مشاعره

[نون]

دارم از زلف سیاهش گله چندان که مپرس
که چنان زو شده ام بی سرو سامان که مپرس
حافظ

 

[a.khakpour77]

سایه طوبی و دلجویی حور و لب حوض
به هوی سر کوی تو برفت از یادم

حافظ

 

[نون]

مرا در خانه سروی هست کاندر سایه قدش
فراغ از سرو بستانی و شمشاد چمن دارم
حافظ

 

[a.khakpour77]

ما مست صبوحیم زمیخانه توحید
حاجت به می و خانه خمار نداریم

 

[نون]

مردم از فرقت جانان و عجب نیست از آنک
زنده بی جان نتوان بودن و او جان من است

 

[a.khakpour77]

تو خود ای گوهر یکدانه کجایی آخر
کز غمت دیده مردم همه دریا باشد

 

[Amin rouhi]

دردا و دریغا که در این بازی خونین
بازیچه ایام دل آدمیان است

 

[a.khakpour77]

تو در کنار فراتی ندانی این معنی
به راه بادیه دانند قدر آب زلال

 

[Amin rouhi]

لب و دندان سنایی همه توحید تو گوید
مگر از آتش دوزخ بودش روی رهایی

 

[a.khakpour77]

یادایام جوانی جگرم خون می کرد
خوب شد پیر شدم کم کم و نسیان آمد

ایرج میرزا

 

[Amin rouhi]

کامل شعر قشنگ تر بود :
کسی که از ره تقوا قدم برون ننهاد
به عزم میکده کنون ره سفر دارد
( برای مشاعره ) دل شکسته حافظ به خاک خواهد برد
چو لاله داغ هوایی که بر جگر دارد

 

[a.khakpour77]

دریغ و درد که تا این زمان ندانستم
که کیمیای سعادت رفیق بود رفیق

 

[Amin rouhi]

قرار برده ز من آن دو نرگس رعنا
فراغ برده ز من آن دو جادوی مکحول
حافظ

 

[a.khakpour77]

لطف خدا بیشتر از جرم ماست
نکته سر بسته چه دانی خموش

حافظ

 

[Amin rouhi]

شب فراق که داند که تا سحر چند است ؟
مگر کسی که به زندان عشق در بند است

 

[a.khakpour77]

تا تو نگاه میکنی , کار من آه کردن است
ای به فدای چشم تو , این چه نگاه کردن است

 

[omidreza]

تو به سخن تکیه کنی، من بکار

ما هنر اندوخته ایم و تو عار

پروین

 

[a.khakpour77]

رسم عاشق کشی و شیوه ی شهر آشوبی
جامه ای بود که بر قامت او دوخته بود

حافظ

 

[Rrf]

در اين سراي بي كسي كسي به در نمي زند

به دشت پر ملال ما پرنده پر نمي زند

هوشنگ ابتهاج

 

[a.khakpour77]

دلربایی همه آن نیست که عاشق بکشند
خواجه ان است که باشد غم خدمتکارش

حافظ