با تیشه ی خیال تراشیده ام تو را
اي غايب از نظر به خدا مي سپارمت
ترسم این قوم که بر دردکشان می‌خندند / در سر کار خرابات کنند ایمان را
حافظ
آسوده دل از کوی تو رفتیمترسم این قوم که بر دردکشان می‌خندند / در سر کار خرابات کنند ایمان را
ماه کنعانی من مسند مصر آن تو شد / وقت آن است که بدرود کنی زندان را
حافظا می خور و رندی کن و خوش باش ولی / دام تزویر مکن چون دگران قرآن را
آدميزاد اگر بي ادب است آدم نيست
یار مرا غار مرا عشق جگر خوار مرا
ای دهنده عقلها فریاد رس
یک شبی مجنون نمازش را شکست
تا بود چنین بود و چنین است جهان
نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم
دیوانه و دلبسته اقبال خودت باش
شوق دیدار تو را دارم نمی آیی چرا ؟
آن که پر نقش زد این دایره مینایی
دوش دیدم در میخانه صف است از عاشقان
دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند
از توام یارب فراموشی مباد
