مشاعره

[【Ｅｐｉｐｈａｎｙ】]

یوسف فروختنم به زر ناب خطاست
نفرین به من اگر تو را به زر ناب دهم

ترسم که تو هم یار وفادار نباشی
عاشق کش و معشوق نگه دار نباشی
من از غم تو هر روز دو صد بار بمیرم
تو از دل من هیچ خبردار نباشی

 

[Strangers]

یوسف فروختنم به زر ناب خطاست
نفرین به من اگر تو را به زر ناب دهم

مو احوالم خرابه گر تو جویی
جگر بندم کبابه گر تو جویی
تو که رفتی و یار نو گرفتی
قیامت هم حسابه گر تو جویی

​

 

[【Ｅｐｉｐｈａｎｙ】]

مو احوالم خرابه گر تو جویی
جگر بندم کبابه گر تو جویی
تو که رفتی و یار نو گرفتی
قیامت هم حسابه گر تو جویی

​

یاد من باشد که فردا دم صبح
جور دیگر باشم
بد نگویم به هوا آب و زمین
مهربان باشم با مردم شهر
و فراموش کنم هر چه گذشت...

 

[Strangers]

یاد من باشد که فردا دم صبح
جور دیگر باشم
بد نگویم به هوا آب و زمین
مهربان باشم با مردم شهر
و فراموش کنم هر چه گذشت...

تــا کــی در انــتــظــار گـذاری بـه زاریـم
بـاز آی بـعـد از ایـنـهـمـه چـشم انتظاریم

 

[【Ｅｐｉｐｈａｎｙ】]

من آن گلبرگ مغرورم
که می میرم ز بی آبی
ولی با ذلت و خواری
پی شبنم نمی گردم...

تــا کــی در انــتــظــار گـذاری بـه زاریـم
بـاز آی بـعـد از ایـنـهـمـه چـشم انتظاریم

 

[Strangers]

من آن گلبرگ مغرورم
که می میرم ز بی آبی
ولی با ذلت و خواری
پی شبنم نمی گردم...

من موی خویش را نه از آن می کنم سیاه
تا باز نوجوان شوم و نو کنم گناه
چون جامه به وقت مصیبت سیه کنند
من موی ز مصیبت پیری کنم سیاه

 

[【Ｅｐｉｐｈａｎｙ】]

هر که عیب دگران پیش تو آورد و شمرد
بی گمان عیب تو پیش دگران خواهد برد

 

[Strangers]

هر که عیب دگران پیش تو آورد و شمرد
بی گمان عیب تو پیش دگران خواهد برد

در عشق ز ما عکس در آیینه نیفتد
از گرد هوس بس که سبکبار نشستیم

 

[Strangers]

در عشق ز ما عکس در آیینه نیفتد
از گرد هوس بس که سبکبار نشستیم

من دگر سوی چمن هم سر پروازم نیست

که پر بازم اگر هست دل بازم نیست



آشیان ساختن ارزانی مرغان چمن

آشیان سوخته ام من که هم آوازم نیست

شهریار

 

[لو:)]

من دگر سوی چمن هم سر پروازم نیست

که پر بازم اگر هست دل بازم نیست



آشیان ساختن ارزانی مرغان چمن

آشیان سوخته ام من که هم آوازم نیست

شهریار

تو را با غیر می بینم، صدایم در نمی آید
دلم می سوزد و کاری ز دستم بر نمی آید
مهدی اخوان ثالث

 

[【Ｅｐｉｐｈａｎｙ】]

در به ز خودی نظر مکن غصه نخور
در کم ز خودی نظر کن و شاد بزی

تو را با غیر می بینم، صدایم در نمی آید
دلم می سوزد و کاری ز دستم بر نمی آید
مهدی اخوان ثالث

 

[لو:)]

در به ز خودی نظر مکن غصه نخور
در کم ز خودی نظر کن و شاد بزی

یک نظر مستانه کردی عاقبت
عقل را دیوانه کردی عاقبت
با غم خود آشنای کردی مرا
از خودم بیگانه کردی عاقبت

 

[【Ｅｐｉｐｈａｎｙ】]

یک نظر مستانه کردی عاقبت
عقل را دیوانه کردی عاقبت
با غم خود آشنای کردی مرا
از خودم بیگانه کردی عاقبت

تو مگر دربدری ؟ خانه نداری ای بغض؟
همه شب سرزده مهمان گلویم هستی!

 

[Strangers]

تو مگر دربدری ؟ خانه نداری ای بغض؟
همه شب سرزده مهمان گلویم هستی!

یار مردان خدا باش که در کشتی نوح
هست خاکی که به آبی نخرد طوفان را
برو از خانه گردون به در و نان مطلب
کان سیه کاسه در آخر بکشد مهمان را

 

[آرتمیس]

ای درختان بلند
این مسافر خسته‌ست
و نگاهش را بر شاخه‌ی لرزان شما
مثل برگی بسته است

تا دل هرزه گرد من رفت به چین زلف او

زان سفر دراز خود عزم وطن نمی‌کند

پیش کمان ابرویش لابه همی‌کنم ولی

گوش کشیده است از آن گوش به من نمی‌کند

 

[Strangers]

تا دل هرزه گرد من رفت به چین زلف او

زان سفر دراز خود عزم وطن نمی‌کند

پیش کمان ابرویش لابه همی‌کنم ولی

گوش کشیده است از آن گوش به من نمی‌کند

دل بـه هـجـران تـو عمریست شکیباست ولی
بــار پــیــری شــکــنــد پـشـت شـکـیـبـائـی را

 

[Strangers]

الا یا ایها الساقی ادر کاسا و ناولها
که عشقآسان نمود اول ولی افتاد مشکل ها

ای صبا گر به جوانان چمن بازرسی
خدمت ما برسان سرو و گل و ریحان را
گر چنین جلوه کند مغبچه باده فروش
خاکروب در میخانه کنم مژگان را

 

[آرتمیس]

ای صبا گر به جوانان چمن بازرسی
خدمت ما برسان سرو و گل و ریحان را
گر چنین جلوه کند مغبچه باده فروش
خاکروب در میخانه کنم مژگان را

ابر را دیده به زیر پر خویش
حیوان را همه فرمانبر خویش
بار ها آمده شادان ز سفر
به رهش بسته فلک طاق ظفر

 

[Strangers]

ابر را دیده به زیر پر خویش
حیوان را همه فرمانبر خویش
بار ها آمده شادان ز سفر
به رهش بسته فلک طاق ظفر

رونق عهد شباب است دگر بستان را
می‌رسد مژده گل بلبل خوش الحان را
ای صبا گر به جوانان چمن بازرسی
خدمت ما برسان سرو و گل و ریحان را

 

[Strangers]

از خدا جوييم توفيق ادب
بي ادب محروم ماند از لطف رب

برو از خانه گردون به در و نان مطلب
کان سیه کاسه در آخر بکشد مهمان را
هر که را خوابگه آخر مشتی خاک است
گو چه حاجت که به افلاک کشی ایوان را
ماه کنعانی من مسند مصر آن تو شد
وقت آن است که بدرود کنی زندان را