مشاعره

[.::MoJi::.]

من بی مایه که باشم که خریدار تو باشم
حیف باشد که تو یار من و من یار تو باشم

سعدی

 

[SHAMIM.J]

مردی نبود فتاده را پای زدن
گر دست فتاده ای بگیری مردی

 

[.::MoJi::.]

یک ملودرام قرن هجدهمی
تو نقش اول و سرد
من
نقش مکمل مرد

 

[SHAMIM.J]

دلربایی همه آن نیست که عاشق بکشند
خواجه ان است که باشد غم خدمتکارش

 

[.::MoJi::.]

شاید روزی بهم باز رسیم
روزی که من به سان دریایی خشکیده ام
وتوچون قایقی فرسوده
برخاک ماندی

شاملو

 

[Samandoon :D]

یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد
به وداعی دل غم دیده ی ما شاد نکرد

 

[SHAMIM.J]

در نمازم خم ابروی تو در یاد آمد
حالتی رفت که مهراب به فریاد آمد

 

[RZWN]

در نماز و در رکوع و در سجود
سر بجنبد دل نجنبد این چه سود
" مولانا"

 

[mohad_z]

یارم چوقدح بدست گیرد
بازار بتان شکست گیرد

 

[SHAMIM.J]

یک نعره مستانه ز جایی نشنیدیم
ویران شود این شهر که میخانه ندارد

 

[Elaheh_nas]

دین نگفته است ز خون شهدا وام بگیر
کربلا رسم کن از گریه کنان شام بگیر

روزها فکر من این است و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

 

[SHAMIM.J]

مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم
دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم

 

[حلزون]

مرا دیوانه می خوانی . دریغا
ولی من بر سر گفتار خویشم
فریب است این سخن سازی فریب است
که من خود شرمسار کار خویشم

 

[n._.a.m]

ماتم سرای عشق به آتش چه می کشی
فردا به خاک سوختگان می کشانمت

استاد شهریار

تو کز محنت دیگران بی غمی
نشاید که نامت نهند آدمی

 

[Gadfly]

یار من ،‌ دلدار من ،‌ غمخوار من
مایه ی امید قلب زار من

دوریت امشب روانم تیره کرد
لشکر غم را به جانم چیره کرد
سیمین بهبهانی

 

[ÄBČDE FGHÏ]

اگر شیری اگر میری اگر مور
سرانجامت بود جا در ته گور
تنت در خاک‌باشد سفره گستر
به گردش موشو مارو عقرب و‌مور
باباطاهر

 

[ÄBČDE FGHÏ]

ای گنج نوشدارو بر خستگان گذر کن
مرهم به دست و مارا مجروح می گذاری
سعدی

 

[.::MoJi::.]

یارم نیامد
بچه ای را در کوچه زدم

علیرضا روشن

 

[Gadfly]

من اگر کافر و بی دین و خرابم، به تو چه؟
من اگر مست می و شرب و شرابم، به تو چه؟

تو اگر مستعد نوحه و آهی، چه به من؟
من اگر عاشق سنتور و ربابم، به تو چه؟
سیمین بهبهانی

 

[.::MoJi::.]

هرکجا هستم،باشم،
آسمان مال من است.
پنجره،فکر،هوا،عشق،زمین مال من است
چه اهمیت دارد
گاه اگر می رویند
قارچ های غربت؟

سهراب سپهری