پاسخ : سمپادی‌های تهران [دبیرستان فرزانگان ۱]
ببینید،حس میکنم یه خورده دارید زیاده روی می کنید،هوم؟
اون موقعی که ما به عنوان دوره اولیِ فرزانگان 2 وارد مدرسه شدیم،100 نفر بودیم که 15تامون از راهنمایی فرزانگان بودیم...(اون موقع راهنمایی فقط یه دونه بود)
و این رسم حلقه و سرود رو هم ما 15 نفر اجرا کردیم و کم‌کم بقیه بچه هامون هم قاطیش شدن...
سرود رو هم همون «چون من همه سرگردان» و سال بعدشم «لبریز» رو میخوندیم،چون اولا با بچه های خود فرزانگان1 دوست بودیم و دائم میرفتیم و میومدیم و یه جورایی خودمونم قاطیشون بودیم،و دوما بچه های هم‌دوره ی ما که تو مدرسه‌ی شما بودن هم این تعصب رو نداشتن که فقط ما سمپادی‌ایم و بقیه هیچی نیستن... ینی خیلی فرق زیادی بین هم‌دیگه نمیدیدیم،نه اونا و نه ما...
فکر میکنم تفاوت ما با مدارس دیگه تو سرود داشتن و نداشتن،یا تو این رسم ها و اینا نیس،تو تفاوت سطح فرهنگ و شعوره...
مطمئنا اژه ای سمپاد رو واسه سرود و حلقه تاسیس نکرد،واسه رشد دادن سطح یه قشری که پتانسیلشو دارن ایجاد کرده...
ولی حس میکنم این حرفاتون که میگین بقیه نه حق دارن سرودای ما رو بخونن،نه خودشون حتی سرود بگن یه کم بچه‌گانه‌س...
به نقل از sch :
واقعا نمیدونم چه اصراری هست که همه سرود ملی بخونن/ داشته باشن . یعنی انگار اگه سرود ملی نخونن کمبود دارن ، دیگه فرزانگان نیستن .
قضیه اصن کمبود داشتن نیست،
این رسم چیزیه که بچه های ما هم از همون سال اول تاسیس مدرسه داشتنش و باهاش خاطره زیاد دارن و بالاخره جزو مدرسه شده،حالا شما سرودتون تو کارگاه هنری گفته میشه،یکی دوست داره سرود داشته باشه و سرودشو واسه کارگاه علوم آماده کنه و تو حلقه بخونتش...
بازم ببخشید که دخالت کردم،به هر حال ما که رفتیم از مدرسه و این مسئله سود و زیانی به حال من به شخصه نداره،ولی حس کردم لازمه بگم اینا رو...
لبریز رو با سطل می‌خونند مثلا؟
) ولی نباید با سطل بخونن .... [-(
