سختی های رشته پزشکی

[Beyond the Sky]

نوع دانشگاه تو میزان سختیش تاثیر داره؟
یعنی شما همه ی مطالبو یاد نمیگیری؟

 

[س__ارا]

با کسب اجازه از محضر دانشجو های پزشکی سایت :د
یه چن تا چیز به ذهنم میرسه دلم نمیاد نگم.

اول اینکه لطفا و لطفا اگر دانش‌آموز کنکوری هستید و بنا به هر دلیلی تا الان نمیدونید که در صورت کسب رتبه ی دلخواهتون، اولویت هاتون چطوری میشه، الان به انتخاب رشته فکر نکنید.
لطفا.
خیلی انرژی تونو تلف نیکنه. بشینید درساتونو بخونید بعد از کنکور خدا بزرگه.

برای بچه های بقیه سال های دبیرستان اگر بخوام بگم، ببینید عزیزان :د دانشگاه با دبیرستان یک سری تفاوت هایی خواهد داشت که انشالله در سال های بعد خودتون باهاش اشنا می‌شید.اینجا برای موفقیت الزاما باید زیاد درس خوند. به پزشکی و دندانپزشکی و مهندسی هم ارتباطی نداره.
یک حجم زیاد از مطالب - در بهترین حالت - توسط استاد بهتون تدریس میشه و گاها تدریس نمیشه! و شما برای "با سواد" بودن نیاز دارید اون ها رو یاد بگیرید.
بازم تاکید میکنم پزشکی و غیر پزشکی هم نداره. همه جا برای باسواد بودن حجم ِ منابع ِ لازم خیلی زیاده.

حالا اگر اختصاصا بخوایم راجع به خود ِ پزشکی صحبت کنیم، رشته ای هستش که مستقیما با "جان" انسان در ارتباطه. شما باید رو مقدار زیادی از مطالب اونقدر تسلط داشته باشید که احتمال ِ خطا ی انسانی رو به حداقل برسونید.

چهار تا مقطع علوم‌پایه،فیزیوپات،اکسترنی و اینترنی داره که تو هر مقطع سختی های خاص خودش رو داره.
گاها کشیک های طولانی، مسولیت هایی که به دوش یه آدم بیست و چند ساله سنگینی میکنه، دوره طولانی درس خوندن،طرح رفتن، آزمون های سخت تخصص و فوق تخصص و....

تو همه ی این دوره‌ها - به جز اون مدتی که برای قبولی تخصص درس بخونید - فرصت زندگی کردن دارید. فرصت موسیقی یاد گرفتن ، تئاتر رفتن، کتاب خوندن و غیره و غیره(طبیعتا کم و زیاد داره دیگه)
چیزی که باید درباره پزشکی مدنطر داشته باشید ، لایف استایل خاصی هست که این رشته به شما میده.
تا دهه ی چهارم زندگی‌تون در نقش یک دانشجو خواهید بود - اگر تخصص بگیرید - بعد از اون هم همیشه باید آپدیت باشید.
چالش های اخلاقی سنگینی پیش ِ روتون خواهد بود.
مسولیت زیادی خواهید داشت و....

بیشتر به لایف استایلی که پزشک شدن بهتون میده فکر کنید.مگر نه هر آدمی در هر شغل و هر رشته ای میتونه فعالیت های دلخواه دیگه‌ش رو داشته باشه به شرط استفاده از وقتش .

 

[Hotaru]

ببینید همه روی رشته ی پزشکی رو میبینن، کسی به عمقش نگا نمیکنه.
اول اینکه بخاطر پر طرفدار بودن رشته باید سال کنکور سخت تلاش کرد.
دوم که از اولی خیلی خیلی مهم تره ادامه ی تلاش بعد از ورود به دانشگاهه. رشته پزشکی مطالعه ی مدوام و تلاش فراوون نیاز داره، یه عده ای از دانشجو ها به دلیل سنگین بودن مباحث دچار افسردگی میشن یا به جایی میرسن که دیگه نمیتونن درس بخونن که توی سال چهارم عمدتا دیده میشه.
دوران اینترنی هم که فکر میکنم همه از سختیاش خبر دارن.
حالا بعد از تموم شدن این هفت سال، تازه پزشک عمومی هستین و احتمالا باید برای تخصص آماده بشین که اونم کلا بحثش جداس.
به عنوان یه شغل انعطاف پذیری نداره، یه پزشک عمومی توی درمانگاه بسته به وخامت حال مریضش وظیفشه که بمونه حتی اگه شیفتش تموم شده باشه. تعطیلی هم به نسبت کم داره ینی اصلا مناسبت و اینا مهم نیست، شیفتها کاملا سرجاشونن و عوض نمیشن.
یه پزشک عمومی با همه نوع آدمی سروکار داره
" همه نوع ". آستانه ی تحمل و صبر آدم باید بالا باشه حتما، بهش زودی بر نخوره، از نظر بدنی قدرت کافی رو داشته باشه، فقط مطالعه ی بالا لازم نیست همه ی چیزایی که گفتم خوبه که یه پزشک داشته باشه.
بعضی اوقات بیماریی که مراجعه میکنن مشکل جسمی ندارن و ممکنه روانی و روحی باشه بعضا، پس باید هم خوب پزشکا گوش کنن و خوب مشاوره بدن.

قطعا کسی که علاقه داره واقعا سختیهاش هم براش شیرینه و تا آخر ادامه میده.

 

[Ursula]

ولی اگه طاقت فرسا ترین شغل دنیام داشته باشی وقتی علاقه باشه برات لذت بخش ترین کار دنیا میشه(:

 

[saranaz]

نوع دانشگاه تو میزان سختیش تاثیر داره؟
یعنی شما همه ی مطالبو یاد نمیگیری؟

من چند تا دانشگاهي كه اطرافيان در حال تحصيل هستن رو كه مقايسه ميكنم خيلي تفاوت فاحشي احساس نميكنم ممكنه يه گروهي تو يه دانشگاهي مثلا فيزيولوژي بندر عباس خيلي سخت گير باشه ممكنه همين گروه تو دانشگاه ديگه اي كلا نمونه سوال بدن ولي در نهايت كه نگاه كني شبيه به همن چون علم پيشرفت كرده و عصر ارتباطاتته ضمن اين كه ما در مورد دانشگاهاي داخل ايران صحبت ميكنيم كه تو رده بندي جهاني تفاوت زيادي باهم ندارن
در نتيجه دانشجو پزشكي (پزشكي داروسازي و دندان پزشكي علوم پايه و پره كلينيك)شدن حتي براي كسايي كه به شب امتحان اكتفا ميكنن سختي داره كه در مقايسه با دانشجو هاي شب امتحان رشته هاي ديگه بيشتر سختي ميكشن

 

[MSA]

در انگلیس و آمریکا و ... پزشک های عمومی و خانوده از پزشک متخصص شرایطشون بهتره ولی در ایران دقیقا برعکس هست و یک پزشک باید حتما متخصص یا فوق تخصص باشه تا اصلا پزشک به حساب بیاد!! (منم بستگی داره هنوز واقعا تصمیم نگرفتم)

من نمیفهمم پزشک به حساب بیاد ینی چی دقیقن؟ اون دو تا علامت تعجب آخرشم نمی‌فهمم. منظورتون از نظر پرستیژ اجتماعیه؟ یا از نظر درآمد؟ یا سواد؟ یا میزان مفید بودن؟
چون نمی‌دونم کی ممکنه جواب بدید، خودم در مورد جواب‌های احتمالی چانه‌درازی می‌کنم
در مورد پرستیژ اجتماعی، با این‌که احساس می‌کنم مطلوب قابل دفاعی نیست، اما می‌تونم درک کنم که پرستیژ اجتماعی برای بعضی افراد ممکنه خیلی مهم باشه؛ به عنوان کسی که خارج از جامعه پزشکیه، بذارید بهتون خبر بدم که، تمام جامعه خیلی بیش‌تر از اون چیزی که پزشکا شایسته‌ش باشن نسبت به جامعه پزشکی نگاه مثبت و محترمانه‌ای داره. همین‌که دکتر باشید، بسیار با پرستیژ خواهید بود. البته شاید بین خود جامعه پزشکی خیلی مهم باشه که طرف متخصصه یا نه ولی لااقل توی بقیه جامعه اوضاع خوبه، دنت وری
از نظر درآمد، می‌دونیم و می‌دونید که پزشکا خیلی بیش‌تر از زحمتی که می‌کشن دارن در میارن. اوضاع مالی خوبه؛ حتا اگه پزشک عمومی هم باشید اوضاع مالی‌تون خیلی خوب خواهد بود (به نسبت خودتون و میزان سختی کارتون طبعن). حالا اگه خودتون قانع نمی‌شید و سودای درآمد خیلی بیش‌تری رو دارید و می‌خواید تخصص بخونید، دیگه ادای آدمایی که از سر ناچاری دارن یه کاری رو میکنن، رو در نیارید.
عشق به دانش و کسب سواد بیش‌تر یا علاقه و عطش به اثرگذاری و بیش‌تر مفید بودن هم از جنس تمایل به به دست آوردن یک چیز مطلوبه، نه از جنس فرار از یه اتفاق نامطلوب. و طبیعتن آه و ناله و ناراحتی نداره.
می‌خوام بگم لااقل این یه خطی که شما نوشتید، نمی‌تونه از جنبه‌های منفی پزشکی و دندون‌پزشکی باشه.

پ.ن: خیلی جاها مخاطبم شخص خاصی نبود و می‌دونم که لزومن اکثر ادعاهای من شامل تک تک پزشکا نمی‌شه. صرفن خواستم بنویسم.

 

[meysam.a]

یه مشکل و فکر خیلی احمقانه برای من پیش اومده :
من علاقه اصلیم پزشکی هست (اصلا هم به فکر پول و موقعیت های اجتماعی و ... نیستم)
حالا از یه طرف دیگه بعضی از رشته های مهندسی و ریاضی فکرمو مشغول میکنن با اینکه میدونم که به پزشکی علاقه دارم.
به نوعی دچار تردید میشم. به نظر شماها چطوری میتونم روی هدف اصلی خودم تمرکز کنم؟ منشأ این افکار من چیه؟ کلا چطوری میتونم این مشکل رو حل کنم؟؟

 

[shnava]

@619
خب اول منظورم رو بگم:
معمولا وقتی یک فردی بیماری نه چندان سختی میگیره که به راحتی قابل درمان هست(و کاملا در حیطه ی کار پزشک عمومی هست) باز هم اون اعتماد لازم رو به این آدم ندارند و انگار پیش خودشون میگن با دو ترم گذروندن که طرف دکتر نمیشه و ...{این طرز تفکر رو خیلی دیدم چه در جامعه پزشکان و چه در جامعه غیر پزشکان}
و اما پاسخ هام به جواب های احتمالیت:
در مورد پرستیژ اجتماعی گفتی خب من امیدوارم جوری باشه که تو میگی چون هیچ کس دوست نداره بعد از 7 سال درس خوندن به "چشم یک پزشک عمومی که مثلش توی بازار ریخته" نگاه کنن{در هر دو جامعه ای که ذکر شد}
در مورد مسئله مالی من موافق نیستم پزشک ها هر جور حساب کنی به شدت تلاش می کنند و زحمت می کشند(و نوع زحمت رو با مقیاس مالی نمیشه سنجید) و خب در هر صنفی خوب و بد وجود داره اگه من الان مثلا یک مهندس رو ببینم که داره از کیفیت کارهاش میزنه نمی تونم بگم مهندس ها خیلی بیشتر از کاری که می کنند پول می گیرند یا حتی مثلا تا وقتی تو بقال نباشی نمی تونی بگی بقالی شغل راحتیه و اصلا زحمت نداره و خیلی راحت پول به دستت میاد

و در نهایت آه و ناله؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
من؟؟؟؟
تنها چیزی که من از جمله ی خودم برداشت نکردم آه و ناله و فرار بود!! مسلما وقتی یک رشته با چالش های زیاد رو انتخاب کردم زیاد اهل آه و ناله نیستم! فقط واقعیت جامعه رو گفتم! شاید الان مردم یک فردی رو تحسین کنند که پزشکی قبول شده و دانشجوی پزشکیه ولی همین مردم اگه فردا بخوان درمان بشن حاضر نیستند خودشون رو بسپرند دست یک پزشک عمومی!

 

[shnava]

یه مشکل و فکر خیلی احمقانه برای من پیش اومده :
من علاقه اصلیم پزشکی هست (اصلا هم به فکر پول و موقعیت های اجتماعی و ... نیستم)
حالا از یه طرف دیگه بعضی از رشته های مهندسی و ریاضی فکرمو مشغول میکنن با اینکه میدونم که به پزشکی علاقه دارم.
به نوعی دچار تردید میشم. به نظر شماها چطوری میتونم روی هدف اصلی خودم تمرکز کنم؟ منشأ این افکار من چیه؟ کلا چطوری میتونم این مشکل رو حل کنم؟؟

منم موقع انتخاب رشته همین تردید رو داشتم (که اصلا مشکل نیست و خیلی سخت نگیر) و خب با خودم فکر کردم هدف طلایی(هدف نهایی) هر کدوم از رشته ها چی میشه و آیا اون هدف من رو ارضا می کنه؟ و دیدم پزشکی این جنبه ها رو برای من داره بنابراین دنبال این رشته رفتم!(الان من بعضا یه سری مسئله سخت ریاضیاتی در حد دانشگاهی میگیرم و حل می کنم صرفا برای این که اون لذتی که از حل مسئله سخت استدلالی محاسباتی می برم از دستم نره!! ولی خب نهایتی که دوست دارم در همین رشته ی خودم هست)

 

[س__ارا]

یه مشکل و فکر خیلی احمقانه برای من پیش اومده :
من علاقه اصلیم پزشکی هست (اصلا هم به فکر پول و موقعیت های اجتماعی و ... نیستم)
حالا از یه طرف دیگه بعضی از رشته های مهندسی و ریاضی فکرمو مشغول میکنن با اینکه میدونم که به پزشکی علاقه دارم.
به نوعی دچار تردید میشم. به نظر شماها چطوری میتونم روی هدف اصلی خودم تمرکز کنم؟ منشأ این افکار من چیه؟ کلا چطوری میتونم این مشکل رو حل کنم؟؟

آقااا !
یعنی اینکه اگه شما ته ِ دلت یک ذره علاقه به رشته های دوست داشتنی ِ ریاضی مثل نرم‌افزار و معماری و چه میدونم بقیه رشته هاشون داشته باشی ، این یه مشکل و فکر احمقانه‌ست ؟!
همه چیز رو محدود به پزشکی نبینید اگر هنوز انتخاب رشته ی دبیرستان رو انجام ندادید.
کلی کلی رشته های خوب تو زیر شاخه‌های گروه‌های ریاضی‌فیزیک و علوم انسانی هست. و اینکه حتی اگر تصمیم‌تون برای تجربی رفتن قطعیه، بازم دلیلی نداره اینقدر سفت و سخت خودتونو محدود به پزشکی رفتن بکنید! تجربی هم هزار و یک تا رشته خوب داره.

میخوام اینو بگم که از نظر من هدف اصلی ِ زندگی آدم ها به رشته‌شون گره نخورده! شما یک هدفی داری که n تا فعالیت میتونه راه ِ گذر برای رسیدن به اون باشه. حالا بنا بر شرتیط تصمیم میگیری که یکیو انتخاب کنی. هوم؟!
نمیدونم چقدر جایگاهش تو این تاپیک باشه، اما دوست دارم بگم پزشکی قبول شدن رودر صدر لیست اون ۳ تا آرزو و هدفی گه اگه غول چراغ جادو بهتون نازل بشه، ازش درخواست میکنید، قرار ندید!
نه تنها پزشکی، هر رشته ی دیگه ای رو.
چه اشکال داره به رشته های مهندسی علاقه داشته باشی؟ برو یه سرچی بکن ببین رشته هاش چطوریه، مسیرش چطوره ، شاید واقعا به دلت نشست.

 

[MSA]

در مورد این‌که طبق گفته خودتون جامعه چه غیر پزشکی و چه پزشکی (این دسته مهم‌تره) به دکتر عمومی اعتماد نداره، خیلی جای فکر هست. به نظرتون علت‌ش چی می‌تونه باشه؟
در مورد بقیه‌ی جواب‌تون اجازه بدید من یکم برم عقب‌تر، مسأله‌ی اصلی‌مو باهاتون روشن کنم
من همیشه گفتم و باز هم می‌گم، از نظر من دانشکده‌های پزشکی و دندون‌پزشکی، شبیه قفس‌هایی می‌مونن که یه‌سری گرگ پیر ... ول‌ش کن... از این مثال بگذریم ببینید، من نمی‌گم بچه‌های پزشکی و دندون‌پزشکی ژنتیک‌شون فرق می‌کنه یا از قوم دیگه‌ای هستن؛ مطمئن‌م هر کس دیگه‌ای هم توی موقعیت مالی و اجتماعی پزشک‌ها قرار می‌گرفت، همین روحیات رو پیدا می‌کرد. (در ادامه می‌گم چه روحیاتی رو) و چون به هر حال یک درصد ممکنه فکر کنید که من دارم این حرفا رو از سر حسادت یا استیصال می‌گم، لازمه توضیح بدم که اگه شرایط الآن من رو می‌دونستید، هیچ‌وقت همچین فکری نمی‌کردید.
اصل کلام:
من دوستای زیادی دارم که پزشکی می‌خونن. هرجور مریضی‌ای هم که فکرش رو بکنید، دارم و ماهی نیست که با دکتر جماعت سر و کار نداشته باشم. بر اساس مشاهدات خودم، می‌تونم بهتون بگم که جامعه پزشکی کاملن خودش رو سرتر از بقیه جامعه می‌بینه. وقتی می‌گید 7 سال درس می‌خونیم، انگار هیچکی دیگه توی دنیا درس نمی‌خونه. وقتی می‌گید 7 سال زندگی سختی رو پشت سر می‌ذاریم، انگار نمی‌بینید که کسایی هستن که سی سال سختی می‌کشن و واقعن تلاش می‌کنن و در آخر حقوق کل سی سال‌شون گاهن به حقوق یک سال یه پزشک هم نمی‌رسه. من دارم از حقوق برابر حرف می‌زنم؟ من دارم می‌گم کسی نباید از حد مشخصی بیش‌تر حقوق بگیره؟ ابدن.
حرف من اینه. این جماعت فراموش کارن. فراموش کار. فکر می‌کنن استعداد عجیبی دارن که بقیه از اون محرومن. خیلی عوامل توی رشد کردن خودشون رو فراموش می‌کنن. تصور می‌کنن فلانی اگه ماهی دو تومن در میاره، دلیل‌ش اینه که احمقه. یا اگه خیلی بخوان لطف کنن، توضیح می‌دن که خب ما 12+7 سال درس خوندیم. خیلی‌های دیگه هم خوندن آقا. تنها درس‌های شما نیستن که سختن.
در مقیاسی بزرگ‌تر همه کسایی که توی جونی غذای وعده‌ای 1000 تومنی و خوابگاه مفت و استاد مفت و آزمایش‌گاه مفت و تجهیزات مفت استفاده می‌کردن، یا به قولی درس می‌خوندن، حق ندارن فکر کنن که تنها افرادی بودن که توی این جامعه سختی کشیدن.
با هر منطقی نگاه کنید پزشکا دارن پول زور می‌گیرن. چون دانش‌شون حیاتیه دارن پول زور می‌گیرن. بله خب. یکی که بیش‌تر از حد معمول زحمت می‌کشه و به استرس بالایی رو تحمل می‌کنه و مثلن کار جدیدی انجام می‌ده حقشه که بیش‌تر بگیره. توی هر صنفی. دارم چی می‌گم...؟ به خدا اگه بفهمید...
اصلن بحث حق و عدالت و اینا نیست. تنها "واقعیت"ه به نظر من که می‌تونیم راجع به‌ش صحبت کنیم. واقعیت یعنیِ مضحکه‌ای مثه قلم‌چی و کنکور آسان است و ... گردش مالی میلیاردی دارن... واقعیت یعنی این وضع اسف‌ناک‌ِ وجدانی که داره قربانی می‌شه. من به واقعیت ایمان دارم. من با واقعیت کنار میام همیشه. من می‌دونم که نمی‌شه نشست این‌جا و حرف زد و منتظر بود تا عدالت برقرار بشه. صحبت من اینه که به خودتون غره نشید. به نسبت فشار کاری و زحمت‌تون خیلی خیلی بیش‌تر از میانگین دارید پول می‌گیرید. برای یک کار عمومن روتین. و این تنها به علت نامتوازن بودن سیاست‌های کلانه. از این سفره‌ای که براتون گسترده شده، میل کنید ولی خودتون رو یادتون نره. بدونید که دارید زیادی می‎‌خورید و همیشه به این موضوع واقف باشید.
قبول دارم توی هر صنفی خوب و بد وجود داره. می‌دونم که گاهن افرادی وجود دارن که اون‌قدر قوی و خودبسنده‌ن که می‌تونن تشخیص بدن کجا باید جلوی خودشون رو بگیرن. بحث من روی کلیت این قشره. و همون‌طور که اول هم گفتم، قشر پزشکی، قشر مجزایی از بقیه جامعه نیست. و صرفن چون در معرض امکانات بوده، همچین شده. شغل‌شون هم اصلن راحت نیست. ولی شغل کی راحته؟ چشماتونو نبندین.

پ.ن: می‌دونم و می‌دونید که دنیا نسبیه. و استثنا همیشه هست و بعضی‌ها حق‌شونه که بیش‌تر بگیرن... فکر نکردم نیازی به توضیح باشه.
پ.ن2: ببخشید طولانی شد. شاید یه کم تند نوشتم، ولی شما آروم بخونید؛ با لحن یه گفت‌وگوی دوستانه.

 

[meysam.a]

آقااا !
یعنی اینکه اگه شما ته ِ دلت یک ذره علاقه به رشته های دوست داشتنی ِ ریاضی مثل نرم‌افزار و معماری و چه میدونم بقیه رشته هاشون داشته باشی ، این یه مشکل و فکر احمقانه‌ست ؟!
همه چیز رو محدود به پزشکی نبینید اگر هنوز انتخاب رشته ی دبیرستان رو انجام ندادید.
کلی کلی رشته های خوب تو زیر شاخه‌های گروه‌های ریاضی‌فیزیک و علوم انسانی هست. و اینکه حتی اگر تصمیم‌تون برای تجربی رفتن قطعیه، بازم دلیلی نداره اینقدر سفت و سخت خودتونو محدود به پزشکی رفتن بکنید! تجربی هم هزار و یک تا رشته خوب داره.

میخوام اینو بگم که از نظر من هدف اصلی ِ زندگی آدم ها به رشته‌شون گره نخورده! شما یک هدفی داری که n تا فعالیت میتونه راه ِ گذر برای رسیدن به اون باشه. حالا بنا بر شرتیط تصمیم میگیری که یکیو انتخاب کنی. هوم؟!
نمیدونم چقدر جایگاهش تو این تاپیک باشه، اما دوست دارم بگم پزشکی قبول شدن رودر صدر لیست اون ۳ تا آرزو و هدفی گه اگه غول چراغ جادو بهتون نازل بشه، ازش درخواست میکنید، قرار ندید!
نه تنها پزشکی، هر رشته ی دیگه ای رو.
چه اشکال داره به رشته های مهندسی علاقه داشته باشی؟ برو یه سرچی بکن ببین رشته هاش چطوریه، مسیرش چطوره ، شاید واقعا به دلت نشست.

خب ببنید ، من انتخاب رشته کردم و رشتم هم تجربیه و قبل از انتخاب رشته هم چون شغل و رشته پزشکی رو میشناختم و دوستش داشتم به عنوان شغل آینده خودم پذیرفتم. و اومدم تجربی.
حالا احساس می کنم که به رشته های مهندسی هم علاقه دارم ولی نه به اندازه پزشکی. تردید من توی این موضوعه ، چطوری این تردید رو رفع کنم؟

 

[MSA]

خب ببنید ، من انتخاب رشته کردم و رشتم هم تجربیه و قبل از انتخاب رشته هم چون شغل و رشته پزشکی رو میشناختم و دوستش داشتم به عنوان شغل آینده خودم پذیرفتم. و اومدم تجربی.
حالا احساس می کنم که به رشته های مهندسی هم علاقه دارم ولی نه به اندازه پزشکی. تردید من توی این موضوعه ، چطوری این تردید رو رفع کنم؟

این درد اکثر آدمای ایده‌آل گراست. (ایده‌آل گرایی از اون مریضی‌هاییه که وقتی به طرف مریضی‌شو می‌گی، بیش‌تر از این‌که ناراحت بشه، خوش‌حال می‌شه ) اگه بیماری‌تو درست تشخیص داده باشم، شاید این و این بتونن کمک‌ت کنن.

 

[س__ارا]

خب ببنید ، من انتخاب رشته کردم و رشتم هم تجربیه و قبل از انتخاب رشته هم چون شغل و رشته پزشکی رو میشناختم و دوستش داشتم به عنوان شغل آینده خودم پذیرفتم. و اومدم تجربی.
حالا احساس می کنم که به رشته های مهندسی هم علاقه دارم ولی نه به اندازه پزشکی. تردید من توی این موضوعه ، چطوری این تردید رو رفع کنم؟

نمی‌دونم چقدر میتونم راهنمایی بدم راستش. منتها بازم از نظر خودم اگر بگم، انتخاب رشته دبیرستان بر مبنای یک رشته خاص دانشگاهی شاید زیاد صحیح نباشه.
شخصا، بدون در نظر گرفتن یک سری از آدم های محدودی که کل دنیاشون یک رشته ی خاص بوده - داشتم توی دوستام که برای پزشکی/ برای عمران/ خودشون رو وقف کردن کاملا! - تعداد زیادی از افراد رو نمیشناسم که بعد ها ادامه ی تحصیلات دانشگاهیشون دقیقا اونی بوده که دبیرستان به خاطرش انتخاب رشته کردن‌! (نمیدونم جوری گفتم که واضح باشه یا نه)
آدم ها تغییر میکنن. من رفتم تجربی که زیست بخونم، آخرکار سر از المپیاد شیمی و بعدش دندون‌پزشکی درآوردم. یا اینکه طرف اومد پزشکی بخونه، وسطش دید ریاضی فیزیک بیشتر دوس داره، الان ترم ۶ یکی از رشته های مهندسی ه.
همه ی این کبری صغری ها رو چیدم که بگم خیلی هم خوب که حالا از قبل به یک رشته ای علاقه داری شما، اما اونقدر strict نباش.
نهایتا یه زمانی اگه دیدی خیلی بیشتر از الان به ریاضی علاقه داری، تغییر رشته میدی ! خیلی ساده.
سخت نگیر از نظر من. راهی رو که انتخاب کردی پیش برو و جایی که حس کردی راضی نگه‌ت نمیداره میتونی تغییرش بدی.
مشکل زیادی نمی‌بینم من‌: د
و اینو تو ذهنت داشته باش که ما محدودیم ! متاسفم که میگم ولی خب ما محدودیم‌.
نمیتونیم همزمان یه پزشک موفق و یه مهندس موفق باشیم. ولی سخت نگیر حالا که انتخاب کردی رشته دبیرستانت رو تا زمانی که عمیقا حس نکنی اشتباه کردی، پیش برو..

یه نکته دیگه رو اگه بخوام اضافه کنم اینه که من خودمم درگیر این قضیه بودم راستش. و بدتر اینکه علوم‌انسانی هم بدجوری بهم چشمک میزد! ولی یه ذره آدم بزرگانه :د اگر بخوام حرف بزنم اینه که در طی ِ زمان این قضیه رو خودت با خودت حل میکنی. مطمین باش : )) تو یک سن خاصی یک سری درگیری های مشابه برای یه تعدادی از افراد پیش میاد و منی که الان ۶ سال از اون دوره فاصله گرفتم وقتی نگاهش میکنم می‌دونم که در طی زمان این مشکل از حاد بودن، در میاد ؛ )

 

[Pooyamajidi]

ببینید پزشکی رو اگر با علاقه و شناخت کامل انتخاب کنید رشته سختی نیست ولی اگر فقط واسه کلاسش و درآمدش باشه واقعا می میری تا تمومش کنی
در کل اگر قراره رتبه برتر بشید و بعد از کنکور زیاد اذیت نشید برید دندان پزشکی ولی اگر قراره بعد از کنکور حسابی تلاش کنید و فقط به فکر پاس کردن واحدها یا از زیر کشیک در رفتن نباشید حتما رشته پزشکی رو انتخاب کنید

 

[riant]

سلام
رشته ی پزشکی به اون سختی و وحشتناکی م نیست
بستگی به علاقه و طرز دیدت داره
مثلا باید ادم ریکس د برنامه ریزی باشی
باید باهوش باشی و مدیریت زمانت خیلی خوب باشه! بتونی خوب مطالعه کنی. باید با شرایظش خودتو وفق بدی.
صد البته دانشگاه روی یادگیری بسیار موثره. محیط بسیار کمک کننده است. و من این تفاوت رو میبینم بین رفقام در جای جای کشور
ولی خب بخش زیادی ش به خود ادم بستگی داره.
از لحاظ منابع درسی م بسیار سنگین و زیاد عه. ولی خب باید بلد بود چجوری خوندن رو.

 

[س__ارا]

ببینید پزشکی رو اگر با علاقه و شناخت کامل انتخاب کنید رشته سختی نیست ولی اگر فقط واسه کلاسش و درآمدش باشه واقعا می میری تا تمومش کنی
در کل اگر قراره رتبه برتر بشید و بعد از کنکور زیاد اذیت نشید برید دندان پزشکی ولی اگر قراره بعد از کنکور حسابی تلاش کنید و فقط به فکر پاس کردن واحدها یا از زیر کشیک در رفتن نباشید حتما رشته پزشکی رو انتخاب کنید

این چه‌جور نسخه پیچیدنی هست دوست عزیز ؟!
هر رشته ای، تاکید میکنم هر رشته ای نیازمند حسابی تلاش کردن هست.
من خودم ۳ ساله تو خوابگاهی زندگی میکنم که بچه های پزشکی و داروسازی و دندانپزشکی هستن، و کاملا برام اثبات شده که هر کدوم برای با سواد بودن خیلی وقت گذاشتن برای درس خوندن.
این طرز فکر که اگه راحت بودن میخوای برو دندانپزشکی، اونقدر فاجعه به بار آورده که در وصف ناید !
این‌همه دندانپزشک بی‌سوادی که توانایی تشخیص سرطان های دهان رو تو مراحل اول نداشتن و بعد وقتی متاستاز داد متوجه شدن، این همه دندانپزشکی که برای اندو کردن خطا کردن و مریضشون بعد چن سال نیاز به جراحی برای خارج کردن ضایعه پیدا کرده، این همه ارتودنتیستی که بعد از ۶ سال نتونستن اکلوژن ایجاد کنن و همکلاسی خودم تموم ریشه های دندوناش در حال تحلیل رفتنه، این همه متخصص رادیولوژی که نماهای سرطانی رو نشناختن و ....
اینا همه با این دید اومدن که اگر میخوای راحت باشی برو دندانپزشکی.
این دید باید اصلاح شه. باید متوجه شیم هر رشته ای به مثدار زیاد نیازمند تلاش کردن هست. و خاصّه اگر رشته های مرتبط با جسم انسان رو در نظر بگیریم، درباره هیچ کدوم حق نداریم سهل انگار باشیم.
برای راحت بودن نیاید.

 

[Pooyamajidi]

این چه‌جور نسخه پیچیدنی هست دوست عزیز ؟!
هر رشته ای، تاکید میکنم هر رشته ای نیازمند حسابی تلاش کردن هست.
من خودم ۳ ساله تو خوابگاهی زندگی میکنم که بچه های پزشکی و داروسازی و دندانپزشکی هستن، و کاملا برام اثبات شده که هر کدوم برای با سواد بودن خیلی وقت گذاشتن برای درس خوندن.
این طرز فکر که اگه راحت بودن میخوای برو دندانپزشکی، اونقدر فاجعه به بار آورده که در وصف ناید !
این‌همه دندانپزشک بی‌سوادی که توانایی تشخیص سرطان های دهان رو تو مراحل اول نداشتن و بعد وقتی متاستاز داد متوجه شدن، این همه دندانپزشکی که برای اندو کردن خطا کردن و مریضشون بعد چن سال نیاز به جراحی برای خارج کردن ضایعه پیدا کرده، این همه ارتودنتیستی که بعد از ۶ سال نتونستن اکلوژن ایجاد کنن و همکلاسی خودم تموم ریشه های دندوناش در حال تحلیل رفتنه، این همه متخصص رادیولوژی که نماهای سرطانی رو نشناختن و ....
اینا همه با این دید اومدن که اگر میخوای راحت باشی برو دندانپزشکی.
این دید باید اصلاح شه. باید متوجه شیم هر رشته ای به مثدار زیاد نیازمند تلاش کردن هست. و خاصّه اگر رشته های مرتبط با جسم انسان رو در نظر بگیریم، درباره هیچ کدوم حق نداریم سهل انگار باشیم.
برای راحت بودن نیاید.

شما مثل اینکه حرف من رو اشتباه برداشت کردید من منظورم این بود که به لحاظ سختی درس و ... دندان 1/100 پزشکی سخته در مورد اینکه رشته های مرتبط با انسان رو گفتید قبول دارم ولی کسی که تصمیم نداره تلاش کنه و فقط می خواد یه رشته ی خوب بخونه بهتره بره دندان پزشکی چون پزشکی مستقیما با جون آدما سر و کار داره ولی تو دندان باید 1000 فاکتور دست به دست هم بدن تا طرف خسارت جانی ببینه

 

[س__ارا]

شما مثل اینکه حرف من رو اشتباه برداشت کردید من منظورم این بود که به لحاظ سختی درس و ... دندان 1/100 پزشکی سخته در مورد اینکه رشته های مرتبط با انسان رو گفتید قبول دارم ولی کسی که تصمیم نداره تلاش کنه و فقط می خواد یه رشته ی خوب بخونه بهتره بره دندان پزشکی چون پزشکی مستقیما با جون آدما سر و کار داره ولی تو دندان باید 1000 فاکتور دست به دست هم بدن تا طرف خسارت جانی ببینه

فکر نمی‌کنم اشتباه برداشت کرده باشم. و کسی هم نیستم که از بیرون از گود نگاه کنم. متاسفانه دقیقا توی گود وایستادم!
نمیدونم چقدر پیگیر پیشرفت های خارق العاده علم هستید، تو جهان امروز ما علم اونقدر پیشرفته و گسترده و عمیق شده که هر رشته ای به لحاظ پیچیده بودن و سخت بودن، میتونه ادعای در صدر بودن رو داشته. اما دنیای علم، دنیای مسابقه و من سختم و تو سخت نیستی، نیست از نظر ِ من.
پزشکی درسای گسترده داره، مسولیت داره، طولانیه و هزار تا صفت دیگه. ولی چه خارج از حیطه عبوم تجربی و چه تو حیطه‌ی خودمون، اگر منصفانه نگاه کنیم همه رشته‌ها تعداد زیادی از این صفت ها رو دارن.
اگر بخوام حرفم رو محدود کنم به موضوعی که بین این دو رشته پیش اومده، کماکان با شما مخالف ام.
من ترم ۶ ام. اولین باری که رو بالین ِ بیمار حاضر شدم ۱۹ فروردین بود توی بخش جراحی. یک روز مونده به تموم شدن ِ بخش، شاهد این بودم که دانشجوی ترم ۸ اشتباهی کرد که اگر استاد نبود و فورا تلاشنمی‌کرد برای برگردوندن ِ بیمار ، احتمالا اوضاع خیلی بدی پیش اومد.
هر رشته ای که در ارتباط با انسانه، حتی اگر یک درصد احتمال ریسک داره بابد جدی شمرده بشه، و متاسفانه قضیه اینجاست که بر خلاف دید اکثریت، این ریسک توی دندانپزشکی بالاتر از این حرف هاست.
این دید شما تا حدودی مشابه دید جامعه‌ست که بر مبنای دندان‌ساز بودنه! که مثلا آره بابا یه بی‌حسی تزریق کنه بره پی کارش. و خب انصافا تکنینک راحتیه توی ده دقیقه میشه اموزشش داد ! ولی اینکه اگر حین بی حسی زدن مشکلی پیش اومد چطور بتونیم اون مشکل رو مدیریت کنیم، نیازمند ساعت ها اموزش و درس خوندنه.
در کل بازم بگم که علم امروز ما اونقدر وسیع شده - بر خلاف قبل که فقط تو چند حیطه خیلی وسیع بود - که توانایی ِ این مقایسه ی به قول شما ۱/۱۰۰ رو از ما سلب میکنه.

 

[CPHM]

در مورد این‌که طبق گفته خودتون جامعه چه غیر پزشکی و چه پزشکی (این دسته مهم‌تره) به دکتر عمومی اعتماد نداره، خیلی جای فکر هست. به نظرتون علت‌ش چی می‌تونه باشه؟
در مورد بقیه‌ی جواب‌تون اجازه بدید من یکم برم عقب‌تر، مسأله‌ی اصلی‌مو باهاتون روشن کنم
من همیشه گفتم و باز هم می‌گم، از نظر من دانشکده‌های پزشکی و دندون‌پزشکی، شبیه قفس‌هایی می‌مونن که یه‌سری گرگ پیر ... ول‌ش کن... از این مثال بگذریم ببینید، من نمی‌گم بچه‌های پزشکی و دندون‌پزشکی ژنتیک‌شون فرق می‌کنه یا از قوم دیگه‌ای هستن؛ مطمئن‌م هر کس دیگه‌ای هم توی موقعیت مالی و اجتماعی پزشک‌ها قرار می‌گرفت، همین روحیات رو پیدا می‌کرد. (در ادامه می‌گم چه روحیاتی رو) و چون به هر حال یک درصد ممکنه فکر کنید که من دارم این حرفا رو از سر حسادت یا استیصال می‌گم، لازمه توضیح بدم که اگه شرایط الآن من رو می‌دونستید، هیچ‌وقت همچین فکری نمی‌کردید.
اصل کلام:
من دوستای زیادی دارم که پزشکی می‌خونن. هرجور مریضی‌ای هم که فکرش رو بکنید، دارم و ماهی نیست که با دکتر جماعت سر و کار نداشته باشم. بر اساس مشاهدات خودم، می‌تونم بهتون بگم که جامعه پزشکی کاملن خودش رو سرتر از بقیه جامعه می‌بینه. وقتی می‌گید 7 سال درس می‌خونیم، انگار هیچکی دیگه توی دنیا درس نمی‌خونه. وقتی می‌گید 7 سال زندگی سختی رو پشت سر می‌ذاریم، انگار نمی‌بینید که کسایی هستن که سی سال سختی می‌کشن و واقعن تلاش می‌کنن و در آخر حقوق کل سی سال‌شون گاهن به حقوق یک سال یه پزشک هم نمی‌رسه. من دارم از حقوق برابر حرف می‌زنم؟ من دارم می‌گم کسی نباید از حد مشخصی بیش‌تر حقوق بگیره؟ ابدن.
حرف من اینه. این جماعت فراموش کارن. فراموش کار. فکر می‌کنن استعداد عجیبی دارن که بقیه از اون محرومن. خیلی عوامل توی رشد کردن خودشون رو فراموش می‌کنن. تصور می‌کنن فلانی اگه ماهی دو تومن در میاره، دلیل‌ش اینه که احمقه. یا اگه خیلی بخوان لطف کنن، توضیح می‌دن که خب ما 12+7 سال درس خوندیم. خیلی‌های دیگه هم خوندن آقا. تنها درس‌های شما نیستن که سختن.
در مقیاسی بزرگ‌تر همه کسایی که توی جونی غذای وعده‌ای 1000 تومنی و خوابگاه مفت و استاد مفت و آزمایش‌گاه مفت و تجهیزات مفت استفاده می‌کردن، یا به قولی درس می‌خوندن، حق ندارن فکر کنن که تنها افرادی بودن که توی این جامعه سختی کشیدن.
با هر منطقی نگاه کنید پزشکا دارن پول زور می‌گیرن. چون دانش‌شون حیاتیه دارن پول زور می‌گیرن. بله خب. یکی که بیش‌تر از حد معمول زحمت می‌کشه و به استرس بالایی رو تحمل می‌کنه و مثلن کار جدیدی انجام می‌ده حقشه که بیش‌تر بگیره. توی هر صنفی. دارم چی می‌گم...؟ به خدا اگه بفهمید...
اصلن بحث حق و عدالت و اینا نیست. تنها "واقعیت"ه به نظر من که می‌تونیم راجع به‌ش صحبت کنیم. واقعیت یعنیِ مضحکه‌ای مثه قلم‌چی و کنکور آسان است و ... گردش مالی میلیاردی دارن... واقعیت یعنی این وضع اسف‌ناک‌ِ وجدانی که داره قربانی می‌شه. من به واقعیت ایمان دارم. من با واقعیت کنار میام همیشه. من می‌دونم که نمی‌شه نشست این‌جا و حرف زد و منتظر بود تا عدالت برقرار بشه. صحبت من اینه که به خودتون غره نشید. به نسبت فشار کاری و زحمت‌تون خیلی خیلی بیش‌تر از میانگین دارید پول می‌گیرید. برای یک کار عمومن روتین. و این تنها به علت نامتوازن بودن سیاست‌های کلانه. از این سفره‌ای که براتون گسترده شده، میل کنید ولی خودتون رو یادتون نره. بدونید که دارید زیادی می‎‌خورید و همیشه به این موضوع واقف باشید.
قبول دارم توی هر صنفی خوب و بد وجود داره. می‌دونم که گاهن افرادی وجود دارن که اون‌قدر قوی و خودبسنده‌ن که می‌تونن تشخیص بدن کجا باید جلوی خودشون رو بگیرن. بحث من روی کلیت این قشره. و همون‌طور که اول هم گفتم، قشر پزشکی، قشر مجزایی از بقیه جامعه نیست. و صرفن چون در معرض امکانات بوده، همچین شده. شغل‌شون هم اصلن راحت نیست. ولی شغل کی راحته؟ چشماتونو نبندین.

پ.ن: می‌دونم و می‌دونید که دنیا نسبیه. و استثنا همیشه هست و بعضی‌ها حق‌شونه که بیش‌تر بگیرن... فکر نکردم نیازی به توضیح باشه.
پ.ن2: ببخشید طولانی شد. شاید یه کم تند نوشتم، ولی شما آروم بخونید؛ با لحن یه گفت‌وگوی دوستانه.

خودم فیزیک هستم ولی اتیش میزنم به رشته خودم چون پدر خودم پزشکه و میدونم که پزشکی چجوریه.
کلا مهندسی و علوم پایه از لحاظ استرس و اهمیت کار خیلی با پزشکی تفاوت دارن. یک مهندس درسته یه پل میسازه که ممکنه خراب شه و چندین نفر بمیرند ولی مسئله اصلی اینه که پزشک ها دو تا چالش بسیار بزرگ دارند:
1. با سیستمی کار می کنند که عالم کل نیستند.
یعنی یک مهندس قوانین فیریک رو میدونه, شرایط محیطی رو میدونه و خودش اون وسیله رو طراحی کرده و در حقیقت عالم کل هست نسبت به اون چیز. ولی بدن انسان طراحی خودمون نیست و عیب و نقص و پیچیدگی و اسرار کم نداره لذا کار باهاش رو خیلی سخت میکنه
2. سرعت تصمیم گیری:
از این دید پزشکی یه چیزیه مثل خلبانی که اگر تو کسری از دقیقه که داره هواپیما سقوط میکنه کاری نکنه همه مردن. پزشکی هم محدودیت های زمانی زیادی داره و از این دید خیلی با رشته های دیگه که زمان زیادی صرف تکاملشون میشه فرق داره.
استرس زنده نگه داشتن یه مریض که شما مسئولشید خیلی بیشتر از استرس کار کردن یه پیچ یا یه نظریه فیزیکیه. چون اونا رو میشه اصلاح کرد ولی مرده رو نمیشه.

یک جنبه دیکه که بی انصافی کردید زحمتیه که می کشند. یک دکترای مهندسی از دبیرستان 8 سال طول میکشه در صورتی که یه فوق تخصص پزشکی در حدود 15 یا 16 سال و اون هم درس خوندن اساسی نه مثل مهندسیا تا دو نصفه شب بازی کردن و کلاس نرفتن و...

نهایت حرفم اینه:
1. اگه علاقه ندارید و حالش رو ندارید نرید و جون مردم رو به خطر نندازید
2. اعتقاد دارم حقوق یک فوق تخصص پزشکی حداقل باید 4 برابر یک هیئت علمی فیزیک (هدف خودم) باشه و غیر از این منطقی نیست.

#دفاع ریاضی فیزیک از پزشکی در مقابل ریاضی فیزیکیا