پاسخ : بچه های پرورشگاهی
به نقل از Believe :
ا؟زهرای خودمون صاحب تاپیک
خب واقعا به شرایطش بستگی داره!
چن تا حالت وجود داره:
1-فرزند با شنیدن خبر زندگیش وارونه بشه طوری که زندگیش دیگه به روال قبلی برنگرده،افسرده بشه،پسرفت کنه تو زندگی و.......
2-فرزند با شنیدن این خبر شوکه میشه ولی بعدش به این نتیجه برسه که نباید زندگیشو با این مسائل خراب کنه و اینکه اسم و فامیل و پدرو مادر دیگه ای داشتن شخصیت حقیقی آدمو عوض نمیکنه.....
وبه روال عادی زندگیش برگرده
3-فرزند ممکنه باشنیدن این خبر از طرف پدرو مادر غیر واقعیش خیلی بهم بریزه ولی اگه این خبرو از اطرافیانش بشنوه خیلی بدترو داغون تر شه
به نظر من به اولی تا موقعی که بچه به اندازه کافی بزرگ نشده حداقل تابعد ازدواج نگه و به اطرافیانم بسپره که حواسشون باشه مگرنه واویلا! :-ssولی یه حسی بهم میگه اصن نباید بهش گفت!
به دومی تو دبیرستان میشه این قضیه رو گفت!ولی بازم به ظرفیت فرد بستگی داره شاید یه فرد تو دبیرستان عکس العمل خوبی نشون نده ولی تو دانشگاه خیلی طبیعی برخورده کنه!
سومی رو قبل از اینکه هر کدوم از اطرافیانش بش بگن باید زودتر این مسئله رو براش شفاف سازی کنن!
ولی یه استثاها یی ام وجود داره این وسط!
ا؟ بله ، کاریه ک از دستمون برمیاد
من یه سوال واسم پیش اومده اونم اینه که " اون خونواده از کجا باید بدونه کدوم یک از این سه تا حالتی که گفتی وا3 فرزندش پیش میاد ، تا بر اساس اون تصمیم بگیره که چ سنی بهش بگه. " ؟؟
+
اگه بخوایم بگیم که حالا اون خونواده از فرزندش شناخت داره و میدونه چ حالتی ممکنه واسش پیش بیاد این مسئله مطرح میشه که ادما تو شرایط مختلف ممکنه واکنشای متفاوت نشون بدن و 180درجه با اون کسی که قبلا بودن فرق کنن.
___________________________________
ممنون که از بحث استقبال کردین و توش شرکت کردین + نظرای همه محترمه.
خب بچه ها بذارین من یه جمع بندی از بحثایی که تا الان شد داشته باشم تا به یه نتیجه ی بهتر برسیم.
کلا من نظراتونو به سه دسته تقسیم میکنم :
1- دسته ی اول اونایی هستن که میگن سن کودکی مناسب ترین زمان برای گفتن این موضوع به بچه هستش.
دلایل : شخصیت بچه هنوز کامل شکل نگرفته.
وابستگی زیادی بین اون و خونواده ی جدیدش وجود نداره واین باعث میشه بتونه راحت تر درمورد این موضوع تصمیم بگیره.
هرچی دیرتر گفته بشه وابستگی اون خونواده به این بچه هم بیشتر میشه واین موضوع شاید باعث بشه که از ترس از دست دادن
فرزندشون این موضوع رو هیچ وقت بهش نگن.
دلایل مخالفان این دسته :
اگه زود بهش گفته بشه ممکنه هر سختگیری پدرومادر رو به حساب پرورشگاهی بودنش بذاره.
احساسات بچگی مانع تصمیم گیری درست میشه.
اگه زود بهش گفته بشه ممکنه دچار بحران شخصیتی بشه.
2- دسته ی دوم اونایی هستن که میگن سن نوجوانی و جوانی مناسب تره.
به نظرم تنها دلیل این بود که فرد مستقل شده و میتونه منطقی و نه از روی احساسات برای زندگی و آیندش تصمیم بگیره.
دلایل مخالف این دسته هم که میشه دلایل موافق دسته ی قبل!
3- دسته ی سوم که تعدادشون کم هم بود اونایی هستن که میگن اصن نباید به بچه گفته بشه .
دلیل و اینا هم ندارن ، صرفا اینکه گفته نشه
خب مخالفم که زیاد داره این دسته ، از جمله خودم. چون :
ممکنه فرزند به هر نحو دیگه ای این موضوع رو بفهمه و این باعث بشه نسبت به خونواده ی جدیدش بی اعتماد بشه.
با نگفتن این موضوع حق پیدا کردن پدر و مادر واقعی فرزند توسط خودش ازش گرفته میشه.
حالا با جمع بندی ای که گفته شد فک کنم بتونین بهتر این موضوع رو بررسی کنین. لطفا ادامه بدین.
