تصمیم غلط

[saeide]

پا نوشت:حالا که دارم میرم دانشگاه و قراره کلا شرایط زندگیم عوض شه،ترجیح دادم بعضی از اشتباهات گذشته م رو شرح بدم؛به امید اینکه دیگران چنین اشتباه هایی مرتکب نشن!

من یک ورودی دبیرستان سمپاد هستم،سال 86.
از همون سال اول هم به شدت علاقمند بودم که المپیاد کار کنم،و واقعا هم کار میکردم.وقتی اول دبیرستان بودم علاوه بر اینکه کاملا هدف دار المپیاد کار میکردم،فعالیت های ورزشی و رباتیک هم داشتم.و با اینکه چندتا کار رو با هم انجام میدادم مشکلی نداشتم،چون بلد بودم که این شرایط رو مدیریت کنم.اتفاقا همون زمستان 86 من کمر بند مشکی تکواندو هم گرفتم،در واقع این تکواندو بخش بزرگ و با ارزشی از زندگی من بود.بعد از اینکه کمربند مشکی هم گرفتم،یه مشکل کمردرد برام پیش اومد که 6 ماه استراحت میکردم.

توی این فاصله 6 ماهه؛من هم سعی میکردم برای مسابقه ی رباتیکی که پیش رو داشتیم کار کنم و هم المپیاد کار میکردم.تابستون87 اومد.با بچه های مدرسه رفتیم سبزوار،مسابقه رباتیک.از مسابقه رباتیک که برگشتیم من هم دوباره برگشتم سر تمرین های تکواندو.

این وسط یک اتفاق هم افتاد.من با کسی دوست شدم که همکلاسیم نبود؛و اتفاقا کاملا جدی المپیاد کار میکرد.یکی از همون روزهای دوم دبیرستان که داشتیم با هم حرف میزدیم به من گفتاگه جای تو بودم نه ورزش رو ادامه میدادم؛و نه رباتیک.فقط و فقط المپیاد میخوندم

من اون موقع در شرایط بدی بودم،از یک سمت المپیاد برام هدف خیلی بزرگی بود،و از یک سمت هم سایر فعالیت هام.دسته بندی من از اول اشتباه بود بدم نیومد که بشینم فقط و فقط المپیاد بخونم.من هم رباتیک رو در شرایطی گذاشتم کنار که داشتیم بالون میساختیم برای مسابقات امیرکبیرو تکواندو رو در شرایطی که تیم شده بودیم برای مسابقات کشوری هان مادانگ.
برای کنار گذاشتن تکواندو کمردردم رو بهونه کردم تا نخوام به کسی جواب پس بدم،وگرنه همه میدونن که مشکل کمر با بدنسازی و فیزیوتراپی کاملا حل میشه.

خلاصه من هم شده بودم یک آدم تک بعدی که فقط درس میخونه. ما سوم دبیرستان رفته بودیم و حتی مدرسه هم نمیرفتیم.فکر کنم اون سال کلا من هفته ای دو روز میرفتم مدرسه
شرایط اصلا اون طوری نبود که من فکر میکردم.من مطمئن بودم که حداقل در دوره تابستانی باشگاه شرکت میکنم.همه ی شرایط این رو تایید میکرد.اما خب به میمنت و مبارکی نه من و نه دوستم المپیاد قبول نشدیم.و به مناسبت امتحان های نهایی یک معدل بسیار زیبا هم افتاد پشت قباله ی دوران تحصیلم.

رسیدیم پیش دانشگاهی و در نهایت برای کنکور هم یه رتبه 2365 هم که اصلا انتظارشو نداشتم به کارنامه درخشان(!) دوران دبیرستان من اضافه شد.

چند روز به کنکورم فهمیدم همون تیمی که من قرار بود به عنوان یکی از اعضاش در مسابقات کشوری حاضر باشم،آذر89 به مسابقات جهانی هان مادانگ در کره اعزام شده و اتفاقا چهارم هم شده بودن.نمیدونید چه حس وحشتناکی بود.از یه ور به خاطر موفقیت دوستام خوشحال بودم،از یه ور به خاطر افتضاحات خودم ناراحت
هرچند من هیچ وقت با اون تیم اعزام نمیشدم ،چون به هر حال سال کنکور بود،ولی حداقل میتونستم یه دان 3 ناقابل داشته باشم.

الان که دو ماه از کنکور میگذره؛کلی این چند سال زندگیم رو بالا پایین کردم بالاخره فهمیدم:
گاهی برای موفقیت باید از خیلی چیزها گذشت
این فقط زمانی ارزش دارد که انسان موفقیت را به سبک خود جست و جو کند
نه اینکه از دیگران تقلید کند
راه رسیدن به موفقیت برای آدم ها ی مختلف فرق داره
شاید اگه من سه سال پیش یه تصمیم منطقی میگرفتم و به هیچ کدوم از حرفای دوستم اهمیت نمیدادم(همشو نگفتم آخه)؛چند سال از زندگیم رو delete نمیکردم،و وضعیتم با الانم کاملا فرق داشت.البته از زندگی الانم هم ناراضی نیستم. ولی باید همه ی اشتباهاتم رو جبران کنم.

پی نوشت:اگه کسی از این اتفاق ها براش افتاده،بگه اینجا.کوله باری از تجربه داشته باشیم.

 

[soheilkahkeshan]

پاسخ : فقط یک تصمیم غلط میتواند چند سال از زندگی را delete ک

خطاب به سعيده:
شما اشتباه نكردي فقط بدشانس بودي اين دو تا خيلي با هم فرق دارن...خب معلوم بوده كه راه جديد رو دوست داشتي و گاهي راه ها به بن بست ميخورند. مهم نيست راه بن بسته مهم اينه كه هدف رو از پشت ديوار باز هم اميدوارانه ديد...

 

[پگاه 1717]

پاسخ : فقط یک تصمیم غلط میتواند چند سال از زندگی را delete ک

من از نظر اعتماد به نفس همیشه مشکل داشتم و غرور هم که جا خود دارد، این 2 تا دست به دست هم = یه سری اشتباهات محض!
پشتکار هم میشه گفت تو هیچ زمینه ای نداشتم
بعضی مثالایی که میزنم مربوط به درس نیست و مال خیلی وقت پیشه ولی بالاخره مشابهش ممکنه پیش بیاد

منو از 4 - 5 سالگی فرستادن موسیقی، اول که فلوت بود بعدم وقتی 7 ساله ام شد رفتم پیانو، خوب بود، سازی بود که خودم انتخاب کردم، ولی یهویی تصمیم گرفتم ول کنم، 8 ساله ام بود " من دیگه نمیخوام برم پیانو " مامان بابام هر کاری کردن هم فایده نداشت دیگه حتی روزی 30 ثانیه هم تمرین نمیکردم

تو زمینه ورزشی رفتم اسکواش، اون 2 ساعتی که کلاسش بود من اصلا استراحت و اینا حالیم نبود، تمرین میکردم فقط، معلمه گفت بیا تو تیم زیر 14 سال بعدم برو زیر 17 سال، بعدم... یادم نیست چرا نرفتم فقط یادمه اونو هم ول کردم چند سال بعد دوباره رفتم کلاس و دوباره مثل قبل معلمه گفت الانم میتونیا گفتم باشه تابستون که تموم شد اونم فراموش شد
بعد رفتم شنا، تمرینا رو میرفتم واسه انتخابی تیم بعد دیدم هستن کسایی که از من بهترن و منم که ته اعتماد به نفس گفتم من دیگه نمیرم همه از من بهترن
بسکت نیز به همون دلیل خط بالا

بعدا تو راهنمایی فهمیدم اگه ادامه داده بودم، یکی از ورزش ها رو جدی، یا همون موسیقی رو، چقدر میتونست به نفعم باشه

خانه ریاضیات میرفتیم با چند تا از دوستان ( تو دبیرستان)، خیلی هم خوب بود اتفاقا! هم چیزای مربوط به ریاضی یاد میگرفتیم هم کار گروهی هم خوش میگذشت، اون هم نمیدونم چرا ادامه پیدا نکرد دیگه به بهونه درس بود فکر کنم "سال سوم دیگه نمیرسیم" چند وقت پیش یکی از کسایی که باهاش تو خانه ریاضیات بودیم رو دیدم گفت روی یه طرح کار میکرده تو خانه، داده واسه خوارزمی انگار گفت رفته واسه مرحله کشوری

رفتم کلاس فرانسه، 1 سال و نیم هم خوندم بعد از مهر سال سوم گفتم دیگه نمیرسم و ولش کردم واسه بعد کنکور در صورتیکه ترم پاییز و زمستون رو میتونستم برم، فقط بهار بود که امتحان نهایی ها بود 2 ترم دیگه میرفتم میشد 8 ترم یه کتاب تموم میشد

رفتیم دبیرستان از همون سال اول میگفتن المپیاد بخونین آشنا و دوست و فامیل هر کی بود میگفت بشین بخون مدال بیاری کنکور معاف میشی ها! راحتی! میگفتن نجوم بخون قشنگ هم هست، مامانم هم میگفت بشین شیمی بخون بابات هست معلم و کلاس هم نمیخوای (رشته بابام شیمیه)
من ذهنیتم از المپیاد این بود که یه مشت آدم خرخون که از تفریحاتشون میزنن، این 2 3 سال دبیستان رو واسه خودشون زهر میکنن بدون هیچ سرگرمی و بدون اینکه بشون خوش بگذره گفتم نه چند بار نشستم بخونم، حتی شیمی رو جدی هم شروع کردم ولی بعدش ول کردم گفتم دلم میخواد چند سال دبیرستان رو خوب بگذرونم
در صورتیکه بعدا که چند تا المپیادی شناختم ( و دیگه دیر بود) دیدم اصلا و ابدا اونطوری که من فکر میکردم نیست

البته این مورد رو الان پشیمون نیستم، ولی در کل منظور اینکه بدون شناخت و اطلاعات کافی همینطوری تصمیم نگیریم
___
تیریپ همه چی و هیچی! عملا هیچی رو درست حسابی ادامه ندادم و واسه هیچکدوم هم دلیل نداشتم
___
پیشنهادم اینه تا وقتی مطمئن نیستین به بهونه ی یه چیزی، یه چیز دیگه رو فدا نکنین نگین درس دارم، نمیرسم، وقت نمیشه . بعضی وقتا خب واقعا نمیشه، قبول، ولی بعضی وقتا هم اگه آدم یکم برنامه شو تغییر بده میتونه به اون کارا هم برسه

من سال سوم هیچ کلاس غیر درسی نرفتم به بهونه اینکه درس دارم و سال دیپلم و اینا در صورتیکه اون قدرا هم مشکل وقت نداشتم! امتحان نهایی ها که اینقدر همه میگن اصلا چیز سخت و خاصی نیست
___
همیشه هستن آدمایی که از ما بهترن اینکه مثل بقیه نیستم هیچ وقت دلیل واسه تسلیم / بیخیال شدن نباشه

 

[OWNING]

پاسخ : فقط یک تصمیم غلط میتواند چند سال از زندگی را delete ک

من سال سوم هیچ کلاس غیر درسی نرفتم به بهونه اینکه درس دارم و سال دیپلم و اینا در صورتیکه اون قدرا هم مشکل وقت نداشتم! امتحان نهایی ها که اینقدر همه میگن اصلا چیز سخت و خاصی نیست

اشتباه محض من و خیلیای دیگه !!!
وقتی قراره یه کار مهم بکنیم همه چیو میذاریم کنار که به قول خودمون تمرکز داشته باشیم .

 

[hermit2]

پاسخ : فقط یک تصمیم غلط میتواند چند سال از زندگی را delete ک

تصمیم غلط من که به کل زندگیمو عوض کرد....یه مسنجر رو گوشیم نصبیدم....باعث شد مدیریت زمانم کلا از بین بره!

 

[ثنا]

پاسخ : فقط یک تصمیم غلط میتواند چند سال از زندگی را delete ک

شاید باور نکنین! از نظر درسی هیچی کم نداشتم، همه اطمینان داشتن که بهترین رتبه و میارم
ولی
یه هفته قبل از کنکور بشدت مریض شدم که کارم به بیمارستان کشید.....
از همه بدتر سر جلسه کنکور حالم بد شد درست زمانی که هر ثانیش ارزش داره من 10 مین هیچی نمی فهمیدم!
بعد از ازمون مثه ادمای گیج فقط به دوستام خیره میشدم هنوز یادم میاد گریم میگیره

میخوام بگم 1سال زحمتمو فقط بخاطره استرس از دست دادم، بروبچ کنکوری تورو خدا بیخیال استرس
استرس جز ضرر هیچی نیس.

امیدوارم همتون موفق بشین

 

[Ali pasha]

پاسخ : فقط یک تصمیم غلط میتواند چند سال از زندگی را delete ک

بحث ورزشی شد گریم گرفت!!
من از 5 سالگی میرفتم ژیمناستیک تا 7-8 سالگی هر 3 روز صبح میرفتم خیلی دوسش داشتم مخصوصا دارحلقه که عشقم بود هنوزم یادمه میرفتم اون بالا ...
نمیدونم چی شد چی شد چی شد که یک روز دیگه نرفتم الآن مثل ... پشیمونم پشیمون! مشکل اینجاست که دیگه اون روزهای طلائی برنمیگرده...
---
در مورد کنکور من تابستونم رو خیلی بد از دست دادم هنوزم حسرت میخورم

 

[HTC]

پاسخ : فقط یک تصمیم غلط میتواند چند سال از زندگی را delete ک

از 5 سالگی کاراته کار میکردم
بابام همیشه پشتم بود همیشه کمکم میکرد
11 ساله شدم.... بهتریم شراسط رو داشتم.... موفق بودم.... بابام هنوز پشتیبانیم میکرد
واسه مرحله 2وم تیزهوشان یه یه ماهی نرفتم تمیرین بعدشم پشتیبانم رو از دست دادم و دیگه کاراته رفتن برام خاطره بد داشت
اگه بابام بود... اگه پشتیبانم الان بود بعترین کاراته باز بودم

 

[Admin2]

پاسخ : فقط یک تصمیم غلط میتواند چند سال از زندگی را delete ک

مخالفم که تصمیم سعیده و راهنمایی اون دوست غلط بوده. شما اگر الان طلا یا حتی برنز داشتی خیلی خوشحال‌ بودی که ورزش و رباتیک رو ول کردی. ول‌کردن ورزش و رباتیک به خاطر المپیاد یک ریسک منطقیه و خب اینکه این ریسک جواب نداده ناراحت‌کننده‌ست ولی تاسف‌آور نیست. اتفاقا به نظر من تلاش برای فعالیت های همه‌جانبه آدم رو از فعالیت درست حسابی دور می‌کنه. آدم باید یک مسیر رو انتخاب بکنه و بره. مشاهدات من میگه کسانی که هی تو هرکاری دست بردن ناموفق بودن و کسانی که توی یک کار درست حسابی فعالیت کردند خیلی موفق‌تر بودند.

 

[mehran]

پاسخ : فقط یک تصمیم غلط میتواند چند سال از زندگی را delete ک

ازین اشتباهات خیلی اتفاق می‌افته؛ لااقل واسه من!
فکر می‌کنم دلیل اصلیش یه جور غرور و اعتماد به نفس کاذب باشه؛ دقیقا نمی‌دونم.
یکی از بزرگ‌ترین ضربه‌هایی که ازین اشتباهات خوردم، کنکورم بود؛ من به شدت به خودم امید داشتم و رو خودم حساب باز می‌کردم، حق هم داشتم البته. آزمون‌های آزمایشی(غیر از ۲ ۳ تای آخر) رتبه‌م تو منطقه دو رقمی بود همیشه. هر چی به کنکور نزدیک‌تر می‌شدم رتبه‌هام درشت‌تر می‌شد.
یه سری کارهایی باید می‌کردم، که با خودم می‌گفتم من نیازی نیست این‌ کارا رو بکنم! من خودم می‌دونم!
من با بقیه فرق دارم!
بقیه اسکل‌ن، خنگن که اون کارارو می‌کنن! من نیازی ندارم. مثلا دبیر خصوصی گرفتن.
من ریاضی‌مو اوایل بالای ۶۰ می‌زدم. کنکور ۳۰ زدم. مشکلی نداشتم اصلا، می‌فهمیدم همه چیز رو، اما به معلم خصوصی نیاز بود تا بتونم بهتر تست بزنم؛ به خاطر همین غرورم هیچ‌وقت کلاس نگرفتم و خب ضربه‌ش رو هم خوردم.
یا مثلا تکنیک‌های تست زنی، مشاور داشتن و ... . همیشه می‌گفتم این‌جور چیزا واسه اسکل‌هاست! که دست آخر فهمیدم از همه اسکل ‌تر خودم بودم که بدون هیچ کدوم ازینا قدم تو راه کنکور گذاشتم.
سر همین جور مسائل، گند زدم به کنکورم. حتا توی بدترین آزمون‌های آزمایشی‌ هم رتبه‌م به خرابی کنکور واقعی نبود.

البته خدا رو شکر اونقدر خراب نکردم که بشینم عزا بگیرم، اما واسه منی که به امید دو رقمی رفتم سر جلسه و حتا سه رقمی[nb]۲۷ تا با سه رقمی فاصله داشتم[/nb] هم نیاوردم یه مقدار ضربهٔ بزرگی محسوب می‌شه.

 

[Sobh@n]

پاسخ : فقط یک تصمیم غلط میتواند چند سال از زندگی را delete ک

من یه اشتباه توی این زندگی کردم که بستگی به آیندم داشت
من ورودی سال 87 - 88 سمپاد تو رده سنی راهنمایی بودم
تا اون زمان یه زندگی واقعا رویایی داشتم ، واقعا رویایی
فوتبال بازی میکردم حرفه ای ، توی بهترین تیم تهران با بهترین حقوق که فکرشو بکنی
یه زندگی خیلی رویایی داشتم
دستم تو جیب خودم بود ، بهترین شهرت رو داشتم و ...
وقتی فهمیدم سمپاد قبول شدم خیلی خیلی خوشحال بودم ، خیلی زیاد
فوتبالمو بازی میکردم و به کارام میرسیدم
وقتی که بهمن ماه رسید ، همزمان با امتحانات ترم اول من مسابقات لیگم شروع شد که باید بازی میکردم ، بعد از مدرسه سریع ورزشگاه تختی و بعدشم مسابقه و خونه و درس و امتحان
1 ماه کار من همین بود تا اینکه خبر رسید من باید برم اردوی تیم ملی نونهالان زیر 14 سال
مربی خیلی سخت گیری داشتیم ، خیلی سخت گیر ، طوری که من اصلا درس رو فراموش کرده بودم ، هر پنج شنبه ساعت 9 صب تا 7 بعد از ظهر تمرین داشتیم ، حالا بگذریم تو این مدت ها من چقدر تو بیمارستان بودم
دیگه کم کم داشتیم میرسیدیم به امتحانای ترم دوم و از اونجایی که خانواده من آدمایی هستن که فقط نمره براشون مهمه نزاشتن هیچ کاری بکنم (هیچ کار جز درس خوندن)
امتحانا تموم شد و من قبول شدم و رسیدیم به تابستون
من دوباره بعد از 2 ماه تمرین نکردن مجبور شدم به طور خیلی فشرده تمرین کنم
خیلی به بدنم فشار میومد ، طوری که هیچوقت شاید نمیومدم خونه میموندم تو ورزشگاه تا تمرین کنم
خیلی اون دوران بهم سخت گذشت ، تا اینکه روزی شد که ما برای مسابقات آسیایی میخواستیم بریم ژاپن ولی ... (من نتونستم برم)
موقعی که میخواستن بازیکن انتخاب کنن من به خاطر آماده نبودن بدنم نتونستم برم
مجبور شدم که برم و درس بخونم ، نمیدونم چرا مجبور شدم و بشینم فقط درس بخونم
یه اشتباه خیلی بزرگ بود اون 2 ماهی که فقط درس خوندم ، خیلی اشتباه کردم
الانم که دارم برای المپیاد میخونم
راستی دوستام 3 آسیا شدن تو مسابقات ولی من ....

برای همه آرزوی موفقیت دارم...

 

[saeide]

پاسخ : فقط یک تصمیم غلط میتواند چند سال از زندگی را delete ک

مخالفم که تصمیم سعیده و راهنمایی اون دوست غلط بوده. شما اگر الان طلا یا حتی برنز داشتی خیلی خوشحال‌ بودی که ورزش و رباتیک رو ول کردی. ول‌کردن ورزش و رباتیک به خاطر المپیاد یک ریسک منطقیه و خب اینکه این ریسک جواب نداده ناراحت‌کننده‌ست ولی تاسف‌آور نیست. اتفاقا به نظر من تلاش برای فعالیت های همه‌جانبه آدم رو از فعالیت درست حسابی دور می‌کنه. آدم باید یک مسیر رو انتخاب بکنه و بره. مشاهدات من میگه کسانی که هی تو هرکاری دست بردن ناموفق بودن و کسانی که توی یک کار درست حسابی فعالیت کردند خیلی موفق‌تر بودند.

ریسک کاملا منطقی بود! درسته.ولی خیلی زود ریسک کردم.من تازه اواخر سوم دبیرستان فهمیدم تکواندو ناجی زندگی من بوده. این که من هفته ای 5-6 ساعت مداوم تمرین میکردم هیچ اتفاقی نمیفتاد.من تخصصی پومسه کار میردم و پومسه به من و زندگیم تمرکز میداد.
قرار نبوده و نیست که من توی هر کاری هی دست ببرم.گفتم که بلد بودم اون شرایط رو مدیریت کنم.

الان دیگه مهم نیست چی شده.انشاءالله اگه تو شهر تهران قبول شدم میرم دوباره تکواندو رو ادامه میدم

 

[G-paradise]

پاسخ : فقط یک تصمیم غلط میتواند چند سال از زندگی را delete ک

ریسک کاملا منطقی بود! درسته.ولی خیلی زود ریسک کردم.من تازه اواخر سوم دبیرستان فهمیدم تکواندو ناجی زندگی من بوده. این که من هفته ای 5-6 ساعت مداوم تمرین میکردم هیچ اتفاقی نمیفتاد.من تخصصی پومسه کار میردم و پومسه به زندگی من تمرکز میداد.
قرار نبوده و نیست که من توی هر کاری هی دست ببرم.گفتم که بلد بودم اون شرایط رو مدیریت کنم.

الان دیگه مهم نیست چی شده.انشاءالله اگه تو شهر تهران قبول شدم میرم دوباره تکواندو رو ادامه میدم

وای من تکواندو کار میکنم و خیلی هم قبلا تمرین میکردم میشه گفت 6 یا 7 ساعت در روز بعضی اوقات که کلا از صبح تا شب کلاس بودم ولی به خاطر درس و امتحان و کلاس زبانم یه چند مای میشه نرفتم
من تا مسابقات کشوری رفتم ولی به دلایلی مثله کمر بند و غیره نتونستم مبارزه کنم
من تو تکواندو خیلی خیلی موفق بودم خودمم خیلی ناراحتم از اینکه ولش کردم
پس من میرم کلاس دوباره
ممنوم سعیده از اینکه منو به رفتن کلاس تکواندو تشویق کردی و به اینکه کلاسمو ادامه بدم
حتی چند بار هم استادم گفت زنگ زد گفت چرا نمیای تمرین
بیا
ممنون از همگی
خیلی از تجربیاتتون استفاده کردم

 

[marvelous]

پاسخ : فقط یک تصمیم غلط میتواند چند سال از زندگی را delete ک

آقا اینجا کسی تجربه شیرین نداره بگه؟ من کم کم داشتم دچار افسردگی میشدم بعد از خوندن این پستا!
بیشتریا به ورزش کنار درسشون اشاره کرده بودن...به نظر منم لازمه اما در حد سرگرمی و جلوگیری از تک بعدی شدن زندگی ولی ورزش حرفه ای و به حاشیه کشیدن درس به ریسکش نمی ارزه مگه اینکه به تواناییهات خیلی مطمئن باشی! چرا؟ چون در حالت عادی با درس خوندن آینده مالی و کاری زندگیت تامینه و بیشترین امکان برای ادامه راه توی رشته ای که دوس داری هست...ولی توی ورزش هر لحظه امکان داره یه اتفاقی بیفته که ادامه کار واست ممکن نباشه...بعدشم اینکه ورزش حرفه ای تا یه سن خاصی میتونه تو رو تو اوج نگه داره بعدش کم کم به حاشیه کشیده میشی...
فکر میکنم تمرکز روی چند تا فعالیت واقعا مشکله و به شدت به چیزایی مث وقت گذاشتن،علاقه،اراده و ...نیاز داره...

پ.ن: چه همه دست به دست شد این تاپیک! ما آخر نفهمیدیم جاش تو کدوم انجمنه!

 

[ریـحـانـه]

پاسخ : فقط یک تصمیم غلط میتواند چند سال از زندگی را delete ک

من یه تجربه ی شیرین دارم !
هر سال تو مدرسه ی ما مسابقه علمی و نمایشگاه آفتاب برگزار میشه . بچه هائم خیلی استقبال میکنن . امسال به خاطر فیلتر ( آزمون ورود به دبیرستان ) تعداد سوما تو این دو تا به شدت کم بود . چون واقعا به خوندن نیاز داشت . همه به من میگفتن نرو بدبخت میشیُ اینا . و خب اینا به کار زیادی نیاز داشتُ امکان اینکه اگه نخونی قبول نشی وجود داشت .
ولی من ریسک کردمُ هر دوتاشُ رفتم !
درسم گذاشته بودم کنار تقریبا ! تمام وقتمُ گذاشته بودم رو پروژه ها ! بعد یه روز خبر دادن که فیلتر حذف شده !
خلاصه که خیلی خوب بود واسه من !

 

[saeide]

پاسخ : فقط یک تصمیم غلط میتواند چند سال از زندگی را delete ک

دوستان
ورزش و رباتیک صرفا یه اشاره بود واسه اینکه بگم"هرتصمیمی میگیرید متناسب با شرایطتون بگیرید،یهو همه چیو خراب نکنید"

 

[anahid_30s]

پاسخ : فقط یک تصمیم غلط میتواند چند سال از زندگی را delete ک

من از دوم ابتدایی میرفتم کلاس زبان. کتابامون هم خیلی محشر بود (sesame street) . تابستون رفتم، بعد گفتم دیگه توی سال درس دارم و ... نرفتم. دوباره تابستون رفتم، بازم گفتم توی سال نمیرم و ... این داستان تا قبل از دوم راهنمایی ادامه پیدا کرد. دیگه کلا زبانو بی خیال شدم تا تابستون قبل. بازم از اردیبهشت ولش کردم، چون دیگه نه معلما تعریفی بودن نه کتابامون.
از هم کلاسی های خودم کسی هست که از من عقب تر بود، اما الآن دوره تافلو تموم کرده.
یه دختری بود که تقریبا 9 ماه از من جلو تر بود، یکی دو سال پیش زبانش به حدی رسیده بود که درس میداد.
حالا من چی؟ به خاطر این که فکر میکردم توی سال به خاطر مدرسه ممکنه بهم فشار بیاد یه همچین تصمیم احمقانه ای گرفتم و هنوز هم دارم حسرتشو میخورم. آخه شما بگین؛ مگه سوم ابتدایی اصلا درس داره که بخواد به آدم فشار بیاد؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
---------------------------------------------------------------------------------
یک عالمه از فرصت هایی که واسه مطالعه غیر درسی داشتم رو سر یه جوگیری ابلهانه از دست دادم.

 

[HTC]

پاسخ : فقط یک تصمیم غلط میتواند چند سال از زندگی را delete ک

من تموم تصمیماتم غلط بوده که الان زندگیمه delete
15 سال فقط گند زدم

 

[بهار1998]

پاسخ : فقط یک تصمیم غلط میتواند چند سال از زندگی را delete ک

من تیاترروخیلی دوست داشتم ودارم ولی بعدازچهاسال درست زمانی که نمایشمون رفت کشوری من هنجره ام مشکل پیداکردودکترگفت نمیتونی ادامه بدی
دقیقابعدازاون رفتم سراغ والیبال سه سال کارکردم تاوقتی که برای مسابقات کشوری اماده ودم دقیقاهمون سال قبل ازرفتن انگشتم پیچ خوردوبازم دکتربهم توصیه کردبازی نکنم
خیلی لحظات بدی بودوقتی اونقدتلاش کنی بعدش به خاطریه سری مشکلات نتونی به هدف نهاییت برسی خیلی زورداره.کنکوریاشماحواستون به خودتون باشه.استرس هم خیلی چیزبدیه

 

[tufan_h91]

پاسخ : فقط یک تصمیم غلط میتواند چند سال از زندگی را delete ک

تا دلت بخواد تصمیم اشتباه گرفتم .... .. کلا تا الانش 4 سال عمرم سر اوووون اول اولیه که خیلی ت..ی بود به فنا رفت.....
ولی خوب بعضی موقع ها نمیدونم چم میشه خودم کرمم :-ss میگیره اینجوری میکنم.
اصا کلا دوووچار روان پریشی شدم...
چممممممه!!