از زبان علیرضا افتخاری درباره‌ی این اجرا:
اگر از بنده فقط آواز رفیق مهربان و یار همدم به همراه نی استاد
محمد موسوی به یادگار باقی می‌ماند برای همیشه کافی بود و نیازی به خواندن آوازی دیگر نبود و برای همیشه این آواز کفایت می‌کرد.
به قول شاعری که می‌فرمایند:
من نه آنم که دو صد نکته‌ی رنگین گویم
من چو فرهاد یکی گویم و شیرین گویم
خیلی از عاشقان با این آواز گریه کردند.
در آن زمان اساتید گفتند جوانی آمده که می‌تواند دل‌های عاشق را تسلی دهد ، اما غریبی و تنهایی من در شهر تهران فکرم را سخت تحت الشعاع قرار می‌داد.
این آواز شرح حال افرادی همچون من است.
می‌خواهم بگویم بدون کمک و راهنما ممکن نیست جوان ها به سر منزل مقصود برسند.
این آواز شاید شرح حال جوانی امثال بنده و آوارگی‌هایی باشد که در بی‌کسی و تنهایی در شهری غریب کشیده‌ام.
