(بالاخره خاطرم آمد! گنجه ي اشعارم با ت خشكيده است!)
تو قله ی خیالی و تسخیر تو محال
لطف خدا بيشتر از جرم ماست
یاد آر بهار با طراوت! بلبل بنگر چه با صلابت!
تير روانه ميرود سوي نشانه ميرود
در دل هوسی هست دریغا نفسی نیست
تو چه داني كه شدي يار چه بي باكي چند
دلا نزد کسی بنشین که او از دل خبر دارد
دائم گل اين بستان شاداب نمي ماند
یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور
رفتي و همچنان به خيال من اندري
یاد روزی که به عشق تو گرفتار شدم
مرا جفا و وفای تو پیش یکسان است
تا چه بازي رخ نمايد بيدقي خواهيم راند
ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
در طريقت هر چه پيش سالك آيد خير اوست
تو مگو به جنگند و ز صلح من چه آید
زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نيست
تا بوده چشم عاشق در راه یار بوده
هم رهزني هم ره بري هم ماهي و هم مشتري
