آخه به کجا چنین شتابان؟
ما مجهول الآینده نباشیم هم کاری میکنن این حس بهمون دست بده!
سه ماه امتحان پشت سر هم، با هفده دبیری که انتظار بیست دارن و اگه بیست نگیری میان پیویت غر میزنن
بلافاصله آزمون جامع سمپاد که همه ازت انتظار بالای ۵۰ درصد دارن!
حالا هم زمزمه هایی به گوش میرسه از دوباره گرفتن آزمون قبل از عید!
اعلام هم شده تا خود سی اسفند باید بیایم کلاس،
اونم کلاسای نود دقیقه ای با ده دقیقه استراحت که رُس کمر و کتف و گردنو میکشه.
با دبیری که یه ضرب غر میزنه و مقایسه میکنه
کتف راست من تو این سه ماه به چنان دردی افتاد که دو بار رفتم دکتر و دکتر گفت هیچکاری نمیشه کرد! بیست درجه به انحنای کتف من اضافه شد، کی بهای اینو میده؟
پول عینکی که زودتر از موعد مجبور شدم عوض کنمو کی میده؟
دبیری که فرز یکو میکنه تو حلقم؟
یا مدیر سمپادی که دوباره آزمون میگیره؟
گناه کردم میخوام درس بخونم؟
گناه کردم میخوام این کشورو بالاتر ببرم؟
آدم حس میکنه راهش بیخوده و آینده ای که متصوره دست نیافتنی؛
اینجوریه که ما هدفمند ها هم یوقتایی مجهول الآینده میشیم..
مثل الان که همه بچه های هشتم شهید شکفته دپرسن....
