دوش در محفل ما قصه ی گیسوی تو بود
در سینه ی هر سنگ دلی در تپش است
دیگر این ابر بهاری جان باریدن ندارد
میخواهمت چنان که شب خسته خواب را
آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش
دل هر ذره را که بشکافی
دودلم اینکه بیاید من معمولی را
در ازل بست دلم با سر زلفت پیوند
در سرم بود که دوری کنم از آتش عشق
من ترک عشق شاهد و ساغر نمیکنم
ما و مأیوسی و محرومی و مظلومی و مرگ
من ندارم طاقت آزار تو
یک شب از عشاق جا ماندیم وبس
سخن از مستمع نکو گردد
در خزان هجر گل ای بلبل طبع حزین
آفرینش همه تنبیه خداوند دل است
رود راهی شد به دریا کوه با اندوه گففت
ترسم که مست و عاشق و بیدل شود چو ما
درب خانه جانان هر که کوبدش پاسخ
نردبان این جهان ما و منیست
