پاسخ : نام هایمان و معانیشان
نیلوفر /
اسم باستانیایه کاملاً و همیشه به گل نیلوفر، به ویژه نیلوفر آبی سفیدرنگی [
Nymphaea lotus] که در شرق آفریقا [به ویژه مصر] و جنوب شرق آسیا زیاد میرویید، اطلاق میشده. ریشهی اصلی اسم به نظر میاد سانسکریت باشه [नीलोत्पल : nīlotpala]، معادل پارسی باستانش [nīlōpal] هست، معادل عربیش [nilūfar] و معادل لاتین باستانش [nenuphar]ـه، که البته این اسم آخر، Nenuphar، به گونهی دیگری از نیلوفر ابی سفیدرنگ اطلاق میشه که شباهت بسیار زیادی با
Nymphaea lotus داره و نام علمیش،
Nymphaea alba است؛ چیزی که مشخّصه اینه که اسمش در لاتین باستان، از همین اسم شرقی گرفته شده.
نیلوفـر گل خیلی نمادینی توی بیشتر فرهنگهای باستان بوده؛ توی مصر باستان، پرستیده میشده، چرا که نماد آفرینش بوده و این هیروگلیف براش وجود داره:
این گل شبها باز میشده و در طول روز، گلبرگهاش رو میبسته و از نظر مصریان باستان، مرز بین تاریکی و روشنایی، عدم و آفرینش رو نشون میداده. همچنین مصریان باستان از نیلوفر عطر میگرفتن، روی مزارها قرار میدادنش و با پادشاهان دفنش میکردن.
در یونان باستان، به عنوان نماد پاکی و بیگناهی شناخته میشده. در ادیسهی هومر، ادیسوس با مردمی روبهروی میشه به نام
lotophagi [دقیقاً به معنی نیلوفرخوار
]که گل نیلوفر رو به عنوان غذا مصرف میکردن، و گونهای که اونها مصرف میکردن دارای مادّهی خوابآوری بوده که باعث میشده این مردم، خواب طولانی و آرامی داشته باشن. اسم جنس گل نیلوفر، Nymphaea، الهام گرفته از اینه که نیمف[nb]
Nymph[/nb]های اساطیر یونان و رم باستان، اغلب از این گل برای تزئین موهاشون استفاده میکردن و در هر برکهای نیلوفر آبی دیده میشه، به این معنی بوده که نیمفها اونجا هستن.
هم در آیین بودا و هم اساطیر ایران، نیلوفر آبی سفیدرنگ نماد کمال رشد معنوی بوده، و اینکه محیط نامناسب زندگی نمیتونه دلیلی بر بد پرورش یافتن انسان باشه [گل نیلوفر ریشه در گِل داره، توی آب رشد میکنه و وقتی به سطح آب میرسه، گل میده].