حرفات درسته، ولی بحثه اینه که وقتی نکشی، دیگه هر کاری کنی هر چی تو گوشات بخونن، هضم نمیشه، درک نمیشه، وقتی میبری، دیگه بریدی..
اره درسته شاید اونور خبری نباشه، اما حداقل دردش مثل اینجا زیاد نیست، یا نمیدونم شاید حداقل از اینجا و اینور بهتر باشه، نه؟؟
آدمایی که خودکشی میکنن اغلب دنبال مرگ نیستن بلکه یه تغییر بزرگ میخوان! ولی چون قدرت تغییر ندارن مرگ رو ترجیح میدن(:
ببین خودکشی تو افراد معتقد و قوی خیلی کمتره!
قدرت تغییر؟؟ به خدا که فقط تحمل ندارن، وگرنه قدرت شون از من و شما بیشتره که تونستن انقدر تحمل کنن همه چیو
واقعا متاسفم بابت اینکه خودکشی رو از ضعف میدونید
بعضی خودکشی ها از فشار زیاده ! قبول
حرف شما هم درسته و قطعا قابل احترام (:
دقیقا=)
اگر به وجود خدا باور داشته باشی خودت تناقض حرفات رو متوجه میشی(: صرفا گفتن جمله ی خدا هست به معنی باور وجودش نیست!
قدرت برتر رو چی میبینی؟(:
اتفاقاً اگر خدایی باشه، باید به اونایی که خداناباور بودن بهترین جایگاه در بهشت رو بده، چون اون‌ها با عقل و استدلال به این نتیجه رسیدن و صرفاً با گفته‌ها و شنیده‌ها و همینطوری آبکی ایمان نیاوردن :)))
گاهی پایانی دردناک بهتر از دردی بی پایان است
البته امیدوارم بدونید که کامو خودش آتئیست بود. این جمله رو هم از این بابت نمی‌گه که خداباوری رو ستایش کنه، منظورش بیشتر از بابت معنی زندگی و این حرفا بوده. کامو در جایی اعتقاد به دین و زندگی پس از مرگ رو خودکشی فلسفی میدونه و دین رو تلاش ناموفقی برای معنی دادن به زندگی معرفی میکنه.
الان شد معتقد = قوی؟!! و بعد خودکشی ≠ معتقد و نتیجتاً خودکشی = ضعف؟ خب اولاً که خیلی مطلب جالبی بود. ثانیاً یه نکته‌ی جالب‌تری که هست اینه که شما اگه دو کلمه suicide و religion رو با هم سرچ کنی بعد از ویکی‌پدیا اولین لینکی که میاد مربوط به یه مقاله ست که اولاً میگه آمار در مورد ارتباط خودکشی و اعتقاد به دین ضدونقیضه و ثانیاً یه چیزی که نتیجه گرفته و تو چکیده هم گفته اینه که:
این بحثش مربوط به این تاپیک نیست و بازش نمیکنم، ولی فقط یکم باز کردن چشم میخواد که بفهمیم اعتقاد داشتن به آخرت یه سکه ست که دو روی کاملاً متفاوت داره، چه بدبختی‌های جمعی و فردی که به خاطر همین اعتقادات متحمل نشدیم! منکر اون روی این سکه و تأثیرات مثبتش تو بعضیا نمی‌شم، صرفاً دارم میگم این اعتقاد راسخ به اینکه اعتقاد داشتن قطعاً رابطه‌ی مستقیم با "قشنگی دنیا" داره اشتباه بودنش خیلی آشکارتر از اونه که حتی بخوایم برای نقض کردنش استدلال کنیم! جدا از این طالبان و ج.ا و دیگرانی که همگی ظاهراً به یه آخرتی اعتقاد دارن و دارن تو این دنیا جهنم می‌سازن، باید اشاره کنم که نه تنها اعتقاد داشتن به آخرت باعث آدم خوبی شدن نمیشه، که حتی تحمل کردن از سر اعتقاد هم باعث "قشنگتر شدن دنیا" نمیشه.
به این میگن ایستادن بیرون گود و نظر دادن در باره‌ی چیزی که مطلقاً درکی ازش نداریم! شما با هر فردی که قصد خودکشی داره اگر صحبت کنی خیلی زود متوجه میشی که نسخه پیچیدن و توصیه کردن، یا از شرایط مشابه خود گفتن و سعی در همدردی از این راه، دو تا چیزیه که اصلاً جواب نمی‌ده، فردی که قصد خودکشی داره احساس میکنه که هیچکس نمی‌تونه درکش کنه. اینکه بیایم این رو از سر ضعف بدونیم و بگیم اگر قوی باشی "می‌جنگی" نه تنها فرد رو به خودکشی سوق میده که با کمال احترام به نظرم حماقتی بیش نیست. بیماری روحی و افسردگی چیزی نیست که بشه همینجوری براش یه نسخه‌ی کلی پیچید که "مشکل اینه که قوی نیستی یا با بیماری روحی نمی‌جنگی"! بیماری روحی همون چیزیه که ازت توان این جنگ رو میگیره، تو هر فردی هم شیوه‌ی مقابله‌ی خاص خودش رو می‌طلبه، تا یه جایی هم ممکنه این مبارزه دست خودمون باشه، ولی کسی که قصد خودکشی میکنه قطعاً دیگه از این مرحله گذشته. تو همین سایت چند وقت پیش یکی نوشته بود برای جلوگیری از افسردگی باید خواب و تغذیه و ورزش رو درست کرد! افسردگی همون چیزیه که از یه جا به بعد دیگه نمی‌ذاره این کارو بکنی، نمی‌ذاره ورزش کنی یا خوب بخوابی! و این که این موضوع غیرقابل کنترله چیزیه که فکر میکنم امثال شما نمی‌تونید درک کنید و برای همین میاید نسخه می‌پیچید که آره مشکل از ضعف روحی آدمه(
). این موضوع باعث میشه حتی فکر کنیم که آدم "باید" در این شرایط به فلان چیز خاص فکر کنه:سازمان جهانی بهداشت تخمین میزنه که هر سال حدود 700000 تا 800000 نفر بر اثر خودکشی می‌میرن، یعنی تقریباً هر 40 ثانیه یک نفر، یعنی احتمالاً اگر خیلی سریع نخونید، حین خوندن همین پستی که من نوشتم شاید دو نفر توی جهان مرده باشن، این رقم در یک کلمه فقط وحشتناکه. از طرفی اینکه آمار خودکشی تو بازهی سی سال اخیر رشد زیادی داشته، یعنی میتونه کمتر باشه و تحقیقات بسیاری هم نشون دادن که خودکشی قابل پیشگیریه. شاید نه همه‌ی این 800000 نفر، اما قطعاً تعداد قابل توجهی از اون‌ها رو می‌شد به زندگی برگردوند. زندگی ظاهراً قاعده‌ی ثابتی نداره، شاید بهتر بشه و شاید بدتر. اما اینکه بخوایم طوری فکر کنیم که خب کسی که بریده دیگه بریده صرفاً به این معناست که سرمون رو بکنیم زیر برف و بگیم به من چه. اگه شما میتونی تصور کنی که یکی از نزدیکانتون خودکشی کنه و بعد شما به راحتی بگی به من چه و ناراحت نشی براش، خب میتونی اینطور فکر کنی که کسی که بریده یعنی بریده، و این حلقه ممکنه واقعاً به قدری تنگ بشه که افراد خیلی نزدیک ما و حتی خودمون رو درگیر کنه. ولی اگر برامون مهمه، و در صورت خودکشی دوست و فامیلمون ناراحت می‌شیم، این یعنی باید حداقل اهمیت بدیم به اینکه چطور میشه دیگران رو به زندگی برگردوند، حداقل برای نفع شخصی (ناراحت نشدن خودمون). در کنار این 700-800 هزار نفر، تعداد خیلی بیشتری هم سالانه به خودکشی فکر میکنن و عملی‌ش نمی‌کنن، یا منصرف میشن و به زندگی ادامه میدن، یا هم عملی میکنن و موفق نمی‌شن و به ناچار به زندگی برمی‌گردن. و اتفاقاً زندگی بعضیاشون هم واقعاً به جاهای خیلی خوبی میرسه.
پایان هیچ انسانی خودکشی نیست. اگر خودشونو میکشن، در واقع خودشونو از پایان بهتر محروم میکنن. کی گفته درد هیچ وقت تموم نمیشه؟ هیج دردی بی پایان نیست.
این کل گرایی هات خودش یه ضعفه
