ای جان جان جانم تو جان جان جانی
یادگاران بود واز یاران دیرین یادها
دکتر این بار برایم نمِ باران بنویس
در زمانه کار، کار عشق توست
تو خود شعری و چون سحر و پری افسانه را مانی
یک بار به من قرعه عاشق شدن افتاد
مهر کردم این زبان اما نگاهم فاش گفت
نمی داند دل تنها میان جمع هم تنهاست
ترسم که قلم شعله کشد صفحه بسوزد
ما رخ ز شکر افروخته با موج و بحر آموخته
یک قطره چشیدیدم زمینای محبت
تو را نادیده ما غم نباشد
دیر گاهیست در این تنهایی
تا پرستندت به جان، از خود پرستی دور باش
تا بدین منزل نهادم پای را
ما سیر باغ و راغ به یاران گذاشتیم
