پاسخ : تک فرزندی، خوب یا بد؟
خُب من خودم بچه ی اولم
یه آبجی دارم که 8 سال از من کوچیک تره
درسته که تک بچه نیستم ولی یه مدت زیادی از زندگیمو تنها بودم

یعنی از وقتی که یادم میاد مامانم تا ظهر خونه نبود -و بابامم که تا دیر وقت
آبجیمم وقتی به دنیا اومد خیلی ذوقیدم که دیگه تنها نیستم ولی فایده ای نداشت
چون من اون موقه به یه هم بازی نیاز داشتم -ولی تا وقتی آبجیم بزرگ شد-تونس را بره و حرف بزنه من دیگه تو سنی نبودم که بخوام با کسی بازی کنم
آبجیه من هیچ وقت باعث نشد تنهایی من پر بشه و من همیشه این تنهاییو با دوستامو -فامیلا و ... پر میکنم
خلاصه به نظر من اختلاف سنی خیلی چیز بدیه!!!!!البته اگه بخوایم از یه زاویه ی دیگه بهش نگا کنیم چیز خوبیه
چون اگه بچه ها هم سن باشن هر دو تاشون تقریبا تو یه فاصله ی کمی به سن ازدواج میرسن و اون موقه پدرو مادر احساس تنهاییه بیشتریو حس میکنن
در کل هم فشار رو بچه ی بزرگ بیشتره!توقعات بیشتره!یه جورایی انگار ما مسیر زندگی اعضای کوچیکترِ خونوادمونو تعیین می کنیم و یه جورایی براشون الگو میشیم
مثلن آبجیه من(پنجمه -سال دیگه که شیشم میشه امت تیزهوشان باید بده)الان یه فشاری روشه که باید فرزانگان قبول شه
و خــــُب بچه های اول که بالاخره یه زمانی ته تقاری(املا؟)بودن بعد از اومدن بچه های دیگه یه جور دچار کمبود محبت میشن
هر چند که تو خونه ی ما کلا همه از من حساب میبرن و به من خیلی توجه میکنن و .. ولی بازم کمبود "محبت"حس میشه!!
در کل فشار بیشتری رو بچه های اوله-بچه های بعدی از تجربیات بچه ی بزرگتر استفاده میکنن -ازشون کمک میگیرن و این باعث میشه که E.Qبیشتری داشته باشن

(اینو شنیدم از خودم در نمیارم!)
ولی بچه های بزرگتر نسبت به بچه های کوچیک تر IQ بیشتری دارن

(اینم همین طور")
در کل تک فرزند بودن چیز خوبی نیس-چون باعث میشه کسی نباشه که احساسات خودتو باهاش قسمت کنی!(به مامان باباَم که هر حرفیو نمیشه زد)
ولی این طور نیس که همه ی یه دونه بچه ها لوس و ننر-یا غیر اجتماعی باشن
مثال بارزش دوست خودم که تک فرزند بود-خیلی شیطون و اجتماعی -اصنم لوس نبود-و کلا احساس تنهایی نمیکرد-چون روابط خیلی خوبی با مامان باباش داش
وااااااااای چقد طولانی شد!!!!!!
با تشکر از همراهی شما
