میگم این تلفیقی ها هم قشنگ اند.
فقط این
ترس رو به آدم القا می کنند که دیگه کسانی مثل همایون به تار و سه تار و کمونچه ی خودمون، اعتقادی ندارند و اونا رو ناتوان می دونند.
البته از یه چیز نباید بگذریم، به عنوان کسی یه مقداری از آهنگا رو گوش دادم، باید بگم که جداً نمیتونم بعضی از آهنگای "اولترا-سنتی" رو گوش کنم.
آخه مثلن 10 دقیقه اول آهنگ یه تکنوازی سنتی عه که هیچ ریتمی نداره، صرفاً یه سری نت عه! هیچ روندی توش نیست. تا میاد مثلن یه ذره تند شه یا ریتم پیدا کنه، سریع دوباره نوازنده استپ میکنه. دوباره به همون حالت "خسته" شروع میکنه.
بعد از 10 دقیقه هم سر جمع استاد 3 تا بیت می خونند، (5 دقیقه اولش هم که فقط "های های" عه! (چهچه نه ها! ؟آه و ناله)) بعدش هم دوباره یه تکنوازی بی سر و ته.
به نظرم به یک تفکر جوان (مثل سهراب پورناظری مثلاً

) تویه این عرصه نیازه. چون واقعاً بعضی از این آهنگ سنتی ها "خسته کننده" اند.