من از گیسوش فهمیدم به وقت مرگ نزدیکم
نفش باد صبا مشک فشان خواهد شد
دانی که را سزد صفت پاکی
دیدار یار غایب، دانی چه ذوق دارد
دردم از یار است و درمان نیز هم
مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد
ای که همه نگاه من خورده گره به روی تو
وگر رسم وفا خواهی که از عالم براندازی
تو ای آرام جان من، دل از من بی‌هوا بردی
یار بیگانه نگیرد هر که دارد یار خویش
شهریارا نه صبا مرده خدا را بس کن
دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند
دلا دیدی که خورشید از شب سرد
دردیست غیر مردن کان را دوا نباشد
ندارم دستت ازدامن به جز در خاک و آن دم هم