دل من دیر زمانیست که می‌پندارد
نازنینا ما به ناز تو جوانی داده‌ایم
آهوان گم شدند در شب دشت
تا به دیوار و درش تازه کنم عهد قدیم
مکن کاری که بر پا سنگت آیو
ولی هرگاه من رفتم به سویش کرد تهدیدم:
یار شو ای مونس غمخوارگان
ندانم کدامین سخن گویمت
تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
در دیاری که در او نیست کسی یار کسی
یکی آرزو کن که اندر هوا
)اگر بر جای من غیری گزیند دوست حاکم اوستیکی آرزو کن که اندر هوا
کجات آید افگندن اکنون هوا
- فردوسی
(تو این مشاعره انقدر ی بهم خورده یه ی هایی پیدا کردم که نمیدونم از کجای ذهنم دراوردم
من ارگ بم و خشت به خشتم متلاشی
یار مرا، غار مرا، عشق جگرخوار مرا
امروز که صاحبِ توانی
ای که همه نگاه من خورده گره به روی تو
واژه واژه ، سطر سطر
دلا دیدی که خورشید از شب سرد
در هوس‌خیال او، همچو خیال گشته‌ام
مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردم
