مشاعره واژه‌نما

[s@rah]

وحشت

دلم از وحشت زندان سکندر (ولایت) بگرفت
رخت بر بندم و تا ملک سلیمان بروم

زندان
یکی تیشه بگیرید پی حفره زندان
چو زندان بشکستید همه شاه و امیرید

 

[MarMari]

زندان
یکی تیشه بگیرید پی حفره زندان
چو زندان بشکستید همه شاه و امیرید

زندان

ماه کنعانی من مسند مصر آن تو شد
وقت آن است که بدرود کنی زندان را

 

[s@rah]

زندان

ماه کنعانی من مسند مصر آن تو شد
وقت آن است که بدرود کنی زندان را

مصر
رفتم به سوی مصر و خريدم شکری را
خود فاش بگو يوسف زرين کمری را

 

[Hecate]

مصر
رفتم به سوی مصر و خريدم شکری را
خود فاش بگو يوسف زرين کمری را

یوسف

یوسف گم گشته باز اید به کنعان غم مخور
کلبه ی احزان شود روزی گلستان غم مخور

 

[s@rah]

یوسف

یوسف گم گشته باز اید به کنعان غم مخور
کلبه ی احزان شود روزی گلستان غم مخور

گلستان
گروهی بر آتش زند ز آب نيل
گلستان کند آتشی بر خليل

 

[Hecate]

گلستان
گروهی بر آتش زند ز آب نيل
گلستان کند آتشی بر خليل

آتش

باران گرفت نیزه و قصد مصاف کرد
آتش نشست و خجنر خود را غلاف کرد

 

[saba.hjm]

باران

زیر باران که به من زل بزنی خواهی دید
فن تشخیص نم از چهره گریان، سخت است

گریان
رفتی ز پیش دیده و گریان نشسته ام
زلفت ز دست داده پریشان نشسته‌ام

 

[Hecate]

پریشان

یا رب تو چنین کن که پریشان نشوم
محتاج به بیگانه و خویشان نشوم

پریشان

لحن خوش، موی پریشان ، قند لب ، چشم خمار
خنده ای هم کن که ابیات غزل کامل شود:)

 

[MarMari]

پریشان

لحن خوش، موی پریشان ، قند لب ، چشم خمار
خنده ای هم کن که ابیات غزل کامل شود:)

خنده

من خنده زنم بر غم، غم خنده كند بر من
اينجاست كه ميخندد، بيگانه به ديوانه

 

[MarMari]

بیگانه

یار بیگانه مشو تا نبری از خویشم
غم اغیار مخور تا نکنی ناشادم
حافظ

غم

اي پادشه خوبان داد از غم تنهايي
دل بي تو به جان آمد وقت است كه باز آيي

 

[Hecate]

غم

اي پادشه خوبان داد از غم تنهايي
دل بي تو به جان آمد وقت است كه باز آيي

وقت

وقت است که بنشینی و گیسو بگشایی
تا با تو بگویم غم شبهای جدایی

 

[./.]

وقت

وقت است که بنشینی و گیسو بگشایی
تا با تو بگویم غم شبهای جدایی

جدایی
جدایی خود اگرچه آتشی بس پر شرر باشد
ولی وصلش در آن تلخی هزاران بیشتر باشد

 

[Vernal]

جدایی
جدایی خود اگرچه آتشی بس پر شرر باشد
ولی وصلش در آن تلخی هزاران بیشتر باشد

آتش

خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد
خانه عقل مرا آتش میخانه بسوخت

 

[صوراسرافيل]

آتش

خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد
خانه عقل مرا آتش میخانه بسوخت

عقل
عقل هم عشق است و از ذوق نگه بیگانه نیست
لیکن این بیچاره را آن جرات رندانه نیست

 

[Behrad-J]

عقل
عقل هم عشق است و از ذوق نگه بیگانه نیست
لیکن این بیچاره را آن جرات رندانه نیست

عقل
عقل ها حیران شود کز خاک تاریک نژند
چون برآید این همه گل های نغز کامکار

 

[Hecate]

عقل
عقل ها حیران شود کز خاک تاریک نژند
چون برآید این همه گل های نغز کامکار

تاریک

خبری نیست در این تاریکی در و دیوار بهم پیوسته
سایه ای لغزد اگر روی زمین نقش و همی هست ز بندی رسته

 

[s@rah]

سایه

شمع، خاموش شد از تندی باد
اثر از سایه به دیوار نماند
کس نپرسید، کجا رفت، که بود
که دمی چند در اینجا گذراند

شمع
شرح داغ دل پروانه چو گفتم با شمع
آتشی در دلش افکندم و آبش کردم

 

[Hecate]

اتش

اتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش
این چراغی است کزین خانه به ان خانه برند

عشق

ای عشق به شوق تو گذر میکنم از خویش
تو قاف قرار من و من عین عبورم

 

[./.]

عشق

ای عشق به شوق تو گذر میکنم از خویش
تو قاف قرار من و من عین عبورم

شوقی بکار در دل تا میوه اش بچینی
مانند کام تلخ است بی شوق زندگانی

 

[Hecate]

تلخ

پرخاش که از هر دهنی تلخ چو زهر است
چون از لب شیرین تو افتاد عسل شد

شیرین

دل داده ام بر باد بر هرچه بادا باد
مجنون تر از لیلی شیرین تر از فرهاد