تو گه سرگشتهٔ جهلی و گه گم گشتهٔ غفلت
آتش زهر و ریا خرمن دین خواهد سوخت
تا توانی در جهان یک رنگ باش
تا در طلب گوهر كانى، كانى
یاد باد آنکه ز ما وقت سفر یاد نکرد
ما را همه شب نمی برد خواب
با عقل، آب عشق به يک جو نمي رود بيچاره من که ساخته از آب و آتشم
می خواهم از طوفان پرت را پس بگیرم
منم که شهره شهرم به عشق ورزیدن
نیکی و بدی که در نهاد بشر است
تو تنهایی،تو از تن ها جدایی
دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما
ای که گفتی عشق را میتوان از یاد برد...
یارب این نوگل خندان که سپردی به منش
یادت جهان را پر غم می کند و فراموشی کیمیاست
داغ جانسوز من از خنده خونین پیداست...
