مشاعره

[Yakam∞z]

تو همچو صبحی و من شمعِ خلوتِ سَحَرم
تبسمی کن و جان بین که چون همی‌سِپُرَم

 

[صآبا]

تو همچو صبحی و من شمعِ خلوتِ سَحَرم
تبسمی کن و جان بین که چون همی‌سِپُرَم

من از گیسوش فهمیدم به وقت مرگ نزدیکم
خوشا ای عشق ممنونم، همیشه خوش‌خبر باشی

 

[riri]

من از گیسوش فهمیدم به وقت مرگ نزدیکم
خوشا ای عشق ممنونم، همیشه خوش‌خبر باشی

یکی را می دهی صد ناز و نعمت
یکی را نان جو آلوده در خون
-باباطاهر

 

[صآبا]

یکی را می دهی صد ناز و نعمت
یکی را نان جو آلوده در خون
-باباطاهر

نفش باد صبا مشک فشان خواهد شد
عالم پیر دگرباره جوان خواهد شد

 

[riri]

نفش باد صبا مشک فشان خواهد شد
عالم پیر دگرباره جوان خواهد شد

دانی که را سزد صفت پاکی
آن کو وجود پاک نیالاید

 

[صآبا]

دانی که را سزد صفت پاکی
آن کو وجود پاک نیالاید

دیدار یار غایب، دانی چه ذوق دارد
ابری که در بیابان، بر تشنه‌ای ببارد

 

[riri]

دیدار یار غایب، دانی چه ذوق دارد
ابری که در بیابان، بر تشنه‌ای ببارد

دردم از یار است و درمان نیز هم
دل فدای او شد و جان نیز هم

 

[صآبا]

دردم از یار است و درمان نیز هم
دل فدای او شد و جان نیز هم

مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد
قضای آسمان است این و دیگرگون نخواهد شد

 

[riri]

مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد
قضای آسمان است این و دیگرگون نخواهد شد

در کوی نیک نامی ما را گذر ندادند
گر تو نمی پسندی تغییر ده قضا را
(اگه اشتباه نکنم)

 

[صآبا]

در کوی نیک نامی ما را گذر ندادند
گر تو نمی پسندی تغییر ده قضا را
(اگه اشتباه نکنم)

ای که همه نگاه من خورده گره به روی تو
تا نرود نفس ز تن پا نکشم ز کوی تو

 

[majn0_0n]

ای که همه نگاه من خورده گره به روی تو
تا نرود نفس ز تن پا نکشم ز کوی تو

وگر رسم وفا خواهی که از عالم براندازی
برافشان تا فرو ریزد هزاران جان ز هر مویت

 

[صآبا]

وگر رسم وفا خواهی که از عالم براندازی
برافشان تا فرو ریزد هزاران جان ز هر مویت

تو ای آرام جان من، دل از من بی‌هوا بردی
دل بیمار و زار من، از این بر ناکجا بردی

 

[.ronika]

تو ای آرام جان من، دل از من بی‌هوا بردی
دل بیمار و زار من، از این بر ناکجا بردی

یار بیگانه نگیرد هر که دارد یار خویش
ای که دستی چرب داری پیشتر دیوار خویش

 

[صآبا]

یار بیگانه نگیرد هر که دارد یار خویش
ای که دستی چرب داری پیشتر دیوار خویش

شهریارا نه صبا مرده خدا را بس کن
آنکه شد زنده جاوید کجا می‌میرد؟

 

[.ronika]

شهریارا نه صبا مرده خدا را بس کن
آنکه شد زنده جاوید کجا می‌میرد؟

دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند
گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

 

[صآبا]

دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند
گل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

دلا دیدی که خورشید از شب سرد
چو آتش سر ز خاکستر برون کرد

 

[.ronika]

دلا دیدی که خورشید از شب سرد
چو آتش سر ز خاکستر برون کرد

دردیست غیر مردن کان را دوا نباشد
پس من چگونه گویم این درد را دوا کن

 

[صآبا]

دردیست غیر مردن کان را دوا نباشد
پس من چگونه گویم این درد را دوا کن

ندارم دستت ازدامن به جز در خاک و آن دم هم
که بر خاکم روان گردی بگیرد دامنت گردم

 

[Sariii_m]

ندارم دستت ازدامن به جز در خاک و آن دم هم
که بر خاکم روان گردی بگیرد دامنت گردم

ما که در عشق تو اشفته و شوریده شدیم
می‌کند حلقه زلف تو پریشان ما را

 

[SinaSabetifard]

ما که در عشق تو اشفته و شوریده شدیم
می‌کند حلقه زلف تو پریشان ما را

ای کاش ز سرخی شقایق / یک جامه به لب دوخته بودم
در غنچه با طراوت صبح / چون برگ گلی نهفته بودم
ای کاش که در جهان / تنها به تو دلباخته بودم
در آتش عشق خانمان سوز / پروانه صفت سوخته بودم

*مامان بزرگ