هستی من ز هستی اوست تا هستم و هست دارمش دوستدر این درگه که گه گه کُه کَه و کَه کُه شود نا گه
مشو غره به امروزت که از فردا نه ای اگه
تا توانی پیش کس مگشای رازهستی من ز هستی اوست تا هستم و هست دارمش دوست
ز همه خلق رمیدم ز همه باز رهیدم
نابرده رنج گنج میسر نمی شود مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد
در گفتن عیب دگران بسته دهان باش
شبی مجنون به ليلی گفت کای محبوب بی همتا
دوستان عیب کنندم که چرا دل به تو دادم
تا من رخ چون چشمه خورشید تو دیدم
به کم خوردن از عادت خویش خورد
در اين سراي بي كسي كسي به در نمي زند
من عاشق عشق و عشق هم عاشق من
