پاسخ : آنچه برای سمپاد می نویسند
سلام! نمیگم "سمپادم" چون فقط مالِ من نیستی که
یادته یه دورانی بود... تو میشستی اون بالا یه عالمه بچه رو میدیدی، میخندیدی و ستاره هاشونو جدا میکردی؟
هه! یادته همه شون تقریبن رتبه های تک رقمیه کنکور بودن و تو بازم میشستی اون بالا لبخند میزدی!
یادته چه بچه هایی بودن؟ همه به هوششون اعتقاد داشتن! یادته چه دمو دستگاهی به هم زدی؟ همه میکشتن خودشونو اما تو ستاره ها رو جدا میکردی!و باز لبخند میزدی! :)
یادته اژه ای رو ؟ یادته چند سال بود؟ یادته اوجِ قدرتت رو؟
هه! البته من فقط یه سال تجربه کردم زیرِ نظرِ اژه ای بودنو!
یادته مدرسه های زززیاد تر میزدی تو شهرا و استان ها؟ و ستاره های هر شهرو استانی رو از بالا نگاه میکردی و جدا میکردی و باز لبخند میزدی؟
همه تلاش میکردیم اسم تو رو ، خودتو بالا نگه داریم! یادته؟
میشستی اون بالا، عکسا و کاریکاتور هایی که ازت میکشیدن با اون لبخندت رو نیگاه میکردی!
تو بهم یاد دادی چجوری واس چیزای مختلف زحمت بکشم!
یاد دادی همه چی آسون به دست نمیاد!
دوستی های واقعی رو نشونم دادی!
هه! یادته وختی اژه ای رفت؟ اعتمادی...اون آخونده...این خانومه... و کسایی که دیگه نمیدونم!
ولی تو با همه ی اینا باز اون بالا لبخند میزدی ، ستاره ها رو جدا میکردی!
اما علم پیشرفت کرد! ملت ستاره میساختن از خودشون! اما نه ستاره های واقعی!
تو اون بالا بودی و نگاه میکردی! و همه ی ستاره ها رو جدا میکردی! چه واقعی ، چه قلابی!
اما چون ستاره ها زیاد شدن مدرسه های زیاد تری هم باز شد!
شنیدم میخوای تو میناب مدرسه بزنی! چه خوب! اونجام یه عالمه ستاره هست! اما حواست باشه خوباشو جدا کنی!
عینکت یادت نره!
کاش منم جزوِ اون ستاره واقعیا باشم! تا تو باز بهم لبخند بزنی :)
