ما را زِ خیالِ تو چه پروایِ شراب است؟
یارب به کمند عشق پا بستم کن
ياد آن شب كه صبا در ره ما گل مي ريخت
تا تو بر تاب نشستی این نوسان من را برد
یا چشم بپوش از من و از خویش برانم یا سخت در اغوش بگیرم که بمیرم
من همان رودم که بهر دیدنت مرداب شد
آشنایی نه غریب است که دلسوزِ من است
تو که ای آخرین کمر باریک
یا رب این نوگُلِ خندان که سپردی به مَنَش
نتوان دل شاد را به غم فرسودن
نمیدانم چه میخواهم بگویم
یعنی از الا و لا بالاستم
من از دیار منزوی او اهل فردوس
تا عهد تو در بستم عهد همه بشکستم
اه بدرود گل یخ زده بی کس من
