من و همصحبتیِ اهلِ ریا دورَم باد
سال ها دل طلب جام و جم از ما میکرد
یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد
در حلقه گل و مل خوش خواند دوش بلبل
از حوادث لطمه می بیند قوی دل بیشتر
روز ها فکر من اینست و همه شب سخنم
مستانه کاش در حرم و دیر بگذری
آن مست ناز سوخت دلم را ز انتظار
ذوقی چنان ندارد بی دوست زندگانی
یکی را به سر برنهد تاج بخت
لنگر حِلمِ تو ای کشتی توفیق کجاست؟
من درد تو را ز دست آسان ندهم
ملامت گوی غافل را چه گوید مردم دانا
لازمه عاشقیست رفتن و دیدن ز دور
ترک دنیا هر که کرد از زهد خویش
شانه‌ات را دیر آوردی سرم را باد برد
یکی از پیله‌ها لرزید، چشم شمع‌ها روشن!
نرسید محضر زندگی به ثبوت محکمه ی یقین
