پاسخ : علامه حلی 1 یا انرژی اتمی
به نقل از alirezarahbarn :
والا تا جایی که من تحقیق کردم،درصد بالاتری از دانش آموزان انرژی نسبت به حلی بعد از دبیرستان زندگی بهتری دارن. خیلی از دانش آموزان حلی 1 که خودم هم کلی مثال میتونم بزنم براتون هستن که توی این دوران،حالتی به وجود اومد توسط مدرسه براشون که اصن حتی فراموش کردن واسه چی زندگی میخوان بکنن. در حالی که دانش آموزان انرژی هم از نظر درسی ساپورت میشن،هم از نظر روحی و روانی
من خیلی تلاش می کنم اینجا دیگه دیس لایک ندم ولی نمیشه!
ببینید اینکه انرژی اتمی ها افراد به نسبت ثروت مند تری هستن (یعنی وقتی ما شهریمون ۸۰۰ تومن بود ماله اونا سالی ۳۵۰۰ بود در صورتی که ما کله دیپلممون انقد میشد! )
و خوب خیلی از حلی ها زندگی بهتری شاید نداشته باشن از نظره مالی ولی به مراتب بهتر هستن.
شما تو حلی ازاد تر هستید نسبت به باور هاتون و عقایدتون. بهتون اجازه ی بحث داده میشه. شما ازادید نماز بخونید و نخونید. یعنی اگر روزی ۸۰ نفر از ۵۰۰ نفری که دوره ی ما مدرسه می رفتن نماز می خوندن تازه مدرسه کلی خوشحال میشد!
ما سمینار داریم که اصلن با هیچ فعالیته علمی ی دیگه ای در مقطع لیسانس قابل مقایسه نیست. مدرسه به شما اختیارات بیشتری میده. شما می تونید خودتون انتخاب کنید که ایا مایلید المپیادی بشید ؟ ایا می خواید روبوکاپ کار کنید ؟ می خواید روباتیک کار باشید ؟ می خواید برید سراغ خوارزمی ؟ یا روزبه ؟
یا می خواید کنکوریه موفقی باشید ؟
یا اصلن نمی خواید هیچ کاری کنید! انتخاب با شماست!
شما هیچ وقت همچین ازادی ای رو تو هیچ مدرسه ی دیگه ای نمی بینید. ادمی که از این سیستم خارج میشه حتا اگه در نهایت مدال نداشته باشه رتبه کنکور نداشته باشه تجربه ای رو داره که حتا اگه خوشایند نباشه باعث میشه دید باز تری نسبت به ایندش و زندگیش داشته باشه.
و خوب شاید بد نباشه دوره های قبله ما ( محمد که من از نزدیک نمیشناختم یا کسایی که بهتر میشناختم مثل مازیار امینی و سینا سحر خیز رو بشه گفت )که نسبتن نزدیک تر بودن یا هم دوره ای های خودم.
حامد صالح (همکلاسی و بقل دستیه من) که مدال طلای المپیاد کامپویتر گرفت. پشته سریم تو راهنمایی معین فر که مدال طلای ریاضی شد.
پارسا مرادی که ۸ کنکور شد اگه درست یادم باشه.
و خیلی های دیگه که شاید به این حد بهشون نزدیک نبودم.
در کنار این ها شما کادر اموزشی سمپاد رو نمی تونید با هیچ مدرسه ی دیگه ای مقایسه کنید. معلم هایی که حتا بعد از فارغ التحصیلی تون ( یا حالا سره دوره ی ما به دلیل خروج دسته جمعیشون تو راهنمایی و بعضن دبیرستان ) هنوز هم خبر میگیرن . ( نمونش اقای ترابخانی که تو ایران حتا بعده فارغ التحصیلی دیدم. و بعدن حتا قرار شد یه مدت بیان پیشه من که به دلایلی من خوش اقبال نبودم. )
یا شاید اگه حلی ۱ راهنمایی رفته باشید اقای روستاییان و منصوریان رو دیده باشید که همیشه خوشحال میشدند همراهیت کنن یا راهنماییت بدن تو مسافرت ها.
اگه کسی زندگیه خوبی نداره مشکل از خودشه نه از مدرسه.
مدیره سابق حرفی می زد :
سمپاد سفره ای جلوی همه میذاره پر از غذا های خوشمزه و خواستنی. هر کسی هر چقدر بتونه و بخواد می خوره و لذت می بره. یکی نخواد بخوره میل خودشه و کسی بخواد زیاد بخوره هم میله خودشه. این غذا به قدری هست که تمومی نداشته باشه.