مشاعره

[s@rah]

میبرم منزل به منزل چوب دار خویش را
تا کجا پایان دهم آغاز کار خویش را

ای شب از رویای تو رنگین شده
سینه از عطر تو ام سنگین شده
ای به روی چشم من گسترده خویش
شادی‌ام بخشیده از اندوه بیش

 

[طوطو]

ای شب از رویای تو رنگین شده
سینه از عطر تو ام سنگین شده
ای به روی چشم من گسترده خویش
شادی‌ام بخشیده از اندوه بیش

شب ز نور ماه، روی خویش را بیند سپید
من شَبَم تو ماهِ من، بَر آسمانْ بی مَن مَرو

 

[amirTT]

وندرون کلبه می‌بارد
برف میبارد به روی خار و خاراسنگ
کوه ها خاموش
دره ها دلتنگ

گفتم که خطا کردی و تدبیر نه این بود
گفتا چه توان کرد که تقدیر چنین بود

 

[MRΣZA]

گفتم که خطا کردی و تدبیر نه این بود
گفتا چه توان کرد که تقدیر چنین بود

دلی كز معرفت نور و صفا ديد
به هر چيزی كه ديد، اول خدا ديد

 

[s@rah]

دلی كز معرفت نور و صفا ديد
به هر چيزی كه ديد، اول خدا ديد

دلی دیرم خریدار محبت
کز او گرم است بازار محبت
لباسی دوختم بر قامت دل
ز پود محنت و تار محبت

 

[MRΣZA]

دلی دیرم خریدار محبت
کز او گرم است بازار محبت
لباسی دوختم بر قامت دل
ز پود محنت و تار محبت

تا خبر دارم از او بی‌خبر از خویشتنم
با وجودش زِ من آواز نیاید که منم

 

[s@rah]

تا خبر دارم از او بی‌خبر از خویشتنم
با وجودش زِ من آواز نیاید که منم

مرو به خانه‌ی ارباب بی‌مروت دهر
که گنج عافیتت در سرای خویشتن است

 

[s@rah]

تیرگی بیرون نرفت از دل به علم ظاهری خانه را روشن نمیسازد چراغ پشت پا

ای دل اگر عاشقی در پی دلدار باش
بر در دل روز و شب منتظر یار باش

 

[قار]

شمع این مسئله را بر همه کس روشن کرد
که توان تا به سحر گریه بی شیون کرد

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند
گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

 

[f.hn]

دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند
گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

دیگر این ابر بهاری جان باریدن ندارد
این گل خشکیده دیگر ارزش چیدن ندارد

 

[Teylor]

دیگر این ابر بهاری جان باریدن ندارد
این گل خشکیده دیگر ارزش چیدن ندارد

در کوی نیک‌نامی ما را گذر ندادند

گر تو نمی‌پسندی تغییر ده قضا را

 

[MRΣZA]

در کوی نیک‌نامی ما را گذر ندادند

گر تو نمی‌پسندی تغییر ده قضا را

آتش است این بانگ نای و نیست باد
هر که این آتش ندارد، نیست باد!

 

[D3la]

دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس
نسیم روضه‌ی شیراز پیک راهت بس

 

[قار]

دلا رفیق سفر بخت نیکخواهت بس
نسیم روضه‌ی شیراز پیک راهت بس

سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند
همدم گل نمی‌شود یاد سمن نمی‌کند

 

[Teylor]

سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند
همدم گل نمی‌شود یاد سمن نمی‌کند

در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم

بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم​

 

[Aynazi]

در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم

بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم​

ما در پیاله عکس رخ یار دیده ایم
ای بی خبر ز لذت شرب مدام ما!

 

[s@rah]

ما در پیاله عکس رخ یار دیده ایم
ای بی خبر ز لذت شرب مدام ما!

ای نور ما ای سور ما ای دولت منصور ما
جوشی بنه در شور ما تا می شود انگور ما

 

[Iridium]

عکس روی تو چو در آینه جام افتاد
عارف از خنده می در طمع خام افتاد
حسن روی تو به یک جلوه که در آینه کرد
این همه نقش در آیینه اوهام افتاد
این همه عکس می و نقش نگارین که نمود
یک فروغ رخ ساقیست که در جام افتاد
غیرت عشق زبان همه خاصان ببرید
کز کجا سر غمش در دهن عام افتاد
من ز مسجد به خرابات نه خود افتادم
اینم از عهد ازل حاصل فرجام افتاد
چه کند کز پی دوران نرود چون پرگار
هر که در دایره گردش ایام افتاد
در خم زلف تو آویخت دل از چاه زنخ
آه کز چاه برون آمد و در دام افتاد
آن شد ای خواجه که در صومعه بازم بینی
کار ما با رخ ساقی و لب جام افتاد
زیر شمشیر غمش رقص کنان باید رفت
کان که شد کشته او نیک سرانجام افتاد
هر دمش با من دلسوخته لطفی دگر است
این گدا بین که چه شایسته انعام افتاد
صوفیان جمله حریفند و نظرباز ولی
زین میان حافظ دلسوخته بدنام افتاد

 

[MRΣZA]

ای نور ما ای سور ما ای دولت منصور ما
جوشی بنه در شور ما تا می شود انگور ما

آسمان رَشک بَرَد بهر زمینی که در او
دو سه یاری دو سه دم بهر خدا بنشینند

 

[s@rah]

آسمان رَشک بَرَد بهر زمینی که در او
دو سه یاری دو سه دم بهر خدا بنشینند

دست از طلب ندارم تا کام من برآید
تا تن رسد به جانان یا جان ز تن برآید