در تمام سال های رفته برما روزگار
تو جان نخواهی، جان دهی
یکی پرنده یکی دل دو سرنوشت جدا
تا توانی پیش کس مگشای راز
زندگی کردن من مردن تدریجی بود
مگر دل میکنم از تو؟ بیا مهمان به راه انداز
زمستان نیز رفت اما بهارانی نمیبینم
ما ز بالاییم و بالا میرویم
میرسد روزی که شرط عاشقی دلدادگی است
یک نفر امد صدایم کرد و رفت
همه عمر برندارم سر از این خمار مستی
یک عمر کشیدی نفس اما نکشیدی
