چند وقت پیش سایت طرفداری ورزشکارهایی که پناهنده شده بودند رو مرور کرده بود. خوندنش خالی از لطف نیست.
بخش اول بخش دوم بخش سوم بخش چهارم.
قبلاً به این صورت بود که ورزشکارها با نماینده اسرائیلی رو به رو نمیشدند و با افتخار این کار اعلام میشد بعدش دیدن اینکار چه جریمه سنگینی داره و کل فدراسیون تعلیق میکنند دست به دامان گواهی پزشک و باخت مصلحتی شدند.
این رفتار شبیه اون بچههای کوچیک میمونه که جوگیر میشند یه چیز میگند بعدش از رو لجبازی از حرفشون برنمیگردند.
اگه واقعا آرمان هست چرا پشت ورزشکار قایم میشند؟
الان فقط یه سری ورزشکار پاسوز میشند و حتی به آرمانی هم عمل نمیشه و فقط تو صدا و سیما داخلی تبلیغ میکنند
این ورزشها بین عموم درجه اهمیت بالایی مثل فوتبال نداره پس اصلا بهش فکر نمیکنند. ولی اگه با افزایش تیمهای فوتبال تو جامجهانی با اسرائیل همگروه بشیم احتمالاً با یه نرمش قهرمانانه قانون تغییر میکنه
قشنگ نیست که خودمون نتونیم چیزی به این سادگی رو اصلاح کنیم و منتظر اجبار جامعه جهانی باشیم.
اینطور فکر نمیکنم. یه نرمش قهرمانانه یا یک جام زهر میتونه مسیر رو خیلی هموار کنه ولی خب بیشتر حس میکنم تا وقتی یه چیز بحران نشه اصلاً بهش پرداخته نمیشه.