربیه و اصلا هم فرقی نداره که طنزی که پرداخته میشه یه طنز نوشتاری باشه (از یه طنز پرداز) یا تعریف کردن یه جوک یا بازی کردن یه نقش کمدی در یه فیلم کمدی

الگوهای زیادی هست که هنوز هم روانشناس ها و عصب شناس ها به طور کامل تحلیل شون نکردن اما خب یه سری اش هست که می تونین سرچ کنین، من الان منبع اش رو ندارم.

پ.ن: من شخصا هم به موضوع عصب شناسی اش و هم به طور جداگونه به بحث طنزپردازی علاقه مندم.

 

[nastaran17]

پاسخ : چرا ایشون می‌خنده؟

شاید دلیل این که وقتی ما یِ حرفی رو بیان میکنیم بعضیا میخندن و بعضی نه این باشه که هر فرد یِ معیاری برای جدا کردن حرف خنده دار از حرفی که خنده نداره در ذهنش داره... مثلا حرفای معمولی و روزانه ی ما تقریبا جنبه جدی داره و کسی به اونا نمیخنده ... و اگه ما حرفی میزنیم که از نظر خودمون و خیلی ها خنده داره و بعضیا نمیخندن به نظرشون اون حرف عادی میاد..

 

[farnoosh hashemi]

پاسخ : چرا ایشون می‌خنده؟

کلا به نظر من یکی از مهم ترین دلایل خندیدن ، خنده ی دیگرانــه!مثلا آدم وقتی میبینه یکیمیخنده خودشم خندش میگیره!

 

[Ogjfdnhdbkfrgccfvv]

پاسخ : چرا ایشون می‌خنده؟

خب ذهنیت هر کی از ی جمله فرق داره دیگه!
مثلا من میگم "آسمون چقد خوشگله"
یکی رد میگه اره و میشه ازش ولی یکی دیگه آسمونو تصور میکنه!
این میتونه ی دلیل باشه!

اینکه اون فردی ک نخندید ممکنه واسش تکراری باشه و قبلا ک شنیده بوده خندیده کلی!

در ضمن دنیایی ک من دارم میبینم بخاطر افکار و تصوراتم با دنیای شماها فرق داره دیگه!
مث این میمونه ک من ی لباس انتخاب میکنم ولی شماها شاید ازش خوشتون نیاد!

ب ذهنیت فرد بستگی داره خب!
در ضمن اگه تو ی جمع ی جوک یا ی چیز خنده دار گفته بشه اگه هیشکی نخنده گاهی وقتا شمام جلوی خندتو میگیری!
همین دیگه ..

 

[نسترنگار]

پاسخ : چرا ایشون می‌خنده؟

منم با پیش‌بینی کردن موافقم. به نظر من مغز ما طوری تکامل پیدا کرده که هر اتفاق نسبتاً مهمی رو ادامه بده و بقیه‌اش رو پیش‌بینی کنه، و این پیش‌بینی بر اساس شواهد و واقعیت‌هاست، پس ما انتظار چیزی رو داریم که با واقعیت ( و پیش بینی‌ای که کردیم ) جور دربیاد و در نتیجه می‌خندیم.

 

[sayna]

پاسخ : چرا ایشون می‌خنده؟

و همین پیش‌بینی های متفاوته که باعث می‌شه یکی به یه چیزی بخنده ولی کس دیگه نخنده.
اما یه سوال دیگه که پیش میاد، اینه که انتخاب عکس‌العمل نسبت به این پیشبینی‌های غلط توی مغز چه‌جوریه؟ یعنی چی می‌شه که یه چیز باعث خنده و یه چیز باعث ترس یا تعجب می‌شه؟ تحلیلش چه طوریه؟ عملی که انتخاب می‌شه چرا اون عمله خاصّه؟

 

[SHINE]

پاسخ : چرا ایشون می‌خنده؟

دليلش اينه كه ما به حرف ها نميخنديم
من يه جا خوندم كه ما بيشتر توجه ميكنيم كي اون طنز رو يا هر حركتي كه باعث خندمون ميشه رو انجام ميده
در واقع مغز ما بعد به مدتي كه كسي رو ميشناسيم نتيجه ميكيره كه فردي جالبه و باعث خنده ميشه و ما وقتي با اون ادم هستيم جدا از حرفايي كه ميزنه ميخنديم در حاليكه شايد اينا رو يه نفر ديكه بيان كنه نخنديم

 

[سپیده.]

پاسخ : چرا ایشون می‌خنده؟

منم با پیش‌بینی کردن موافقم. به نظر من مغز ما طوری تکامل پیدا کرده که هر اتفاق نسبتاً مهمی رو ادامه بده و بقیه‌اش رو پیش‌بینی کنه، و این پیش‌بینی بر اساس شواهد و واقعیت‌هاست، پس ما انتظار چیزی رو داریم که با واقعیت ( و پیش بینی‌ای که کردیم ) جور دربیاد و در نتیجه می‌خندیم.

پس چرا وقتی یه نفر یه جوک تعریف میکتهُ شما قبل از تموم شدن ِحرفش منظورشو متوجه میشید(پیش بینی تون درست بوده) بازم میخندید؟

 

[sayna]

پاسخ : چرا ایشون می‌خنده؟

یا اصلا واضح تر از حرف سپیده، خیلی وقتا ما به چیزایی می‌خندیم که خودمون طراحیش کردیم، مثلا خودمون طراحی می‌کنیم که برای کسی اتفاقی بیوفته، بعد بایستیم وقتی افتاد بش بخندیم. اون چه‌جوری توجیه می‌شه؟
من فکر می‌کنم نهایتا تمام این پیشامدها توی ناخودآگاه ِ ما پیشبینی ِ غلط می‌شن (حتی اگر خودآگاه طراحیش کرده باشه). یعنی فکر می‌کنم ناخودآگاه ما نهایتا یکسری پیش‌فرض عادی داره که اگر خلاف اون انجام بشه، عکس‌العمل نشون می‌ده.

×سوال ِ پست بالای من همچنان باقیست.

 

[سپیده.]

پاسخ : چرا ایشون می‌خنده؟

یا اصلا واضح تر از حرف سپیده، خیلی وقتا ما به چیزایی می‌خندیم که خودمون طراحیش کردیم، مثلا خودمون طراحی می‌کنیم که برای کسی اتفاقی بیوفته، بعد بایستیم وقتی افتاد بش بخندیم. اون چه‌جوری توجیه می‌شه؟
من فکر می‌کنم نهایتا تمام این پیشامدها توی ناخودآگاه ِ ما پیشبینی ِ غلط می‌شن (حتی اگر خودآگاه طراحیش کرده باشه). یعنی فکر می‌کنم ناخودآگاه ما نهایتا یکسری پیش‌فرض عادی داره که اگر خلاف اون انجام بشه، عکس‌العمل نشون می‌ده.

×سوال ِ پست بالای من همچنان باقیست.

خب آخه برچه اساسی میشه همچین چیزی گفت؟

 

[sayna]

پاسخ : چرا ایشون می‌خنده؟

من اساسی قرار ندادم، صرفا ماجرا رو از دید خودم تحلیل کردم و فکر کنم ما اینجاییم که همین‌کار رو بکنیم. فرضیات رو بذاریم کنار وقایع، حالا یا به جواب برسیم، یا نهایتا به یه سوال ِ هدفمند تر و منسجم‌تر.

 

[سپیده.]

پاسخ : چرا ایشون می‌خنده؟

من اساسی قرار ندادم، صرفا ماجرا رو از دید خودم تحلیل کردم و فکر کنم ما اینجاییم که همین‌کار رو بکنیم. فرضیات رو بذاریم کنار وقایع، حالا یا به جواب برسیم، یا نهایتا به یه سوال ِ هدفمند تر و منسجم‌تر.

سوء ِتفاهم نشه، منظور از اساس اینه که خب وقتی تحلیل میکنی چیزیُ دلیلی وجود داره که این فرضت به نظرت درست میادُ بقیه نه؛ اون چیز یا نکته چیه؟
بعدم خُب طبق ِاین:

من فکر می‌کنم نهایتا تمام این پیشامدها توی ناخودآگاه ِ ما پیشبینی ِ غلط می‌شن (حتی اگر خودآگاه طراحیش کرده باشه). یعنی فکر می‌کنم ناخودآگاه ما نهایتا یکسری پیش‌فرض عادی داره که اگر خلاف اون انجام بشه، عکس‌العمل نشون می‌ده.

یعنی ما هیچوقت نمی تونیم اساس ِکار یا بهتر ِبگم اینکه چی درسته از نظر ناخودآگاهمونُ پیش بینی کنیم؟
بعد چطوری خودش طراحی کرده خودشم به این نتیجه میرسه که غلطه؟
منظورت از پیش فرض ِعادی چیه؟

 

[نسترنگار]

پاسخ : چرا ایشون می‌خنده؟

اگر احساس کنیم اتفاقی که داره میفته می‌تونه خطرناکه باشه، دیگه خنده‌دار نیست. مثلاً اگر ببینیم کسی داره از ده تا پله میفته، خنده‌دار نیست ولی اینکه یه نفر سُر بخوره و بیفته زمین خنده‌داره. هر دو تاشون هم اتفاق‌های غیر منتظره‌ای هستن که هر روز اتفاق نمی‌فتن.


فکر می‌کنم خنده رو یه جور دیگه هم می‌شه توجیه کرد: خندیدن به عنوان یک روش برای برقراری ارتباط. وقتی تنها هستیم خیلی کم‌تر می‌خندیم نسبت به وقتی که توی یه جمعی هستیم. مثلاً این‌جا:

خیلی وقتا ما به چیزایی می‌خندیم که خودمون طراحیش کردیم، مثلا خودمون طراحی می‌کنیم که برای کسی اتفاقی بیوفته، بعد بایستیم وقتی افتاد بش بخندیم. اون چه‌جوری توجیه می‌شه؟