باعث میشه عده ای نخونن حتی + اضطراب بیشتر واسه اونی که کمتر خونده ...
بنده به شما توصیه میکنم ابتدا از خودت بدت نیاد چون فایده نداره سپس سعی کن صبح ها زود بیدار شی نمازت رو بخونیبه نقل از saaad:D :من فکنم با این وضعیت پیش برم قشنگ امیدم باید به 94 باشه
یه هفتس هرروز دارم فوقش 5 ساعت درس میخونم(تعطیلیما مثن)
خیلی از خودم بدم اومده خدا من چی کنم؟ :-s
و در وقت های دیگه همینجور خوابتون رو منظم کرده و درستان را بخوانید 
من به شما توصیه میکنم در حرکت اول حای درس خوندن با استراحتت رو عوض کن مثلا 3 ساعت استراحت ککن نیم ساعت بخون فقط لطفا از ساعت 7 صبح شرو کن به استراحت کردنبه نقل از علیرضا.ر :توصیه گرانِ گرامی؛
توصیه ای کنید کسی را که هنوز هم که هنوز است میانگینِ مطالعاتِ هفتگی اش از مرزِ ساعت نِمیگذرد!
==
حالا توصیه و اینا زیاد مهم نیس،بیشتر خواستم به دوستان امید بدم،
برای گام اولیه خیلی خوبه 
اولن که سلامَلِکُم توصیه گرِ شماره ی یک!به نقل از هشترودي كوچولو :من به شما توصیه میکنم در حرکت اول حای درس خوندن با استراحتت رو عوض کن مثلا 3 ساعت استراحت ککن نیم ساعت بخون فقط لطفا از ساعت 7 صبح شرو کن به استراحت کردن
با احترام به همه ی پشت کنکوری های عزیز و ارجمند از جمله خودمبه نقل از سـوگـنـد :
به نقل از امــیـــررضـــا :
اعتراف به این موضوع واقعاً برام سخته ولی خودمو باختم ، شاید مسخره به نظر برسه برای کسی که گند شده به سال سرنوشتش و کنکورش و از دوازده ما ، یک ماه و نیم آخرش رو به فکر افتاده ، شاید همچین کسی اجازه نداره خودشو ببازه چون خودش از هیچی استفاده نکرده ولی به اینجا که رسیدم ، دور و بر خودمو نگا میکنم میبنم دیگه ترس برم داشته ، قفل کردم نمیدونم چیکار کنم - آخرش میزنم به سیم آخر میگم من که همیشه دوس داشتم کردستان ، دیگه اونقد رو رتبه میارم اونجا قبول شم ، بعد آخرش به خودم میگم سنگین تر نیس به جای فرار از کرمان و رفتن به اون طور دانشگاهی خودمو دار بزنم ؟ 
؟ این شده دغدغه ی من یه وضی میگم یه چی میشنوی ، دارم به این نتیجه میرسم نا امیدیم مثه باتلاقه ، بیوفتی توش هی بیشتر فرو میری ، مثلاً الان نا امیدی از کنور منو درگیر کرد نا امیدی های دیگر و ناکامی و ها دپ بودنای دیگمم همه با هم اومدن کمکش که بیشتر منو فرو کنن 
خیلی شیک شبیه من عستی تو. ناامیدی قشنگ رخنه کرده توی تک تک سلول هام! همه چی رو قهوه ای میبینم در حال حاظر! :-خط صافبه نقل از علــی[میم] :خودمو باختم
روزا به جای خوندن فکر و خیال برم مبدارم که خب طوری نیس کرمان قبول شم و بمونم شاید دانشگاه جالب نباشه و به پای آرزوم که دانشگاه تهران نرسه ولی خب انجا همه چی دارم حتی بلافاصله کار برام جوره اما از ی طرف من نه شرایط موندن تو این خونه رو میتونم حمل کنم نه عذاب فکر و خیال بودن تو اون داشنگاه ها رو ، یا گاهی اوقات با خودم میگم فوقش پشت کنکور میمونم سال دیگه ، خبکسی مثه من عمرن دووم بیاره یه سال تو این خونه تو اون جو مزخرف و از این طرف سرکوفت های خانواده و ... بعد با خودم میگم چهل روزم وقت زیادیه میخونم هر روز اونقد که برسونم یه دانشگاه خوب یا حداقل متوسط رو خارج از اینجا بعد یادم میاد سر درد ها و عصبی شدنمو لرزیدنامو عربده کشیدنامو که بعد 2 3 ساعت خوندن اتفاق میوفته - مهم نیس کسی بگه دارم بهونه میارم
خعلی زور داره به کسی که گاهی اوقات فکر میکنه یک و نیم ماهم بسه برا کنکور و 10 ماهشو ریخته تو چاه توالت بگن ، تو رو خیال و ترس هیبت غولی به نام کنکور نابود کرد ، نه بابا اینطوریا نبود ، منو رفیق بازیام ، عشق و عاشقیام ، زندگی تو آینده و گذشته و صد البته گوشاد بازیام نابود کرد
آعا من هنوز میگم من از نفس شکست چه تو کنکور چه هر کوفت دیگه نمیترسم اما بابت همون تفکراتم از عواقبش جدیداً میترسم
چی بخونم ؟ چطوری بخونم که رتبم از 10000 تخمین سنجش برسه به 2 3000 حداقل
حالا اینا خوبس که ، اد همین آخر کاری 40 روز مونده به موعود قوه ی عشقولانه ی ما شق کرده
این وسط فقط یه چیزه که نگذاشته که کلاً فرو برم و خفه شم ، اون یه جملس که هر لحظه تو سرم فریاد میکشه ، "تو باس پوز اونایی که ضهفتو باور کردن ولی خستگیتو باور نکردن ، به خاک بمالی" البته تقریباً تو همین حوالی که این جملهه داره فریاد میکشه اون تفکرات کذایی هم به سراغم میان
رو کردم مامانم گفتم خیالت راحت هم دانشگاه قوی تز ار کرمان هس هم ضعیف تر ، یه جوری تعیین رشته میکنم که عمرن کرمان نباشم ، اونم گف به درک برو جهنم اصن
خلاصه وضع ما اینجوریاس ...
) امسالم گویا منتظر عس خرداد برسه بعد شوروع کنه! فلن اردیبهشت عه!
[SIZE=78%])[/SIZE]به نقل از سـوگـنـد :خیلی شیک شبیه من عستی تو. ناامیدی قشنگ رخنه کرده توی تک تک سلول هام! همه چی رو قهوه ای میبینم در حال حاظر! :-خط صاف
من هم تمام آرزوم تهران و رفتن از تبریز به هر نحو ممکن هست ولی خیلی خوب دارم میبینم که رتبه ام به تهران نمیرسه. چهار سال تمام با آروزی تهران زندگی کردم الان بعد از نشدن المپیادم این داره تبدیل میشه به دومین نشدن!
ولی...!
باور کن این چهل و چند روزم بخونی ضرر نکردی! چون هر چی رتبه کمتر بیاری همون قدر بهتر میشه در نهایت.
من الان رسمن خودمو گذاشتم پشت کنکور! :د آدم خیالش راحته! :د
به نظر من میارزه یه سال بمونی پشت کنکور ولی بعدش به اون چیزی که میخوای برسی!
بعد میگی حرف اطرافیانم به نظرم چون پسر هستی ظاهرن خیلی راحت تر از من میتونی دایورت کنی حتی!
اگه نتونستی همین امسالم همون طور که خودت گفتی به خاطر به خاک مالیدن پوز اونایی که دست کم گرفتنت بخون! این خودش خیلی انگیزه عست.
به این فکر کن اگه امسالم خدای نکرده نشد ماکسیموم سال بعد به همه ی اون چیزی که میخوای میرسی× خیلی بهتر از اینه که ان سال جایی بخونی که اصن نمیخوایش!
اون فاز عشق هم که میگی کاملن صحیح هست. سال پیش یک ماه مونده به المپیادمون رسمن ر×ید به زندگی ام
سال دیگه از اینم که هس بدتر میشه بعدشم که خدمت مقدس ... پسرم دیگه به هر حال ، باباهه 2 سال اضاف بر قرداد بخسبم تو خونش با لگد میندازتم بیرون تو این وضع اقتصادی هیشکیم نمیاد دستم بگیره ببره خونه بخت ، فضا برا ناز کردنم ندارم من دیگه عرضی ندارمبه نقل از علــی[میم] :شاید به خاطر پسر بودنم امکانات دایورت رو داشته باشم ، اما به خاطر پسر بودن حق ضعف نشون دادن و بیخیال بودنو ندارم
همیشه گفتم تو هیچ وقت نخواستیبه نقل از علــی[میم] :خودمو باختم
روزا به جای خوندن فکر و خیال برم مبدارم که خب طوری نیس کرمان قبول شم و بمونم شاید دانشگاه جالب نباشه و به پای آرزوم که دانشگاه تهران نرسه ولی خب انجا همه چی دارم حتی بلافاصله کار برام جوره اما از ی طرف من نه شرایط موندن تو این خونه رو میتونم حمل کنم نه عذاب فکر و خیال بودن تو اون داشنگاه ها رو ، یا گاهی اوقات با خودم میگم فوقش پشت کنکور میمونم سال دیگه ، خبکسی مثه من عمرن دووم بیاره یه سال تو این خونه تو اون جو مزخرف و از این طرف سرکوفت های خانواده و ... بعد با خودم میگم چهل روزم وقت زیادیه میخونم هر روز اونقد که برسونم یه دانشگاه خوب یا حداقل متوسط رو خارج از اینجا بعد یادم میاد سر درد ها و عصبی شدنمو لرزیدنامو عربده کشیدنامو که بعد 2 3 ساعت خوندن اتفاق میوفته - مهم نیس کسی بگه دارم بهونه میارم
خعلی زور داره به کسی که گاهی اوقات فکر میکنه یک و نیم ماهم بسه برا کنکور و 10 ماهشو ریخته تو چاه توالت بگن ، تو رو خیال و ترس هیبت غولی به نام کنکور نابود کرد ، نه بابا اینطوریا نبود ، منو رفیق بازیام ، عشق و عاشقیام ، زندگی تو آینده و گذشته و صد البته گوشاد بازیام نابود کرد
آعا من هنوز میگم من از نفس شکست چه تو کنکور چه هر کوفت دیگه نمیترسم اما بابت همون تفکراتم از عواقبش جدیداً میترسم
چی بخونم ؟ چطوری بخونم که رتبم از 10000 تخمین سنجش برسه به 2 3000 حداقل
حالا اینا خوبس که ، اد همین آخر کاری 40 روز مونده به موعود قوه ی عشقولانه ی ما شق کرده
این وسط فقط یه چیزه که نگذاشته که کلاً فرو برم و خفه شم ، اون یه جملس که هر لحظه تو سرم فریاد میکشه ، "تو باس پوز اونایی که ضهفتو باور کردن ولی خستگیتو باور نکردن ، به خاک بمالی" البته تقریباً تو همین حوالی که این جملهه داره فریاد میکشه اون تفکرات کذایی هم به سراغم میان
رو کردم مامانم گفتم خیالت راحت هم دانشگاه قوی تز ار کرمان هس هم ضعیف تر ، یه جوری تعیین رشته میکنم که عمرن کرمان نباشم ، اونم گف به درک برو جهنم اصن
خلاصه وضع ما اینجوریاس ...
