دل كه خونابه ي غم بود و جگرگوشه ي دهرنا برده رنج گنج میسر نمیشود
مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد
(الان اصلا مغزم واسه شعر بهتر کار نمیکنه)
می رسد روزی که شرط عاشقی دلداگی است
دست از طلب ندارم تا كام من برآيد
در دایره ی قسمت ما نقطه ی تسلیمیم
یا دل ستان ز گیتی یا دل سپار بر آن
در کجا علم سخن یاد گرفته ای که هنوز
تبسم کرده ای اما به دل صد ها بلا داری
یک نفر آمد صدایم کرد و رفت
تاس اندازم و اما نه بیاید یک شیش
شد رهزن سلامت زلف تو وین عجب نیست
دانم كه آن سرو سهي از دل ندارد آگهي
منم که شعر و تغزل پناهگاه من است
تا نگرید طفلک حلوا فروش
شمعم گريست زار به بالين كه شهريار
می رود عمر عزیز ما دریغا چاره چیست
هرکه عیب دگران پیش تو اورد و شمرد
دلا نگه کن به این آشفتگی اوضاع ما
ای عشق چه دردی تو که درمانت نیست
تو ای ماه روی خوش چهره
