- ارسالها
- 492
- امتیاز
- 4,320
- نام مرکز سمپاد
- علامه حلی
- شهر
- رفسنجان
- سال فارغ التحصیلی
- 1404
در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشممحیط تنگ دلم را شکسته رسم کنید
خطوط منحنی خنده را خراب کنید:)
بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم
در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشممحیط تنگ دلم را شکسته رسم کنید
خطوط منحنی خنده را خراب کنید:)
مارا همه شب نميبرد خوابدر آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم
بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم
بنده پیر مغانم که ز جهنم برهاندمارا همه شب نميبرد خواب
ای خفته روز گار درياب
دهانم شد از بوی نام تو لبریزبنده پیر مغانم که ز جهنم برهاند
پیر ما هرچه کند عین عنایت باشد
مرگ من روزی فرا خواهد رسيددهانم شد از بوی نام تو لبریز
به هرکس که گل گفتم و گل شنیدم
روی پوشاندن و پوشاندن این ماه تماممرگ من روزی فرا خواهد رسيد
در بهاری روشن از امواج نور
تا تو را جای شد ای سرو روان در دل منروی پوشاندن و پوشاندن این ماه تمام
آنچه با اهل زمین کرد نمیدانی چیست
دل گر ره عشق او نپويد چه کندتا تو را جای شد ای سرو روان در دل من
هیچ کس می نپسندم که به جای تو بود
دوستان گویند سعدی دل چرا دادی به عشقدل گر ره عشق او نپويد چه کند
جان دولت وصل او نجويد چه کند
آن لحظه که در آينه تابد خورشيد
آيينه اناالشمس نگويد چه کند
آب از تو طوفان شد خاک از تو خاکستردوستان گویند سعدی دل چرا دادی به عشق
تا میان خلق کم کردی وقار خویش را
دانی که خبر ز عشق دارد؟آب از تو طوفان شد خاک از تو خاکستر
از بوی تو آتش در جان باد افتاد
تا نگرید طفلک حلوا فروشدانی که خبر ز عشق دارد؟
آن کز همه عالمش خبر نیست
شب تاریک او بیدار تا روزتا نگرید طفلک حلوا فروش
دیگ بخشایش کجا آید بجوش
ز غفلت با تبه کاري به سر بردم جواني راشب تاریک او بیدار تا روز
همی گفت این سخن با گریه و سوز
ای آنکه به اقبال تو در عالم نیستز غفلت با تبه کاري به سر بردم جواني را
کنون از زندگي سيرم نخواهم زندگاني را
تو نیکی کن به مسکین و تهیدستای آنکه به اقبال تو در عالم نیست
گیرم که غمت نیست، غم ما هم نیست؟
آنقدر شعر مرا خواندی و گفتی احسنتتو نیکی کن به مسکین و تهیدست
که نیکی خود سبب گردد دعا را
یار مفروش به دنیا که بسی سود نکردآنقدر شعر مرا خواندی و گفتی احسنت
فکرت افتاد که شاید تو دلیلش باشی؟!
دیدی که مرا هیچ کسی یاد نکرد؟یار مفروش به دنیا که بسی سود نکرد
آن که یوسف به زر ناسره بفروخته بود
در این سرای بی کسی کسی به در نمیزنددیدی که مرا هیچ کسی یاد نکرد؟
جز غم که هزار آفرین بر غم باد