من از آن حسن روز افزون که یوسف داشت دانستم
از صدای سخن عشق ندیدم خوش‌تر
دلی دیرم خریدار محبت
تو را خبر ز دل بی‌قرار باید و نیست
تمنای وصالم نیست عشق من مگیر از من
تو چه کردی که دلم این همه خواهان تو شد
مسلمانان مرا وقتی دلی بود
در این آب، در این خاک، در این مزرعه پاک
مرا خسته کردی و خود خسته رفتی
یک نگاهت به من آموخت که در حرف زدن
دل می‌رود ز دستم صاحب‌دل آن خدارا
آنکه را خیمه به صحرای قناعت زده است
تا آینه رفتم که بگیرم خبر از خویش،
تاب بنفشه می‌دهد طره مشک‌سای تو
واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می کنند
دل بردی از من به یغما ای ترک غارتگر من
نور تویی سور تویی دولت منصور تویی
آشنایی نه غریب است که دلسوز من است
تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
دلی که گرد خویش می تند تار
