داد از صف عشاق جگر خسته برآمد
مرو ای دوست مرو ای محبوب دل ها
ترك گدايي مكن كه گنج بيابي
دریا اگر چه دلی پر ز شور داشت
تا پرده برافكندم از آن صورت زيبا
مهیا شو که می آید طنین رحلت از کوسی
دارم هواي صحبت ياران رفته را
مستان به هوش آیید هوش اینجا نسیمی می وزد
دیدی که مرا هیچ کسی یاد نکرد
دو چشم خشک شد امروز از بس گریه بر دیروز
در کار گلاب و گل حکم ازلی این بود
دست بی ذوق که پاشید خدا بذر مرا
مادر موسیقی بهشت همانا صدای توست
تنها دل ما نیست که در آتش و آب است
دریای سرشک دیده ی پر نم ماست
تو اگر باشی سرشار بهارم همه عمر
موسی که خدایش به مناجات گزیند
در کجا علم سخن یاد گرفته ای که هنوز
تنت به ناز طبيبان نيازمند مباد
دلم را چشمهایش تیرباران کرد تسلیمم
