دلت را خانه ما کن، مصفا کردنش با من
نشسته ام نگاه میکنم به مردنم
موجی و بر تکه سنگی سیلی میزنی
نابرده رنج گنج میسر نمی شود
داشته های کوچکت، عزیز دار و محترم
می زد به شمشیر جفا می رفت و می‌گفت از قفا
با تو هوای زندگی ام فرق میکند
روزگارست که گه عزت دهد گه خاردارد
دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند
در خرابات مغان ما به هم منزل کنیم
ای پاره های زخم فراوان پیکرت
شادمان باش ولی حال مرا هیچ مپرس
تا بپیوندد به دریا،کوه را تنها گذاشت
تأمل در آیینه دل کنی
یک نفر فردوس را ارزان به مردم میفروخت
تو وفا را مجو در این زندان
این مرد بعد از سالها سگ دو زدن در عشق
تا بوده چشم عاشق در راه يار بوده
