خوب! هرکسی نظر خودشو داره. به نظرخیلی از دانشجوها تو مملکت ما اینه که برن دانشگاه و تنها هدفشون گرفتن مدرک و کسب در آمد هستش و هیچ اهمیتی به ارتقای سطح علمی کشور نمیدن. ما دانشگاه داریم آمریکا هم دانشگاه داره!
خودمونو از زندگی محروم میکنیم؟ البته این بستگی به تعریف هرکس از زندگی هستش. خوب بعضیا هم روزهای خوش زندگیشون همون عاشق شدنشه. ولی واقعا این عشق ها تا چه حد واقعی هستن؟ من دارم دورو برم میبینم دیگه. یاد اون جمله از کتاب دین و زندگی مون افتادم که چقد خوب میگه که تو این عشق ها طرفین سعی میکنن حودشونو بهتر از اون چیزی که هستن نشون بدن و به خاطر این کار مجبور به دروغ گویی میشن. هر چیزی هم که اساسش دروغ باشه دووم نمیاره. قبول کنید که بیشتر عشق های ما از این نوع هستش. اون 12 سال هم الزاما نباید صرف درسخوندن بشه 1000 تا کار میتونیم در کنارش انجام بدیم که متاسفانه تو مملکت ما فقط عاشق شدن ممکنه. عاشقی به خودی خود ایرادی نداره چرا که لازمه ازدواج هست. ولی عشق های این دور و زمونه...
اصلا هم ربطی نداره 
