مشاعره

[Lament of silence]

موجیم و وصل ما از خود بریدن است
مقصد بهانه ایست رفتن رسیدن است

تکیه کردم بر درختی تا بیابم زندگی
دیدم او خود ز دلش درد برون می آید
دگر از هیچ کسی هم نبود توقعی
وقتی از درختکم مرگ مرا میابد

شاعر: خودم

 

[Kiamehr]

تکیه کردم بر درختی تا بیابم زندگی
دیدم او خود ز دلش درد برون می آید
دگر از هیچ کسی هم نبود توقعی
وقتی از درختکم مرگ مرا میابد

شاعر: خودم

در دیاری که در او نیست کسی یار کسی
کاش یا رب که نیوفتد به کسی کار کسی

 

[Kiamehr]

یا رب نگاه کس به کس آشنا مکن
گر میکنی کرم کن و از هم جدا نکن

نیست ممکن که دل ما ز وفا برگردد
ما همانیم اگر یار همان است که بود

 

[Lament of silence]

نیست ممکن که دل ما ز وفا برگردد
ما همانیم اگر یار همان است که بود

دارای هفت آسمانی تو خدایا
و در عقل ها ریشه دواندی تو خدایا
تو ای دارنده و داننده غیب
به ما رحمی کنی کاش ای خدایا

شاعر: خودم

 

[s@rah]

آدمیزاد اگر بی ادب است آدم نیست
فرق در بین بنی ادم و حیوان ادب است

تتار اگرچه جهان را خراب کرد به جنگ
خراب، گنج تو دارد چرا شود دلتنگ :)

 

[Kiamehr]

گنهکاری گنه کرد و پشیمان شد
گنهکار پشیمان را نبخشیدن گنه باشد

دود اگر بالا نشیند کسر شأن شعله نیست
جای چشم ابرو نگیرد گر چه او بالاتر است

 

[Hecate]

تا گشودم نامه اش را سوختم در انتظار
کاش قاصد میگشود این نامهء سربسته را

این ترانه بوی نان نمیدهد بوی حرف دیگران نمیدهد
سفره ی دلم دوباره باز شد سفره ای که بوی نان نمیدهد

 

[Kiamehr]

این ترانه بوی نان نمیدهد بوی حرف دیگران نمیدهد
سفره ی دلم دوباره باز شد سفره ای که بوی نان نمیدهد

درد بی درمان شنیدی؟
حال من یعنی همین
بی تو بودن درد دارد
می زند من را زمین

 

[s@rah]

درد بی درمان شنیدی؟
حال من یعنی همین
بی تو بودن درد دارد
می زند من را زمین

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت
به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد

 

[Bay Harbor butcher]

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت
به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد

ديدی ای دل كه غم عشق دگر بار چه كرد
چون بشد دلبر و با يار وفادار چه كرد

 

[s@rah]

ديدی ای دل كه غم عشق دگر بار چه كرد
چون بشد دلبر و با يار وفادار چه كرد

دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر
کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست

 

[Hecate]

دی شیخ با چراغ همی گشت گرد شهر
کز دیو و دد ملولم و انسانم آرزوست

تو همایی و من خسته بیچاره گدای
پادشاهی کنم ار سایه به من برفکنی

 

[Kiamehr]

تو همایی و من خسته بیچاره گدای
پادشاهی کنم ار سایه به من برفکنی

یک‌چند به کودکی به استاد شدیم
یک‌چند ز استادی خود شادشدیم

پایان سخن شنو که مارا چه رسید
چو آب برآمدیم و چون باد شدیم

 

[Hecate]

یک‌چند به کودکی به استاد شدیم
یک‌چند ز استادی خود شادشدیم

پایان سخن شنو که مارا چه رسید
چو آب برآمدیم و چون باد شدیم

من بر از شاخ امیدت نتوانم خوردن
غالب الظن و یقینم که تو بیخم بکنی

 

[s@rah]

من بر از شاخ امیدت نتوانم خوردن
غالب الظن و یقینم که تو بیخم بکنی

یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود
آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود

 

[Zeynab_716]

دانی که پس از عمر چه ماند باقی؟
مهر است و محبت است و باقی همه هیچ

چه ها با جان خود دور از رخ جانان خود کردم

مگر دشمن کند کاری که من باجان خود کردم

 

[s@rah]

من من من، من من بی رنگ و بی تاثیر نیست
هیچ کس با من من من مثل من درگیر نیست

تتار اگرچه جهان را خراب کرد به جنگ
خراب، گنج تو دارد چرا شود دلتنگ
جهان شکست و تو یار شکستگان باشی
کجاست مست تورا از چنین خرابی ننگ؟!

 

[Zeynab_716]

گفتم که خطا کردی و تدبیر نه این بود
گفتا چه توان کرد که تقدیر چنین بود

در شهر یکی کس را هشیار نمیبینم
هر یک بتر از دیگر شوریده و دیوانه

 

[متین.]

در شهر یکی کس را هشیار نمیبینم
هر یک بتر از دیگر شوریده و دیوانه

هر گز حدیث حاضر غایب شنیده ای
من در میان جمع و دلم جای دیگر است

 

[Hecate]

تو جان نخواهی جان دهی، هر درد را درمان دهی
مرهم نجویی زخم را، خود زخم را دارو شوی

یک بار دگر کاش به ساحل برسانی
صندوقچه‌ای را که رها گشته در امواج