شهریار

[hosam.r]

شعر خوندن شهریار اگه بیشتر از خود شعرش دلنشین و اثرگذار نباشه کمتر نیست...
این غزل رو بشنوید با صدای خودش:

شیعیان دیگر هوای نینوا دارد حسین
روی دل با کاروان کربلا دارد حسین

از حریم کعبۀ جدّش به اشکی شست دست
مروه پشت سر نهاد امّا صفا دارد حسین

می‌برد در کربلا هفتاد و دو ذبح عظیم
بیش از اینها حرمت کوی منا دارد حسین

پیش رو راه دیار نیستی کافیش نیست
اشک و آه عالمی هم در قفا دارد حسین

بس که محمل‌ها رود منزل به منزل با شتاب
کس نمی‌داند عروسی یا عزا دارد حسین

رخت و دیباج حرم چون گل به تاراجش برند
تا به جائی که کفن از بوریا دارد حسین

بردن اهل حرم دستور بود و سرّ غیب
ورنه این بی حرمتی ها کی روا دارد حسین

سروران ، پروانگان شمع رخسارش ولی
چون سحر روشن که سر از تن جدا دارد حسین

سر به قاچ زین نهاده راه پیمای عراق
می‌نماید خود که عهدی با خدا دارد حسین

او وفای عهد را با سر کند سودا ولی
خون به دل از کوفیان بی وفا دارد حسین

دشمنانش بی‌امان و دوستانش بی‌وفا
با کدامین سرکند ، مشکل دو تا دارد حسین

سیرت آل علی با سرنوشت کربلاست
هر زمان از ما یکی صورت نما دارد حسین

آب خود با دشمنان تشنه قسمت می‌کند
عزّت و آزادگی بین تا کجا دارد حسین

دشمنش هم آب می‌بندد به روی اهل بیت
داوری بین با چه قومی بی‌حیا دارد حسین

بعد از اینش صحنه‌ها و پرده‌ها اشک است و خون
دل تماشا کن چه رنگین سینما دارد حسین

ساز عشق است و به دل هر زخم پیکان زخمه‌ای
گوش کن عالم پر از شور و نوا دارد حسین

دست آخر کز همه بیگانه شد دیدم هنوز
با دم خنجر نگاهی آشنا دارد حسین

شمر گوید گوش کردم تا چه خواهد از خدا
جای نفرین هم به لب دیدم دعا دارد حسین

اشک خونین گو بیا بنشین به چشم "شهریار"
کاندرین گوشه عزائی بی ریا دارد حسین

شهریار

 

[hosam.r]

شهریار رو با شعرش می‌شناسیم ولی حیفه این ماهور دل‌انگیز رو با آواز شهریار نشنویم!
.

 

[زمستون]

شهریار رو با شعرش می‌شناسیم ولی حیفه این ماهور دل‌انگیز رو با آواز شهریار نشنویم!
.

چه خوب که امروز یادی شد از استاد شهریار =)
___________________
با اجازه من یکی از اشعارشون رو بذارم :
ندار عشقم و با دل سر قمارم نیست
که تاب و طاقت آن مستی و خمارم نیست
دگر قمار محبت نمی برد دل من
که دست بردی از این بخت بدبیارم نیست
من اختیار نکردم پس از تو یار دگر
به غیر گریه که آن هم به اختیارم نیست
به رهگذار تو چشم انتظار خاکم و بس
که جز مزار تو چشمی در انتظارم نیست
تو میرسی به عزیزان سلام من برسان
که من هنوز بدان رهگذر گذارم نیست
چه عالمی که دلی هست و دلنوازی نه
چه زندگی که غمم هست و غمگسارم نیست
به لاله های چمن چشم بسته می گذرم
که تاب دیدن دلهای داغدارم نیست

شهریار

 

[SARA.MA]

یار و همسر نگرفتم که گرو بود سرم
تو شدی مادر و من با همه پیری پسرم
تو جگر گوشه هم از شیر بریدی و هنوز
من بیچاره همان عاشق خونین جگرم
شهریار♡
من خودم این شعرو خیلی دوست دارم♡
چ خوب شد یاد آوری کردی زمستون^^

شهریار
_________________________________________
اون مدیری که این پست منو ویرایش کرده زیرش شهریار نوشته دقت کنه من خودم شهریار رو نوشتم عزیزم:)
چی کم داره که اضافه کردین شما؟

 

[Déjà vu]

پیرم و گاهی دلم یاد جوانی می کند
بلبل شوقم هوای نغمه خوانی می کند

همتم تا میرود ساز غزل گیرد به دست
طاقتم اظهار عجزو نا توانی می کند

بلبلی در سینه می نالد هنوزم کاین چمن
با خزان هم آشتی و گل فشانی می کند

ما به داغ عشقبازیها نشستیم و هنوز
چشم پروین همچنان چشمک پرانی می کند

نای ما خاموش ولی این زهره شیطان هنوز
با همان شور و نوا دارد شبانی می کند

گر زمین دود هوا گردد همانا، آسمان
با همین نخوت که دارد آسمانی می کند

سالها شد رفته دمسازم زدست اما هنوز
در درونم زنده است و زندگانی می کند

با همه نسیان تو گویی کز پی آزار من
خاطرم با خاطرات خود تبانی می کند

بی ثمر هر ساله در فکر بهارانم ولی
چون بهاران می رسد با من خزانی می کند

طفل بودم دزدکی پیر و علیلم ساختند
آنچه گردون می کند با ما نهانی می کند

می رسد قرنی به پایان و سپهر بایگان
دفتر دوران ما هم بایگانی می کند

"شهریارا" گو دل از ما مهربانان نشکنید
ورنه قاضی در قضا نامهربانی می کند

آه زندگی .....

شهریار

 

[Maia]

شمعی فروخت چهره که پروانه تو بود
عقلی درید پرده که دیوانه تو بود

خم فلک که چون مه و مهرش پیاله هاست
خود جرعه نوش گردش پیمانه تو بود

پیرخرد که منع جوانان کند ز می
تابود خود سبو کش میخانه تو بود

خوان نعیم و خرمن انبوه نه سپهر
ته سفره خوار ریزش انبانه تو بود

تا چشم جان ز غیر تو بستیم پای دل
هر جا گذشت جلوه جانانه تو بود

دوشم که راه خواب زد افسون چشم تو
مرغان باغ را به لب افسانه تو بود

هدهد گرفت رشته صحبت به دلکشی
بازش سخن ز زلف تو و شانه تو بود

برخاست مرغ همتم از تنگنای خاک
کورا هوای دام تو و دانه تو بود

بیگانه شد بغیر تو هر آشنای راز
هر چند آشنا همه بیگانه تو بود

همسایه گفت کز سر شب دوش شهریار
تا بانک صبح ناله مستانه تو بود

شهریار

 

[reyna]

در جهانی که دگر نیست کسی یار کسی
کاش یا رب که نیفتد به کسی کار کسی

 

[Déjà vu]

شب همه بی تو کار من شکوه به ماه کردنست
روز ستاره تا سحر تیره به آه کردنست

متن خبر که یک قلم بی تو سیاه شد جهان
حاشیه رفتنم دگر نامه سیاه کردنست

چون تو نه در مقابلی عکس تو پیش رونهیم
اینهم از آب و آینه خواهش ماه کردنست

نو گل نازنین من تا تو نگاه می کنی
لطف بهار عارفان در تو نگاه کردنست

ماه عباد تست و من با لب روزه دار ازین
قول و غزل نوشتنم بیم گناه کردنست

لیک چراغ ذوق هم این همه کشته داشتن
چشمه به گل گرفتن و ماه به چاه کردنست

غفلت کائنات را جنبش سایه ها همه
سجده به کاخ کبریا خواه نخواه کردنست

از غم خود بپرس کو با دل ما چه می کند
این هم اگر چه شکوه شحنه به شاه کردنست

عهد تو سایه و صبا گو بشکن که راه من
رو به حریم کعبه لطف اله کردنست

گاه به گاه پرسشی کن که زکات زندگی
پرسش حال دوستان گاه به گاه کردنست

بوسه تو به کام من کوه نورد تشنه را
کوزه آب زندگی توشه راه کردنست

خود برسان به شهریار ای که در این محیط غم
بی تو نفس کشیدنم عمر تباه کردنست

شهریار

 

[ای فر]

دلا دیشب چه میکردی تو در کوی حبیب من
الهی خون شوی ای دل ،تو هم گشتی رقیب من
خیال خود به شبگردی، به زلفش دیدم و گفتم
رقیب من چه میخواهی تو از جان حبیب من
نهیبی میزدم با دل که زلفت را نلرزاند
ندانستم که زلفت هم، بلرزد با نهیب من
خوشم من با تب عشقت ،طبیب امد جوابش کن
حبیبم ،چشم بیمار تو بس باشد طبیب من
من از صبر و شکیبم ،شهریارا شهره ی افاق
همه افاق هم حیران در این صبر و شکیب من
شهریار
من این رو خیلی دوست دارم ... مخصوصا با صدای خود شهریار

 

[Déjà vu]

چو بستی در بروی من به کوی صبر رو کردم
چو درمانم نبخشیدی به درد خویش خو کردم

چرا رو در تو آرم من که خود را گم کنم در تو
به خود باز آمدم نقش تو در خود جستجو کردم

خیالت ساده دل تر بود و با ما از تو یک رو تر
من اینها هر دو با آئینه دل روبرو کردم

فشردم با همه مستی به دل سنگ صبوری را
زحال گریه پنهان حکایت با سبو کردم

فرود آ ای عزیز دل که من از نقش غیر تو
سرای دیده با اشک ندامت شست و شو کردم ...

 

[saba.hjm]

زندگی شد من و یک سلسله ناکامی ها
مستم از ساغر خون جگر آشامی ها

بسکه با شاهد ناکامیم الفت ها رفت
شادکامم دگر از الفت ناکامی ها

بخت برگشته ما خیره سری آغازید
تا چه بازد دگرم تیره سرانجامی ها

دیرجوشی تو در بوته هجرانم سوخت
ساختم این همه تا وارهم از خامی ها

تا که نامی شدم از نام نبردم سودی
گر نمردم من و این گوشه گمنامی ها

نشود رام سر زلف دل آرامم دل
ای دل از کف ندهی دامن آرامی ها