آره کار معلمی تضمین شده‌ست . ولی چی رو تضمین میکنه؟ یه شغل پایه که چندان جای پیشرفتی نداره و یه درآمد مینیمم . زندگی سراسر ریسکه ، خیلی موقعیت‌های بهتری میتونی داشته باشی که منجر به اتفاقای هیجان‌انگیزتر و رویاهای بزرگتر بشن .
می خوام وقتی ترتیبشو اوکی کردم بفرستم برای یه مشاور شاید اون بگه حیفه و اینا و با خانوادم صحبت کنه
ببین حتی اگه مصاحبه رو گند بزنم باید برم باهنر چون نمی زارن اصلا تهران رو انتخاب کنم به جز رجاییآقا @باحال خوش منم مشکل تو رو دارم بعد چند تا راه داره
۱ گند بزنی تو مصاحبه ات
۲ دست ببری تو انتخاب رشته ات
۳ راه دیگه ای نیست
من که ترجیح میدم اگه قراره در آینده به کسی فش بدم بخاطر انتخاب اشتباهم به خودم فش بدم
و میدونم که هر کدوم از دو راه رو انتخاب کنم اخرش بعضی موقع ها پشیمون میشم پس کاری را میکنم(البته مطمئن نیستم هنوز) که واقعا دلم باهاشه
خیلی خیلی خیلی ممنون ازت بابت مشاوره کاملت :)
ریسک توی خانواده ی من ممنوعه فقط چیزی که تضمین شده مهمه
این چیزی که میگم صرفا ربطی به انتخاب رشته نداره :)
اگه محکم وایسی و بگی فلان رشته رو میخوام و اگه در اینده کارم نداشتم مسئولیتش کاملا با خودم و هیچ غری بهتون نمیزنم که چرا منو راهنمایی نکردین و اینا هم قبول نمیکنن؟
مشکل اینه اطرافیان یا معلمن یا اگه نیستن میگن کاش بودیم
خودت باید شجاعت به خرج بدی. همین. بابا زندگیه خودته! پدر مادر در حد مشورت و نظر می تونن در انتخاب رشتت دخالت کنند. این حق تو هست که بعد از تحقیق درباره رشته ها و حرف یدن با آدما ها خودت انتخاب کنی. زندگی سراسر ریسکه. اصلا چجوری میخوای تو این دنیا دوام بیاری وقتی انقدر ترسو هستی؟ اصلا چرا انقدر خودتو زجر دادی که به نسبت رتبت خوب بشه؟ با رتبه خیلی بدتر هم به معلمی میرسیدی. ترسو بودن خیلی با محافظ کار بودن و سنجش درست فرق داره. زندگیه خودته. مامانت ۲۰ سال دیگه میاد به بچه ها درس بده؟ نه. تویی و فقط تویی و هیچ کس قرار نیست مسیر تو رو برات زندگی کنه. اگه در سمتی که دوست داری حرکت کنی سختی هاشم شیرینه ولی اگه مسیر اجباری باشه زهر هست. کاش ترسو نباشی.
یعنی یه عمر به حرف یکی دیگه زندگی کردن از این کار آسون تره ((: ؟؟واقعا درست نیس به ادمی تو این شرایط بگین ترسوجلوی پدر مادر وآیستادن تو این سن مخصوصا تو دخترا خیلی خیلی سخته.مخصوصا که خانواده ادم شهرستانی باشن...
میدونی راهش که هست بالاخره یه کارایی میشه کرد من به شخصه میترسیم که نتونم پای حرفم بمونم میترسم هر چی گفتن راست باشه میترسم که تر بزنم (اموجی که راه میره)
بیشتر از اون که از چیزایی که بگی بترسی از زمان میترسی ، فکر میکنی اگه 21-22 سالت یا حتی بیشتر بشه و بفهمی که اشتباه کردی تو بین اون همه جمعیت تنها آدمی هستی که قراره برگرده مسیر رو و از اول شروع کنه فکر میکنی آدما تو اون سن دیگه تکلیفشون با خودشون روشنه و یه عده دارن میرن دنبال کار یه عده اپلای و قراره با انگشت نشون داده بشی بابت برگشتنت به عقب من خیلی سال تو این سایت بودم بچه های زیادی رو دیدم کسی بود که 10 سال بود پرستاری میکرد یهو تصمیم گرفت بره پزشکی بخونه بچه ی فرهنگیان داشتیم سال آخر انصراف داد و رفت کنکور تجربی الان رشته ش رو بی نهایت برابر اون معلمی دوست داره حجم زیادی از بچه ها تازه سال 3 و 4 رشته شون میفهمن محیط کارشون با شخصیتشون خیلی تفاوت داره حتی فارغ التحصیل هایی که اصلا سمت کارای مرتبط با رشته شون نرفتن
من بنظرم سعی کن یک نفر که حرفش برا خونواده ت محترمه و قبولش دارن بره منطقی با خونواده ت صحبت کنه و دیدشون رو عوض کنه...کلا که بنظرم درست نیست کسی وادار بشه به سمتی بره که علاقه ای نداره تازه شما که دخترم هستی و اصلا کار کردنتم بنظرم باید اختیاری باشه چه برسه به اینکه شغل هم بخواد برات از پیش تعیین شده باشه (البته قصد جسارتی ندارم به خونواده محترمت بالاخره اون ها هم شرایط اسفناک مملکت رو میبینن و نگران آینده بچه هاشون هستن)
پ.خ بده شماره بدم با غولای حسابداری آشنات کنم علاقه داشته باشی رابطه اتو اوکی می کنم کار خوبتو ایشالله تضمین شده ولی علتی که خودم نرفتم این خیلی محاسباتیه از رشتم خیلی دور بود و...
اینو واقعا خیلی سخته به بابا ها بفهمونی من داشتم استخدام شرکت بیمه میشدم و مصاحبه واینا قبول شده بودم بابام با اینکه مامانم بازنشستس و یعنی کار کرده حتی حاضر نشد بیاد محیط کارش ببینه و یه نظری بده. البته یکمم برای مربوط نبود به رشتم بهونه میاورد
ببین درس های مشترک دارند. فیزیک ۱ و ۲ و ریاضی ۱ و ۲ و معادلات دیفرانسیل . ولی خب ماجرای این دو رشته فرق میکنه.
نه تنها کامپیوتر بلکه هر رشته ای:
از چه طریقی می تونم برم کارآموزی؟ از طریق دانشگاه؟
