آواز گمگشتگی...
- شروع کننده موضوع hiam jun
- تاریخ شروع
backslash
کاربر فوق‌فعال
- ارسال‌ها
- 114
- امتیاز
- 552
- نام مرکز سمپاد
- شهید قدوسی
- شهر
- قم
پاسخ : آواز گمگشتگی...
دل نوشته باید سرشار از چرندیاتی باشه که اشک ادمو سرازیر میکنه
ادم انقدر گریه کنه که دیگه نای بالا کشیدن دماغشو نداشته باشه
چشاش سرخ بشه بزنه بیرون
پیرهنشو زیر اشکاش بشوره
سرشو بکوبونه به تشک تختش
بقیه بیان دستاشو بگیرن تا نتونه خاک کف کوچشونو بریزه رو سرش
تو به اینا میگی دل نوشته؟
کاملا بات موافقم اگه پیشم بودی میزدیم قدش...به نقل از Lunatic :بــــــــــــــــــــــــاوشه …
انقدر از اين متنا خونديمو نا اميد نشديم …
جاتون خالى همين چند روز پيش بيكار بوديم نشسته بوديم از رو الافى هفت صفحه انشا نوشته بوديم در حد تيم ملى زنان ژاپن همچين كه انشام تموم شد معلمه گفت بيا كارت دارم … رفتم پيشش نشسته به من اميد ميده
اصن شاعر گمنام خيام ميگه :
آنكس كه زمين و چرخ و افلاك نهاد… بس داغ كه او بر دلِ غمناك نهاد
بسيار لب چو لعل و زلفين چو مشك … در طلب زمين و حقه خاك نهاد
دل نوشته باید سرشار از چرندیاتی باشه که اشک ادمو سرازیر میکنه
ادم انقدر گریه کنه که دیگه نای بالا کشیدن دماغشو نداشته باشه
چشاش سرخ بشه بزنه بیرون
پیرهنشو زیر اشکاش بشوره
سرشو بکوبونه به تشک تختش
بقیه بیان دستاشو بگیرن تا نتونه خاک کف کوچشونو بریزه رو سرش
تو به اینا میگی دل نوشته؟
hiam jun
کاربر فوق‌فعال
- ارسال‌ها
- 145
- امتیاز
- 522
- نام مرکز سمپاد
- سمپاد!!
پاسخ : آواز گمگشتگی...
بابا ایول زی زی! خوب آمار پستای منو داریا!
آره. اشتب نکردیو قبلا توی تاپیک جمله های شاخ گذاشته بودمش.
بابا من که ابنارو فی البداهه نمیگم!قبلا تو دفترچم نوشتم الآن میزارم اینجا.
گفتم که اینا هر کدوم از یه اتفاق بد یا خوب(معمولا بد) نشأت گرفته.
بابا ایول زی زی! خوب آمار پستای منو داریا!
آره. اشتب نکردیو قبلا توی تاپیک جمله های شاخ گذاشته بودمش.
بابا من که ابنارو فی البداهه نمیگم!قبلا تو دفترچم نوشتم الآن میزارم اینجا.
گفتم که اینا هر کدوم از یه اتفاق بد یا خوب(معمولا بد) نشأت گرفته.
hiam jun
کاربر فوق‌فعال
- ارسال‌ها
- 145
- امتیاز
- 522
- نام مرکز سمپاد
- سمپاد!!
پاسخ : آواز گمگشتگی...
وقتی روز هایی را به یاد میاورم که عاشق نگاهت بودم،
روز هایی که تمام وچودم سرشار از محبت توبود
و گوش هایم هر لحظه دیوانه وار به دنبال صدای دلنشین تو میگشت؛
به حال آن روز ها حسرت میخورم!
...کاش هنوز دستت برای دستانم نا آشنا بود!
وقتی روز هایی را به یاد میاورم که عاشق نگاهت بودم،
روز هایی که تمام وچودم سرشار از محبت توبود
و گوش هایم هر لحظه دیوانه وار به دنبال صدای دلنشین تو میگشت؛
به حال آن روز ها حسرت میخورم!
...کاش هنوز دستت برای دستانم نا آشنا بود!
hiam jun
کاربر فوق‌فعال
- ارسال‌ها
- 145
- امتیاز
- 522
- نام مرکز سمپاد
- سمپاد!!
و من چقدر ساده بودم که چشمان تورا شعر می پنداشتم...
نمیدانستم که چشمان تو شعر نیستند، تمام وجود تو شعر است؛ شعری از عاشقانه های زندگی!
و اما چشمانت!
چشمان تو تنها آیینه ای بودند که من انعکاس اشعار دلت را در آن میدیدم. برق نگاه تو را همه می دیدند. شاید من آن قدر ها که باید عاشقت نبودم که وجودت را دریابم! و حالا میفهمم که چرا وقتی عاشق اشعار چشمانت شدم، لبخند تلخی زدی و رفتی. حالا می فهمم که آن روز چه چیزی را با خود زمزمه میکردی...! تو آن روز با خود میگفتی: تو هم آدمک دیگری از این دنیای کوچکی که هنوز عشق را نیافته ای.
و اما زمان!
و زمان چقدر نامرد است که این چنین شتابان میگذرد، بی آنکه حتی فرصتی کوتاه برای دوباره دیدن تو را به من بدهد! نمیگذارد تا به تو بگویم که چگونه از عشق تو به آسمان رسیده ام. من شبی با چشمان خود ستاره های تو را در آسمان دیدم، همان ستاره هایی که میخندیدند!
یادت هست که هرشب با خنده ی ستاره ها میخندیدی؟
من آن شب لبخند تو را لا به لای خنده ی ستاره ها پیدا کردم و دانستم که تو به زادگاهت، آسمان، پیوسته ای! که تو زمینی نبودی!
...
و حالا من تأسف میخورم به حال آدمک هایی که عاشق برق نگاهم میشوند...
من هرشب با ستاره هایت میخندم تا شاید روزی خنده ام در خنده ی ستاره ها محو شود!
و بدون شک آن روز روزی است که من هم به آسمان
ملحق شده ام...!
نمیدانستم که چشمان تو شعر نیستند، تمام وجود تو شعر است؛ شعری از عاشقانه های زندگی!
و اما چشمانت!
چشمان تو تنها آیینه ای بودند که من انعکاس اشعار دلت را در آن میدیدم. برق نگاه تو را همه می دیدند. شاید من آن قدر ها که باید عاشقت نبودم که وجودت را دریابم! و حالا میفهمم که چرا وقتی عاشق اشعار چشمانت شدم، لبخند تلخی زدی و رفتی. حالا می فهمم که آن روز چه چیزی را با خود زمزمه میکردی...! تو آن روز با خود میگفتی: تو هم آدمک دیگری از این دنیای کوچکی که هنوز عشق را نیافته ای.
و اما زمان!
و زمان چقدر نامرد است که این چنین شتابان میگذرد، بی آنکه حتی فرصتی کوتاه برای دوباره دیدن تو را به من بدهد! نمیگذارد تا به تو بگویم که چگونه از عشق تو به آسمان رسیده ام. من شبی با چشمان خود ستاره های تو را در آسمان دیدم، همان ستاره هایی که میخندیدند!
یادت هست که هرشب با خنده ی ستاره ها میخندیدی؟
من آن شب لبخند تو را لا به لای خنده ی ستاره ها پیدا کردم و دانستم که تو به زادگاهت، آسمان، پیوسته ای! که تو زمینی نبودی!
...
و حالا من تأسف میخورم به حال آدمک هایی که عاشق برق نگاهم میشوند...
من هرشب با ستاره هایت میخندم تا شاید روزی خنده ام در خنده ی ستاره ها محو شود!
و بدون شک آن روز روزی است که من هم به آسمان
ملحق شده ام...!
