- شروع کننده موضوع
- #21
behradv
کاربر نیمه‌حرفه‌ای
- ارسال‌ها
- 183
- امتیاز
- 958
- نام مرکز سمپاد
- علّامه حلّی تهران
- شهر
- تبریز و تهران
- دانشگاه
- دانشگاه تورنتو
- رشته دانشگاه
- علوم مهندسی
در رؤیای بابِل
پیش گفتار:
در رؤیای بابِل یکی دیگه از کتابای ریچارد براتیگانـ[nb] دربارۀ نویسنده - صفحۀ ویکیپدیا (نامعتبر)[/nb]ـه. داستانش حالت کارآگاهی داره و شخصیت اصلیش کارآگاه خصوصیه، ولی میشه گفت خیلی با داستانای کاراگاهی و مثلاً جنایی دیگه شباهتی نداره! حال و هوای طنز داره. شاید نه طنز خیلی شاد، ولی طنزش به تلخی طنز توی پس باد همه چیز را با خود نخواهد برد هم نیست. ضمناً، فکر کنم این کتاب هم نسبت به خیلی کتابای دیگۀ براتیگان توی ایران شناخته شده تره.
نثر و سبک معمول براتیگان توی در رؤیای بابِل هم خودش رو نشون می ده، و حتّی من که فقط یه کتاب دیگه ازش خونده م، خیلی جاها می تونستم حدس بزنم حرف بعدی که می خواد بزنه چیه، و ساختار جملۀ بعدی ش چجوری خواهد بود! سبک جالبی داره به نظرم، و توی روان بودن نثر داستاناش خیلی تأثیرگذاره. تو خیلی جاها هم پتانسیل زیادی برای خندیدن خواننده وجود داره، که غالباً هم به خاطر جمله و کلماتی که به کار می بره، یا ماهیت عجیب و دور از ذهن موضوعیه که داره در موردش حرف می زنه. نه حتّی خود موضوع، ولی طوری که به اون قضیه نگاه می کنه جالبه. مثلاً داره در مورد یه جسد یا مرگ حرف می زنه، ولی طوری می گه که آدم خنده ش می گیره یه مقدار...!
ملّتی که اینجا در موردش نظر داده ن، عدّۀ زیادیشون معتقدن اصلاً کتاب حوصله بری نیست و کتاب خوبیه در کل، ولی بیشترشون هم نسبت به پایان داستان ابراز نارضایتی کرده ن، که البتّه منم شخصاً موافقم با فرمایششون در اون مورد. به نظرم پایان بهتری می تونست داشته باشه. ولی در کل کتابی بود که به اندازۀ کافی برای خواننده جذّاب باشه.
خلاصۀ داستان:
شخصیت اصلی یه مرد میانسال مایل به جوانه، که کارآگاه شخصی خیلی ناموفّقی هم هست! به سختی پرونده گیرش میاد و اوضاع مالیش هم خیلی بده و تو فقر به سر می بره و مورد سرزنش مادرش و همۀ دوستاشه به خاطر بی فایده بودن شغلش. از اوّل داستان، راوی که خود شخصیت اصلیه ست، در مورد مشتری و پروندۀ جدیدش حرف می زنه، و این که چه قدر اون پرونده می تونه براش مهم باشه و زندگیش رو زیر و رو کنه و اینا. اطّلاعاتی هم در مورد گذشته ش و اوضاع کاری قدیمش می ده، و خواننده رو آماده می کنه برای روایتی که معلومه بیشتر حول همون پرونده جدیده خواهد چرخید.
بقیه ش هم همونطور که انتظار می ره، در مورد اون کار جدید و جریانات قبل و بعد از اونه. به نظرم می شه به دو قسمت تقسیم کرد داستان رو: یکی قبل از ملاقات کارآگاهه به مشتری جدیدش، یکی بعدش. حتّی اتّفاقای قبل از ملاقات هم، که توی همون روز بودن، به تفصیل شرح داده شده ن، و کلّی طول می کشه که پرونده رو رسماً تحویل بگیره. بعد از ملاقاتش هم که اتّفاقای عجیب و غریبی میفته و چیزای جالبی رخ می ده که به نظرم روند داستان رو به از یکنواختی قسمت اوّل به فراز و نشیب هایی توی روایت تغییر می ده.
نکتۀ کلیدی داستان البتّه رؤیای پردازی شخصیت اصلیه. اوّل کتاب نوشته:
نظر بهراد:
به نظرم در کل کتاب خوب و جالبی بود و ارزش یه بار خوندن رو داشت. شخصاً پس باد همه چیز را با خود نخواهد برد رو بیشتر دوست داشتم، ولی شاید مقایسۀ این دو تا کار جالبی نباشه، چون به جز نویسنده شون و ته مایۀ طنزشون، هیچ چیزشون شبیه هم نبود! ولی اون غباری که توی پس باد همه چیز را با خود نخواهد برد ، زیبای خاصّی بهش داده بود.
از نظر نثر و سبک نوشتار که خیلی خوب بود. یه سری قسمتاش و جمله هاش واقعاً خنده دار بودن، به خصوص اگه آدم حال و حوصلۀ خندیدن داشته باشه! از نظر شخصیت پردازی هم. شخصیت اوّلش به خصوص خیلی خوب پرداخته شده بود، و قشنگ به عنوان یه آدم به نسبت بی حوصله و سر به هوا که وقت زیادی هم برای رؤیاپردازی هاش صرف می کنه و آدم موفّقی نیست، قابل تصوّر بود. داستان جالبی هم داشت و اتّفاقای عجیب و غریبش، با وجود عجیب و غریب بودنشون، مسخره یا غیر قابل تحمّل نبودن. وسطاش، هی یاد اون کارتونا و فیلمای پلیسی میفتادم که مثلاً کارآگاهه میدوئه دنبال مظنون و یکیشون از اون یکی دست و پا چلفتی تره و مثلاً کارآگاهه هی میگه ایست و بازی تموم شد و اینا...! تو اون مایه ها می شد یه مقدار، ولی برای من خسته کننده نبود.
همونطور که تو مقدّمه هم گفتم، به نظرم یه اشکالش پایانش بود. پایانش جالب بود و از خیلی نظرا مطابق میل من بود، ولی خیلی از سؤالات بی جواب خواننده که امید می رفت تا آخر داستان بهشون جواب داده بشه، بی جواب موندن. نکات گنگ و مبهم زیادی داشت، که خیلیاشون همونجوری گنگ موندن متأسّفانه!
حال و هوای داستان هم خیلی خوب بود. اون رؤیای بابِله و حال و هوای رؤیایی که توی کلّ داستان موج می زد، خیلی به جا بود نظرم و هم به موضوع داستان، و هم به شخصیتاش می خورد خیلی. در این حد که بابا، زندگی رو ول کن، تو بابِل چه خبر؟!
نتیجه: توصیه می شه!
در رؤیای بابِل
نویسنده: ریچارد براتیگان
انتشارات: دلاکورته پرس/سیمور لارنس
سال اولّین چاپ: 1356
تعداد صفحه: 220
انتشارات: دلاکورته پرس/سیمور لارنس
سال اولّین چاپ: 1356
تعداد صفحه: 220
نمرۀ میانگین گودریدز: 5.00/3.83
نمرۀ بهراد: 10.00/7.50
نمرۀ بهراد: 10.00/7.50
پیش گفتار:
در رؤیای بابِل یکی دیگه از کتابای ریچارد براتیگانـ[nb] دربارۀ نویسنده - صفحۀ ویکیپدیا (نامعتبر)[/nb]ـه. داستانش حالت کارآگاهی داره و شخصیت اصلیش کارآگاه خصوصیه، ولی میشه گفت خیلی با داستانای کاراگاهی و مثلاً جنایی دیگه شباهتی نداره! حال و هوای طنز داره. شاید نه طنز خیلی شاد، ولی طنزش به تلخی طنز توی پس باد همه چیز را با خود نخواهد برد هم نیست. ضمناً، فکر کنم این کتاب هم نسبت به خیلی کتابای دیگۀ براتیگان توی ایران شناخته شده تره.
نثر و سبک معمول براتیگان توی در رؤیای بابِل هم خودش رو نشون می ده، و حتّی من که فقط یه کتاب دیگه ازش خونده م، خیلی جاها می تونستم حدس بزنم حرف بعدی که می خواد بزنه چیه، و ساختار جملۀ بعدی ش چجوری خواهد بود! سبک جالبی داره به نظرم، و توی روان بودن نثر داستاناش خیلی تأثیرگذاره. تو خیلی جاها هم پتانسیل زیادی برای خندیدن خواننده وجود داره، که غالباً هم به خاطر جمله و کلماتی که به کار می بره، یا ماهیت عجیب و دور از ذهن موضوعیه که داره در موردش حرف می زنه. نه حتّی خود موضوع، ولی طوری که به اون قضیه نگاه می کنه جالبه. مثلاً داره در مورد یه جسد یا مرگ حرف می زنه، ولی طوری می گه که آدم خنده ش می گیره یه مقدار...!
ملّتی که اینجا در موردش نظر داده ن، عدّۀ زیادیشون معتقدن اصلاً کتاب حوصله بری نیست و کتاب خوبیه در کل، ولی بیشترشون هم نسبت به پایان داستان ابراز نارضایتی کرده ن، که البتّه منم شخصاً موافقم با فرمایششون در اون مورد. به نظرم پایان بهتری می تونست داشته باشه. ولی در کل کتابی بود که به اندازۀ کافی برای خواننده جذّاب باشه.
خلاصۀ داستان:
شخصیت اصلی یه مرد میانسال مایل به جوانه، که کارآگاه شخصی خیلی ناموفّقی هم هست! به سختی پرونده گیرش میاد و اوضاع مالیش هم خیلی بده و تو فقر به سر می بره و مورد سرزنش مادرش و همۀ دوستاشه به خاطر بی فایده بودن شغلش. از اوّل داستان، راوی که خود شخصیت اصلیه ست، در مورد مشتری و پروندۀ جدیدش حرف می زنه، و این که چه قدر اون پرونده می تونه براش مهم باشه و زندگیش رو زیر و رو کنه و اینا. اطّلاعاتی هم در مورد گذشته ش و اوضاع کاری قدیمش می ده، و خواننده رو آماده می کنه برای روایتی که معلومه بیشتر حول همون پرونده جدیده خواهد چرخید.
بقیه ش هم همونطور که انتظار می ره، در مورد اون کار جدید و جریانات قبل و بعد از اونه. به نظرم می شه به دو قسمت تقسیم کرد داستان رو: یکی قبل از ملاقات کارآگاهه به مشتری جدیدش، یکی بعدش. حتّی اتّفاقای قبل از ملاقات هم، که توی همون روز بودن، به تفصیل شرح داده شده ن، و کلّی طول می کشه که پرونده رو رسماً تحویل بگیره. بعد از ملاقاتش هم که اتّفاقای عجیب و غریبی میفته و چیزای جالبی رخ می ده که به نظرم روند داستان رو به از یکنواختی قسمت اوّل به فراز و نشیب هایی توی روایت تغییر می ده.
نکتۀ کلیدی داستان البتّه رؤیای پردازی شخصیت اصلیه. اوّل کتاب نوشته:
به گمانم من، از جمله به این دلیل، هرگز کارآگاه خصوصی قابلی نشدم، که بیش از حد، در رویای بابل بودم.
این "رؤیای بابِل" تا آخر داستان هست! بابِلِ در رؤیای بابِل، بابِلِ قشنگیه. شخصیت اصلی ناخودآگاه شروع می کنه به رؤیاپردازی و فکر کردن در مورد یه زندگی خیالی، یه زندگی ایده آل، که همه چیزش دست خودشه. آدماش رو خودش می سازه. اخلاقیات و شهرتش رو خودش می سازه. اتّفاقاش رو خودش می سازه. آدم خوبه و آدم بده هاش رو خودش می سازه. حتّی برای داستاناش توی اون زندگی اسم می ذاره. در واقع رؤیاهای بابلش هم به صورت موازی با داستان اصلی پیش می رن، و قسمت مهمّی از کتابن اصلاً!نظر بهراد:
به نظرم در کل کتاب خوب و جالبی بود و ارزش یه بار خوندن رو داشت. شخصاً پس باد همه چیز را با خود نخواهد برد رو بیشتر دوست داشتم، ولی شاید مقایسۀ این دو تا کار جالبی نباشه، چون به جز نویسنده شون و ته مایۀ طنزشون، هیچ چیزشون شبیه هم نبود! ولی اون غباری که توی پس باد همه چیز را با خود نخواهد برد ، زیبای خاصّی بهش داده بود.
از نظر نثر و سبک نوشتار که خیلی خوب بود. یه سری قسمتاش و جمله هاش واقعاً خنده دار بودن، به خصوص اگه آدم حال و حوصلۀ خندیدن داشته باشه! از نظر شخصیت پردازی هم. شخصیت اوّلش به خصوص خیلی خوب پرداخته شده بود، و قشنگ به عنوان یه آدم به نسبت بی حوصله و سر به هوا که وقت زیادی هم برای رؤیاپردازی هاش صرف می کنه و آدم موفّقی نیست، قابل تصوّر بود. داستان جالبی هم داشت و اتّفاقای عجیب و غریبش، با وجود عجیب و غریب بودنشون، مسخره یا غیر قابل تحمّل نبودن. وسطاش، هی یاد اون کارتونا و فیلمای پلیسی میفتادم که مثلاً کارآگاهه میدوئه دنبال مظنون و یکیشون از اون یکی دست و پا چلفتی تره و مثلاً کارآگاهه هی میگه ایست و بازی تموم شد و اینا...! تو اون مایه ها می شد یه مقدار، ولی برای من خسته کننده نبود.
همونطور که تو مقدّمه هم گفتم، به نظرم یه اشکالش پایانش بود. پایانش جالب بود و از خیلی نظرا مطابق میل من بود، ولی خیلی از سؤالات بی جواب خواننده که امید می رفت تا آخر داستان بهشون جواب داده بشه، بی جواب موندن. نکات گنگ و مبهم زیادی داشت، که خیلیاشون همونجوری گنگ موندن متأسّفانه!
حال و هوای داستان هم خیلی خوب بود. اون رؤیای بابِله و حال و هوای رؤیایی که توی کلّ داستان موج می زد، خیلی به جا بود نظرم و هم به موضوع داستان، و هم به شخصیتاش می خورد خیلی. در این حد که بابا، زندگی رو ول کن، تو بابِل چه خبر؟!
نتیجه: توصیه می شه!
[nb]با لهجۀ فیش-فیش-وار ولدمورتی، یا لحن سرد و بی روح اسنیپی، یا فوقش لهجۀ غلیظ بریتانیاییِ مک گوناگالی.[/nb]!
... کار سختیه خُب، نظر نوشتن در مورد 7 جلد کتابی که در طول چندین سال یه دنیای دیگه رو ساختن و پرداختن. اون همه اتّفاق، اون همه شخصیت، اون همه رمز و راز. به طور کلّی می تونم بگم که عالی بود. احتمالاً علماء شاهکار ادبی حسابش نمی کنن و خُب، حقیقتاً شاهکار ادبی نیست، ولی به خصوص در مقایسه با خیلی از کتابای تخیّلی دیگه، عالی بود. طبیعیه که در طول داستان به اون بلندی، قسمت هایی هم باشه که خوشم نیومده باشه خیلی، یا به اندازۀ بقیّۀ قسمت هاش لذّت نبرده باشم، ولی در کل خیلی خوب بود. دنیای جادویی ای که هری پاتر داشت، با وجود این که از خیلی نظرا شبیه دنیای واقعی بود، تفاوتای زیادی هم باهاش داشت و همون توانایی جادو کردن و طلسم ها و مکان های جادویی مختلف، کلّی امکان جدید واسه متفاوت زندگی کردن ایجاد کرده بودن، که حتّی تو روابط بین آدما هم تأثیرگذار بود. البتّه یه نکته ای که هست اینه که یه تعادلی باید رعایت بشه برای این پتانسیل های جدیدی که توی یه دنیای خیالی ایجاد می شن، وگرنه لوس و غیر قابل باور می شه. مثلاً اگه هر کی از راه می رسید و عصبانی می شد می گفت کروشیو، و مجازاتی براش نمی بود (!)، خُب مسخره می شد! ولی توی هری پاتر واسه خیلی از این چیزا حد و مرزی مشخص شده بود. واسه همین هم خیلی واقعی به نظر می رسید[nb]عدّۀ زیادی از دوستان تو همین سایت اعتراف کرده ن که تو 11 سالگی منتظر نامۀ هاگوارتز بودن![/nb]! علاوه بر این که خیلی هم واقعی به نظر می رسید، با ظرافت و دقّت زیادی هم توصیف شده بود. تو خیلی جاها در کل فضاسازی خیلی قوی ای داشت.
! ولی خوب، به عنوان خلاصه میشه گفت با ملاقات فرنی و دوستش شروع میشه، و قسمت زیادی از فرنی دیالوگ اینا توی یه رستورانه. رفتار فرنی یه مقدار عجیبه و به زودی معلوم میشه که یه چیزی از نظر روحی اذیّتش می‌کنه. بعد از یه مقدار بیشتر بحث و اینا، منشأ ناراحتی‌های فرنی تا حدودی مشخّص میشه و قسمت اوّل تموم میشه (به زیبایی). تو قسمت دوّم، زویی، راوی عوض میشه و از زبان برادر بزرگتر، ماجراهای یه روز تو خونۀ گلَس روایت میشه (که البتّه خود برادر بزرگه در حال حاضر یه شهر دیگه‌س). اوّلش زویی تو حمومه، و یه دیالوگ نسبتاً طولانی با مادرش داره، و بعد می‌ره تو هال و تقریباً بقیّۀ کتاب دیالوگ اون و خواهرش، فرنیه. همین دیگه، چند صفحۀ آخر یه کم مکانا عوض می‌شن، ولی دیالوگا کماکان ادامه دارن، و داستان تموم میشه (به زیبایی). 
؟! با اون زیبایی‌ای که شخصیّتش ساخته و پرداخته شده بود، یه قهرمان تمام‌عیار با خوبی‌ها و بدی‌های یه آدم واقعی بود که اصلاً هم فرشته و بدون نقص نبود و خیلی هم قابل تصوّر بود. جالبه که با وجود همۀ نکته‌های منفی شخصیّتش، بازم نمی‌شه دوستش نداشت! بقیّۀ شخصیتا هم با وجود این تعدادشون زیاد بود و حجم داستان نسبتاً کم، بازم تا جایی که جا بود و می‌شد پرداخته شده بودن، طوری که بعد از یه مدّت راحت می‌شد حدس زد فلان حرف رو کدوم شخصیّت داره می‌زنه (هر کدوم لحن و تکیه‌کلامای خاصّ خودشون رو داشتن)، یا کدوم شخصیّت احتمال انجام دادن فلان کارش بیشتره.