من خیلی وقته که با کسی که افکار خودکشی داره حرف نزدم، و آدم به آدم هم قطعا فرق داره. اما چند وقت پیش که خبر خودکشی همکلاسیم رو شنیدیم، خیلی در موردش حرف شد. یک اینکه ۹۹ درصد ادما وقتی این فکرها رو میکنن رو edge هستن، و اصلا طرف منطقی سبک سنگین نمیکنه که بگه خب من الان دیگه خونوادهم به پشمم نیست که میخوام خودکشی کنم، یا اینکه کسی که الان داره با من حرف میزنه و بهم میگه دوستشم یا روم حساب میکنه رو چند هفتهست که میشناسم، how dare you call me a friend
ممکنه بعد از اون بحران به این قضایا بشینه فکر کنه ولی در اون لحظه چیزی که تو ذهن اکثریت میگذره دلیلی واسه خودکشی نکردنه، که میتونه حس دوست داشته شدن یا مورد نیاز بودن باشه.
مساله دوم اینه که دخالت کردن در این وضعیت هم کار خیلی سختیه هم انرژیبر. پس طرف نگران شده که قبل از اولین فرصتی که برید پیش روانشناس، بلایی سر خودتون بیارید. در مورد دوست ما، خیلیها میگفتن متوجه شدن که چند روز حالش خوب نبود ولی با خودشون گفتن خودش "احتمالا" میره پیش روانشناس و بهتره ما که خیلی بلد نیستیم چی کار کنیم، دخالت نکنیم. و متاسفانه اون احتمال به صفر رسید چون زودتر از اینکه کمک بگیره خودکشی کرد.. کسی که میاد خودشو قاطی ماجرا میکنه، به خوبی روانشناس شاید نتونه حرف بزنه و شاید متوسل به حرفای ساده یا حتی چرتی بشه که چندان درست نباشن، ولی اتفاقا با وجود اینکه باند قوییی با شما نداشته اومده تو اون موقعیت کاری کنه یعنی این آدم genuinely cared about you, even if you dont see them as friends.