جانا! سخن از زبان ما می‌گویی :-"

[حتّی به غلط]

دنیا همه هیچ و اهل دنیا همه هیچ
ای هیچ برای هیچ بر هیچ مپیچ
دانی که پس از مرگ چه ماند باقی
عشق است و محبت است و باقی همه هیچ
مولانا

 

[matin320]

چه حکایت از فراقت که نداشتم ولیکن
تو چو روی باز کردی در ماجرا ببستی

 

[majn0_0n]

زخم تبرت مانده ولی جای شکایت
شادم که نگه داشته ام از تو نشانه...

 

[NaHaL01]

این چه عیب است کز آن عیب خلل خواهد بود؟
ور بود نیز چه شد؟ مردم بی عیب کجاست؟

 

[Idkvarg]

حیلت رها کن عاشقا؛ دیوانه شو، دیوانه شو.
و اندر دل آتش درآ؛ پروانه شو، پروانه شو.
هم خویش را بیگانه کن، هم خانه را ویرانه کن،
وآنگه بیا با عاشقان هم‌خانه شو؛ هم‌خانه شو.

تا بهار دلنشین آمده سوی چمن
ای بهار آرزو بر سرم سایه فکن
چون نسیم نو بهار بر آشیانم کن گذر
تا که گلباران شود کلبه ی ویران من...

 

[majn0_0n]

درد است ندانند و قضاوت بکنند
اه از مردم این شهر که ظاهر بینند

 

[Idkvarg]

هم خویش را بیگانه کن، هم خانه را ویرانه کن،
وآنگه بیا با عاشقان هم‌خانه شو؛ هم‌خانه شو...

مولانا همین یه شعرش - غزل شماره ۲۱۳۱ - توی هر بیتش یه دنیاست

 

[Fatemeh.g]

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
دل بی‌تو به جان آمد وقت است که بازآیی

 

[چه جالب :|]

پرتو مثلث خونه رفیق و مدرسه جادوم کرد گفت به قافله برس

 

[Idkvarg]

هستی چه بود ، قصه ی پر رنج و ملالی
کابوس پر از وحشتی ، آشفته خیالی
ای هستی من و مستی تو ، افسانه ای غم افزا
کو فرصتی که تا لذتی بریم از شب وصالی

- نواب صفا و دیگران

 

[Fatemeh.g]

تو به تحریک فلک، فتنه دوران منی
من به تصدیق نظر، محو تماشای تو ام...

فروغ بسطامی

 

[حتّی به غلط]

گاهی گمان نمی کنی، ولی خوب می شود
گاهی نمی شود که نمی شود که نمی شود
گاهی بساط عیش، خودش جور می شود
گاهی دگر، تهیه به دستور می شود
گه جور می شود آن بی مقدمه
گه با دو صد مقدمه ، ناجور می شود
گاهی هزار دوره دعا بی اجابت است
گاهی نگفته قرعه به نام تو می شود
گاهی گدای گدایی و بخت یار نیست
گاهی تمام شهر گدای تو می شود
گاهی برای خنده دلم تنگ می شود
گاهی دلم تراشه ای از سنگ می شود
گاهی تمام آبی این آسمان ما
یکباره تیره گشته و بی رنگ می شود
گاهی نفس به تیزی شمشیر می شود
از هر چه زندگیست دلت سیر می شود
گویی به خواب بود جوانی مان گذشت
گاهی چه زود فرصت مان دیر می شود
کاری ندارم ، کجایی چه می کنی
بی عشق سر مکن که دلت پیر می شود

 

[majn0_0n]

سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت
آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت

تنم از واسطهٔ دوری دلبر بگداخت
جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت

سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع
دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت

آشنایی نه غریب است که دلسوز من است
چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت

خرقهٔ زهد مرا آب خرابات ببرد
خانهٔ عقل مرا آتش میخانه بسوخت

چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست
همچو لاله جگرم بی می و میخانه بسوخت

 

[نرگسیوم]

«حس می‌کنم تو مغزتون چیزهای دیگه‌ای جای نورون، وجود داره»
از @Krypton

 

[Fatemeh.g]

دل بی دوست دلی غمگین است

 

[NaHaL01]

خواهی که برنخیزدت از دیده رودِ خون
دل در وفایِ صحبتِ رودِ کسان مَبَند
ز آشفتگیِ حالِ من آگاه کِی شود؟
آن را که دل نگشت گرفتارِ این کمند
بازارِ شوق گرم شد آن سروْقد کجاست؟
تا جانِ خود بر آتش رویش کُنم سپند

 

[Becoming]

ز چشم ساقی غمگین که بوسه خواهد چید

 

[حتّی به غلط]

”سوگ من از بین نرفت فقط زندگی شلوغ شد و من مجبور به ادامه دادن بودم همین”...

بازم همین ...

 

[Krypton]

دوست گرامی، امان از تخیل بی‌بضاعت این جماعت! گمان می‌برند انسان همواره به یک دلیل دست به خودکشی می‌زند. حال آنکه هیچ بعید نیست کسی دو دلیل برای خودکشی داشته باشد.

–سقوط، آلبر کامو

 

[پرنیان.ک]

جان چه می‌دانست از دنیا چه ها خواهد کشید...
صائب تبریزی