در شبي غمگينتر از من قصه رفتن سرودي
تا كه چشمم را گشودم از كنارم رفته بودي
تا كه چشمم را گشودم از كنارم رفته بودي
....
رفتي اما من فراموشت نكردم
چلچراغ روشن بيگانه بودي
سوختم و بيهوده خاموشت نكردم
...
بي تو شايد بعد از اين افسانهها
ترك عشق و اين غم ديرين كنم
امان از راهِ بیعابر، امان از شهرِ بیشاعر
امان از روزِ بیروزن، امان از این همه رهزن
امان از بادِ بیباده، امان از سروِ افتاده
امان از تیغِ بیدردان به جای بوسه بر گردن
امان از سایهی بیسر بر این درگاهِ دردآور
امان از ناتمامِ تو، امان از ناتمامِ من
امان از روزِ بیرویا، امان از شامِ مرگآوا
امان از جای صد دشنه میانِ چینِ پیراهن
امان از شعلهی آخر، هجومِ باد و خاکستر
که از پروانهی پرپر اجاقِ شب نشد روشن
ببار ای خوبِ دیروزی، بر این بازارِ خودسوزی
که این غمخانهی بی مِی ندارد آبِ مردافکن
برقصانم غزلبانو، بچرخانم غزلبانو
میانِ گفتن و خفتن، میانِ ماندن و رفتن
از آسمانم، ماتم ببارد
هراس ِ بی تو ماندنم ادامه دارد..
نمینویسم ترانه بی تو
چگونه پر کشد خیالِ واژه بی تو..
به لب رسیده جان کجایی
کجایی؟…
که برده طاقتم جدایی…
باران تویی
به خاکِ من بزن
بازا ببین
که بی مهِ تو من هوای پر زدن ندارم
باران تویی
به خاکِ من بزن
بازا ببین
که در رهِ تو من نفس بریده در گذارم