بچه های پرورشگاهی

[big_bang]

ســــــلام :]

یه موضوعی هست چن وقته ذهن منو درگیر کرده ، توی جامعه یسری از بچه های پرورشگاهی هستن که بعضی از خونواده ها به دلایل مختلفی اونا رو به سرپرستی قبول میکنن. خود من توی فامیل یا حتی دوستام کسایی رو میشناسم که پرورشگاهی هستن ولی خودشون نمیدونن.

سوالایی که من دارم اینا هستن :

× این خونواده ها باید این موضوع [پرورشگاهی بودن] رو به این بچه ها بگن ؟؟ یا تا آخر عمر ازشون مخفی کنن ؟؟ آیا دونستن این مسئله حق اون بچه هست ؟یا نه ؟
× آیا گفتن این مسئله ضرورتی داره ؟ یا ممکنه وضع رو بدتر کنه ؟
× چه سنی رو برای بیان این مسئله مناسب میدونین ؟ ( کسایی که موافقن)
× وظیفه ی اطرافیان این افراد چیه ؟

پ.ن : مدیران محترم مطمئن نبودم این تاپیکو باید اینجا بزنم یا توی انجمن جامعه شناسی،اگه جاش اینجا نیست لطفا انتقالش بدین. :)

 

[arvin.a]

پاسخ : بچه های پرورشگاهی

به نظرم باس بگن ولی بعد 18 درسته توی اون سن سخته گفتنش ولی شخص کاملا مستقل شده ...

 

[zmaa]

پاسخ : بچه های پرورشگاهی

به نظر من تا قبل 20 سالگی نباید بهش گفت چون اون بچه وقتی هنوز نرسیده به نوجوونی که گفتن این موضوع چیزیو درست نمیکنه اصلا هدفی رو دنبال نمیکته گفتن این موضوع....وقتی هم نوجوون شد اون داره هویتشو پیدا میکنه و بر اساس اون زندگی میکنه حالا این وسط بهش بگن تو پرورشگاهی هستی کل وجود اون بچه به آشوب کشیده میشه ..نوجوونی بحران به اندازه کافی داره و گفتن این موضوع وضعیت و شرایط رو واسه اون بچه واقعا سخت میکنه...اینجوری اون دیگه خودشو متعلق به اون خونواده نمیدونه و دلش نمیخواد بهشون تکیه کنه در حالی که نیاز داره حتما حتما تکیه گاه مطمئن داشه باشه و گفتن این موضوع بهش و دریغ کردن این تکیه گاه ازش ظلمه در حقش به نظرم

اما بعد 20 سالگی با اندازه کافی عاقل و مستقل هس که با موضوع کنار بیاد و خودش یه تصیمیم درست و عاقلانه بگیره نه یه تصمیم تحت تاثیر احساسات

 

[G.MM]

پاسخ : بچه های پرورشگاهی

در هر صورت باید بهش گفت چون نمیشه حقیقت رو پنهان کرد
بالاخره یک روز میفهمه
ولی به نپرم هر چی زودتر باشه بهتره
مثلا استیو جابز از همون بچگی میدونست که فرزند خونده ی پدر و مادرشه
ولی وقتی ناراحت میشد یا بچه های دیگه مسخرش میکردن والدینش خیلی خوب آرومش میکردن
پس اگه پدر و مادر ببینن که میتونن تمامی کمبود های و ناراحتی های اونو بر طرف کنن بهتره زود تر بهش بگن
چون هر چی بگذره موقع فهمیدنش کنار اومن با این قضیه براش سخت تره :لایک

 

[Miraneh]

پاسخ : بچه های پرورشگاهی

درهرصورت كه بچه خودشم ممكنه بفهمه چون شبيه مامان باباش نيس چون مامان باباش نميتونن چيزي راجع به دوران كودكيش بش بگن البته اگه از نوزادي نگرفته باشنش! ولي بهتره بچه بفهمه ولي تو يه سن مشخص كه بچه قدرت دركش بالا تر ميره...يني بهتره تو دوران نوجوني بش نگن چون اينجوري شايد بدتر شه اخلاق نوجوونا رو هم كه خودتون مي شناسين [-(..........

 

[M a н d i s]

پاسخ : بچه های پرورشگاهی

درهرصورت كه بچه خودشم ممكنه بفهمه چون شبيه مامان باباش نيس

چ ربطی داره الان من شبیه مامان بابام نیستم . . . ینی بچه مامان بابام نیستم ؟

**
یکی از دوستان من با یه مشاور مشورت کرده بود و اون برعکس حرف بیشتر بچه هارو میزد ...
میگفت باید حداکثر تا قبل از مدرسه به بچه گفته بشه وگرنه در سن بالا پذیرش این واسه بچه خیلی سخت میشه ....
غاقا زود میگیم خیال همه رو راحت میکنیم

 

[Miraneh]

پاسخ : بچه های پرورشگاهی

چ ربطی داره الان من شبیه مامان بابام نیستم . . . ینی بچه مامان بابام نیستم ؟

**
یکی از دوستان من با یه مشاور مشورت کرده بود و اون برعکس حرف بیشتر بچه هارو میزد ...
میگفت باید حداکثر تا قبل از مدرسه به بچه گفته بشه وگرنه در سن بالا پذیرش این واسه بچه خیلی سخت میشه ....
غاقا زود میگیم خیال همه رو راحت میکنیم

تو در هرصورت يه شباهتي يه ته چهره اي از والدينت داري ولي اون اصن هيچ شباهتي نداره...!

*****************************
تو هم درس ميگي يا خيلي كودك باشه يا بزرگ شه بش بگن ولي اگه بچه باشه افسردگي نمي گيره؟اينكه بقيه مامان باباي واقعي دارن ولي اين نه؟

 

[G.MM]

پاسخ : بچه های پرورشگاهی

تو هم درس ميگي يا خيلي كودك باشه يا بزرگ شه بش بگن ولي اگه بچه باشه افسردگي نمي گيره؟اينكه بقيه مامان باباي واقعي دارن ولي اين نه؟

ولی هر چی هم بگذره سخت تر میشه
پدر و مادری که این بچه رو به فرزندی گرفتن باید تا وقتی که بچه با این موضوع کنار میاد خیلی کمکش کنن و با حرفاشون قانعش کنن
وگرنه بزرگ که بشه دیگه به حرف پدرو مادرش گوش نمیده

 

[big_bang]

پاسخ : بچه های پرورشگاهی

به نظر من تا قبل 20 سالگی نباید بهش گفت چون اون بچه وقتی هنوز نرسیده به نوجوونی که گفتن این موضوع چیزیو درست نمیکنه اصلا هدفی رو دنبال نمیکته گفتن این موضوع....وقتی هم نوجوون شد اون داره هویتشو پیدا میکنه و بر اساس اون زندگی میکنه حالا این وسط بهش بگن تو پرورشگاهی هستی کل وجود اون بچه به آشوب کشیده میشه ..نوجوونی بحران به اندازه کافی داره و گفتن این موضوع وضعیت و شرایط رو واسه اون بچه واقعا سخت میکنه...اینجوری اون دیگه خودشو متعلق به اون خونواده نمیدونه و دلش نمیخواد بهشون تکیه کنه در حالی که نیاز داره حتما حتما تکیه گاه مطمئن داشه باشه و گفتن این موضوع بهش و دریغ کردن این تکیه گاه ازش ظلمه در حقش به نظرم. اما بعد 20 سالگی با اندازه کافی عاقل و مستقل هس که با موضوع کنار بیاد و خودش یه تصیمیم درست و عاقلانه بگیره نه یه تصمیم تحت تاثیر احساسات

ببینین هیچ تضمینی وجود نداره که حالا چون اون بچه دیگه بزرگ شده و الان دیگه نوجوون نیست بتونه با شرایط کنار بیاد یا منطقی تصمیم بگیره. حداقل درمورد همه اینطوری نیس. آدما توی همه ی مراحل زندگیشون ب تکیه گاه نیاز دارن نه فقط نوجونی و فک نمیکنم گفتن این مسئله به اون بچه ینی دریغ کردن تکیه گاه ازش.

در هر صورت باید بهش گفت چون نمیشه حقیقت رو پنهان کرد
بالاخره یک روز میفهمه
ولی به نظرم هر چی زودتر باشه بهتره
مثلا استیو جابز از همون بچگی میدونست که فرزند خونده ی پدر و مادرشه
ولی وقتی ناراحت میشد یا بچه های دیگه مسخرش میکردن والدینش خیلی خوب آرومش میکردن
پس اگه پدر و مادر ببینن که میتونن تمامی کمبود های و ناراحتی های اونو بر طرف کنن بهتره زود تر بهش بگن
چون هر چی بگذره موقع فهمیدنش کنار اومن با این قضیه براش سخت تره :لایک

کاملا موافقم چون اینطوری اون بچه زمان بیشتری داره تا بتونه یه تصمیم درست در مورد زندگیش بگیره ولی منظورم از زودتر وقتیه که اون فرد
قدرت تصمیم گیری داشته باشه مثلا توی دوران دبیرستان یا بزرگتر .
یه مسئله ی دیگه ای هم که هس اینه که شماها فقط اون بچه ی پرورشگاهی رو در نظر میگیرین . خب هرچی زمان بگذره اون خونواده ای هم که این بچه رو به سرپرستی قبول کردن بهش بیشتر وابسته میشن و گفتن این موضوع براشون سخت تر میشه و این شاید به خاطر ترس از دست دادن بچشونه و این مسئله ممکنه باعث بشه که هیچ وقت نخوان این موضوع رو مطرح کنن. اینم در نظر بگیرین.

درهرصورت كه بچه خودشم ممكنه بفهمه چون شبيه مامان باباش نيس چون مامان باباش نميتونن چيزي راجع به دوران كودكيش بش بگن البته اگه از نوزادي نگرفته باشنش!

به نظرم این دلیل نمیشه ، خیلی از بچه ها هستن که اصلن شبیه پدر مادر واقعیشون نیستن [حتی ته چهرشون] و برعکشم وجود داره ! خود من یه نفرو میشناسم که پرورشگاهیه ولی خیلی شبیه پدرمادرشه !!

یکی از دوستان من با یه مشاور مشورت کرده بود و اون برعکس حرف بیشتر بچه هارو میزد ...
میگفت باید حداکثر تا قبل از مدرسه به بچه گفته بشه وگرنه در سن بالا پذیرش این واسه بچه خیلی سخت میشه ....
غاقا زود میگیم خیال همه رو راحت میکنیم

قبل از مدر3 یکم زود نیس ؟؟ آخه اون بچه اون زمان چی میفهمه از این موضوع ؟؟

 

[منتظر]

پاسخ : بچه های پرورشگاهی

قبل از مدر3 یکم زود نیس ؟؟ آخه اون بچه اون زمان چی میفهمه از این موضوع ؟؟

تا اونجايي كه من ميدونم روانشناسا اعتقاد دارن بايد همون اول به بچه گفته بشه .

اگه همون ابتداي زندگيش ( و حتي خيلي قبل تر از ورود به مدرسه) اين موضوع رو بفهمه راحت تر باهاش كنار مياد .

ميفهمه كسايي بزرگش ردن كه دوستش دارن و براشون مهمه حتي اگه پدر و مادر واقعيش نباشن.

من كسي رو ميشناسم كه وقتي بچه اش حدود دوسال داشت اين موضوع رو بهش گفتن و هرجا ميرفتن خود اون بچه ميگفت كه من فرزندخوانده اين خانواده هستن و الان هم كنار اومده با اين موضوع و راحت داره زندگيش رو ميكنه

 

[negi]

پاسخ : بچه های پرورشگاهی

از اونجایی که من قصد دارم بزرگ شدم کنار بچه های خودم بچه به فرزندی قبول کنم راچع به این موضوع هم تحقیق کردم هم فکر و نتیجه شد که باید از اول بهش گفت که اشخاص دیگه ای باعث تولد اون بودن و بازبون بچه ها براش توضیح داد این قضیه رو البته خیلی ملایم و طبیعی که براش غیر عادی به نظر نرسه و آزرده خاطر نشه
:)

 

[!sadaf]

پاسخ : بچه های پرورشگاهی

اگه از اول بهش بگن هر سختگیری پدر مادر رو به حساب این که کمتر دوسش دارن و اینا نمیذاره آیا؟

بعد اگه بچه ی دیگه ای هم باشه مدام رفتاری که با اون دارن و با خودش مقایسه نمی کنه؟

نمیشه اصلا ندونه ؟

25 30 نهایتا

 

[big_bang]

پاسخ : بچه های پرورشگاهی

اگه از اول بهش بگن هر سختگیری پدر مادر رو به حساب این که کمتر دوسش دارن و اینا نمیذاره آیا؟

بعد اگه بچه ی دیگه ای هم باشه مدام رفتاری که با اون دارن و با خودش مقایسه نمی کنه؟

نمیشه اصلا ندونه ؟

25 30 نهایتا

خب آره شاید اینطوری باشه ولی اگه دیر هم بهش بگن با فکر اینکه یه عمر بهش دروغ گفته شده شاید دیگه نخواد توی اون خونواده بمونه.
اصلا ندونه ؟؟؟؟ به نظرم بی انصافیه .

 

[sarvenaz_dm]

پاسخ : بچه های پرورشگاهی

از نظر اینکه کی به اون فرد بگیم فرزند واقعی اون پدر و مادر نیست ، مثل نظر بقیه بچه ها به نظرم باید از سن 18 سالگی تا نهایتا 25 سالگی گفته بشه. زودتر نباید گفت چون هنوز بچه است و احساسات بچگی برش قالبه. دیرتر هم نباید گفت چون بهش ضربه میزنه.
البته باید شرایط روحی اون بچه هم درنظر گرفته بشه. مثلا اگر این بچه 18 سالش باشه اما مریضی خاصی داشته باشه ( بر فرض سرطان ) نباید بهش گفت که بچه ی واقعی اون پدر و مادر نیست . چون شوک بزرگی بهش وارد میشه.
رابطه اطرافیان هم خیلی مهمه. اولا باید اطرافیان رو خوب شناخت. پدر و مادر باید تشخیص بدن که اگر اطرافیانشون ممکنه دردسر ساز بشن هیچوقت نباید به بقیه بگند . ( چون توی فامیلمون همچین کسی هست میگم ، تجربه دارم)

 

[ki miya]

پاسخ : بچه های پرورشگاهی

توی گفتنِ این حقیقت ب بچه یه بحثی ک هست اینه ک حداقل تا زمانی ک این بچه ب سنی نرسیده ک بتونه منطقی تصمیم بگیره نباید گفته بشه چون واقعا یه سِری افکارِ احمقانه ب سرِشون میزنه ک واقعا تو اون شرایط میشه بشون حق داد ک چنین رفتاری داشته باشن ولی واقعا ب ضرر خودشونه...

وقتی خیلی بچه باشن همیشه تو این فکر ب سر میبرن ک خانواده ی فعلی اونا رو از خانواده ی اصلیشون جدا کردن و حس بدی نسبت ب اونا پیدا میکنن ولی وقتی بزرگ باشن و عاقل شده باشن میفهمن واقعا اون خانواده چه لطفی در حقشون کردن.

ندونستنِ این قضیه ام منطقی نیست... این حقشونه ک از گذشتشون خبر داشته باشن... شاید بخوان دنبال پدر مادرشون بگردن...

 

[BRX]

پاسخ : بچه های پرورشگاهی

در هر صورت که باید به بچه بگن حالا دیر یا زود داره ولی سوخت و سوز نداره!
ولی بهتره وقتی وارد دانشگاه شد بهش بگن تا دچار بحران شخصیتی نشه

 

[shatoonak]

پاسخ : بچه های پرورشگاهی

ا؟زهرای خودمون صاحب تاپیک
خب واقعا به شرایطش بستگی داره!
چن تا حالت وجود داره:
1-فرزند با شنیدن خبر زندگیش وارونه بشه طوری که زندگیش دیگه به روال قبلی برنگرده،افسرده بشه،پسرفت کنه تو زندگی و.......
2-فرزند با شنیدن این خبر شوکه میشه ولی بعدش به این نتیجه برسه که نباید زندگیشو با این مسائل خراب کنه و اینکه اسم و فامیل و پدرو مادر دیگه ای داشتن شخصیت حقیقی آدمو عوض نمیکنه.....
وبه روال عادی زندگیش برگرده
3-فرزند ممکنه باشنیدن این خبر از طرف پدرو مادر غیر واقعیش خیلی بهم بریزه ولی اگه این خبرو از اطرافیانش بشنوه خیلی بدترو داغون تر شه

به نظر من به اولی تا موقعی که بچه به اندازه کافی بزرگ نشده حداقل تابعد ازدواج نگه و به اطرافیانم بسپره که حواسشون باشه مگرنه واویلا! :-ssولی یه حسی بهم میگه اصن نباید بهش گفت!
به دومی تو دبیرستان میشه این قضیه رو گفت!ولی بازم به ظرفیت فرد بستگی داره شاید یه فرد تو دبیرستان عکس العمل خوبی نشون نده ولی تو دانشگاه خیلی طبیعی برخورده کنه!
سومی رو قبل از اینکه هر کدوم از اطرافیانش بش بگن باید زودتر این مسئله رو براش شفاف سازی کنن!
ولی یه استثاها یی ام وجود داره این وسط!

 

[h.f]

پاسخ : بچه های پرورشگاهی

من اگه خودم یه همچین شرایطی داشتم ترجیح میدادم بهم گفته نشه

 

[Bittern]

پاسخ : بچه های پرورشگاهی

خب مسلما این حق اون بچّه ست که موضوع رو بدونه!
از نظر زمانی هم به نظرم بهترین زمان در کودکیه... چون اون موقع شخصیت هنوز شکل نگرفته و می تونه راحت با گذشته ش کنار بیاد... و با گذشته ای که داره بزرگ شه!
ولی اگه زمان این اطّلاع دادن بگذره، فک نکنم دیگه بتونه راحت با قضیه کنار بیاد! چون دیگه جا افتاده... و شخصیتش به عنوان عضوی از اون خانواده شکل گرفته...
اطلاع ندادن هم بد ترین کار ممکن هست به عنوان پدر و مادر! چون یه زمانی میرسه که بچه می فهمه_خواه/نا خواه_ و اون جاست که به طور کامل با خانواده ای که سرپرستیش رو به عهده گرفتن بیگانه میشه.

 

[pouya BT]

پاسخ : بچه های پرورشگاهی

حتی اگه احتمال یه درصد باشه که بچه خودش بعدا بفهمه باید مادر و پدرش زودتر بهش بگن!
بهترین زمان همبستگی به شخصیت بچه داره ولی پدر و مادر باید یه شرایطی رو واس بچه فراهم کنن که حتی وقتی فهمید واسش مهم نباشه و خانواده الانشو ترجیج بده!