خب منم نظر کاملمو بگم...
به نظرم شعر ایران یه نمودار همیشه رو به رشد نبوده...ینی افت و خیز داشته و میشه گف الان تقریبن توی شروع یه دوره افول هستیم...الان منظور همین الانه به دوره معاصرو نیما و شهریارو شاملو اینا کاری ندارم!
اگه بخوایم شعر نو رو معیار پیشرفت در نظر بگیریم، میشه گف که رو به پیشرفت بوده ولی قبل از به اوج رسیدن روند صعودیش قطع شده!
بعد الانم وضعیت شعر
به نسبت نیاز و سلیقه مردم خوبه...
ولی مسئله اینجاس که تعریف "خوب" چیه؟ من میگم شعر خوب_چه کهن چه نو _ شعری هس که علاوه بر زیبایی ادبی مفهوم عمیق هم داشته باشه....
این مفهوم عمیق همون چیزیه که به نظرم الان داره کمرنگ میشه و اونم برحسب همون سلیقه و نیاز مردمه...قبلن هم گفتم که زندگی و نگرش مردم داره به سمت سطحی شدن پیش میره بر خلاف دوره شاعرایی مث سعدیو حافظو اینا که مردم اکثرن خودشونم دنبال شعرای پر معنا و مفهوم بودن....
بعد یه چیز دیگه هم که این روزا خیلی بحثش هس موضوع تقلید یا شاید سرقت ادبیه...کمبود ایده های نو و تازه میتونه یکی دیگه از همون عوامل قطع شدن رون صعودی شعر نو باشه...انگار که همه دنبال تکرار همون بیان و سوژه های قدیمی هستن...
بعد اینکه اگه بخوایم جهانی شدن رو هم یه معیار برای عدم افول در نظر بگیریم، شعر ما برای اینکه زبونمون محدود به چن تا کشور هس جای پیشرفت و گسترش زیاد نداره حتی اگه اثری خیلی خوب باشه برای مردم کشورای دیگه خوندنش جذابیت اصلیشو نداره...
اون توجه نکردن به استعدادو علاقه و اینا هم که برای بحث قبلی گفتمم یکی دیگه از عواملشه....