هله نومید نباشی که تو را یار براند
تن من قایق لنگر زده در طوفان است
ترسم در این شب‌های تار از سینه آهی سر زند
دوستان همدلم ساز مخالف می زنند
تا مقصد عشاق رهی دور و دراز است
تو آن بتی که پرستیدنت خطایی نیست
تو مپندار که مهر از دل محزون نرود
دل که با صد رشته ی جادو نمی گیرد قرار
آن ترک پری چهر که دوش از بر ما رفت
تیم بایرن، قهرمان میدان
راز حافظ بعد ازین ناگفته ماند
دست از طلب ندارم تا کام من برآید
در دلم آرزوى آمدنت مى ميرد
دل میرود ز دستم صاحب دلان خدا را
اکنون که میل من به با دوست نشستن است
تن به صد منزل رود دل میرود یک تک به حج
روغن لادن سروده خودم.
