جفای یار خراباتی ام کرده
هر که در این بزم مقرب تر است
در دادن جام بلا، گویند خلق افسانه ها
آنقدر حسرت دیدار تو دارم که نگو!
ای مرغ سحر عشق ز پروانه بیاور
در انتظار آن مرغ نشسته ام سال ها
هر که اول بنگرد پایان کار
رفتم و بار سفر بستم از دیار
تو از هر در که باز آیی بدین خوبی و زیبایی
یار اگر بود غم کجا سکون میکرد
با احترام...شعر زیبایی بود ولی از مولانا نیست
مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم
مـرا چشمیست خون افشان ز دست آن کمان ابرو
و گر رسم فنا خواهی که از عالم بر اندازی
تصویرهای ناخوش و اندیشه رکیک
تو را ای گل کماکان دوست دارم
می فروشی گفت کالایم می است
تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق
من از آن روز که در بند توام آزادم
